Félagsbréf - 01.12.1960, Síða 18

16
FÉLAGSBRÉF
ég skil það ekki og skal aldrei skilja það og þú mátt ekki ætlast til þess.“
Og Pétur kom aftur upp í og lá síðan á bakinu kyrr og harður eins og
járnkarl. Svo sagði hann, án þess hann væri að tala við mig eða yfirleitt
við nokkurn: „Ég verð að fara. Ég verð að fara.“
„Auðvitað verðurðu að fara,“ sagði ég.. „Þessir Japanar....“ Hann
sneri sér snöggt við, bylti sér á hlið og fór að horfa á mig í myrkrinu.
„Þú ert að minnsta kosti ágætur,“ sagði hann. „Ég bjóst við að eiga
í meira stappi við þig, en allt hitt fólkið samanlagt.“ '
„Það er ekkert við því að gera,“ sagði ég. „Kannske stendur stríðið í
nokkur ár og ég næ í það. Kannske geng ég bara fram á þig þar einn
góðan veðurdag.“
„Ég vona það verði ekki,“ sagði Pétur. „Maður fer ekki í stríð að gamni
sínu. Maður skilur ekki að gamni sínu við móður sína grátna.“
„Af hverju ertu þá að fara?“ sagði ég.
„Af því ég verð að fara,“ sagði hann. „Ég bara verð. Farðu nú að sofa.
Ég þarf að ná í bílinn til Memphis í fyrramálið.“
„Allt í lagi,“ sagði ég. „En þeir segja, að Memphis sé stór borg, og
hvernig ætlarðu að finna herinn?“
„Ég spyr einhvern, hvar maður gangi í herinn,“ sagði Pétur. „Farðu
nú að sofa.“
„Spyrðu þannig? Hvar maður gangi í herinn?“
„Já,“ sagði Pétur. Hann sneri sér á bakið aftur. „Þegiðu og farðu að sofa.“
Við fórum að sofa. Daginn eftir borðuðum við morgunmatinn við lampa-
Ijós, því að vagninn átti að koma um sexleytið. Mamma var hætt að
gráta. Hún var aftur hörð á svip og önnum kafin að bera á borð fyrir
okkur, meðan við vorum að eta. Hún lauk þarnæst við að búa niður í
tösku Péturs, enda þótt hann vildi alls ekki hafa með sér tösk.u í stríðið.
En mamma sagði, að alminlegt fólk færi aldrei að beiman nema hafa
með sér föt til skiptanna og eitthvert ílát undir (þau. Hún lét í töskuna
skókassann með steiktum hænsnum í og biblíuna lét hún með líka, og þá
var kominn tími til farar. Ekki vissum við þá, að mamma ætlaði ekki út
að bílnum. Hún kom bara með húfu Péturs og kápu og grét ekki heldur
þá, en stóð hjá Pétri með hendur á öxlum hans og hreyfði sig ekki, en
einhvern veginn meðan hún stóð þarna og hélt um axlir Péturs, var hún
sjálf eins harð'eg og byrst og Pétur hafði verið kvöldið áður, þegar hann
sneri sér að mér í rúminu og sagði að ég væri þó að minnsta kosti ágætur.