Félagsbréf - 01.12.1960, Qupperneq 19

félagsbréf
17
„Þeir mættu taka landið og eiga fyrir mér, ef þeir bara létu mig og
mína í friði,“ sagði hún. Svo sagði hún: „Gleymdu aldrei, hver þú ert.
Þú ert ekki ríkur, og það hefir enginn heyrt þín getið utan endimarka
þessa þorps. En þitt blóð er eins gott og nokkurs annars og gleymdu því
aldrei.“
Svo kyssti hún hann, og við gengum út. Pabbi burðaðist með tösku
Péturs, hvort sem Pétri líkaði betur eða verr. Birtingin var enn ókomin,
jafnvel eftir við höfðum beðið um stund úti hjá póstkassanum. Loks
sáum við ljósin á bílnum nálgast, og ég horfði á bílinn koma, þangað
til Pétur veifaði til hans, og viti menn, þá var allt í einu komin dagrenn-
ing; hún hafði komið óvörum, meðan ég var að hugsa um annað. Og nú
áttum við Pétur von á, að pabbi færi að segja einhverja vitleysu, eins og
áður, þegar hann fór að lala um Marsh frænda, sem særðist í Frakklandi
og sitt eigið ferðalag til Texas 1918, og hvernig þetta ætti að vera nóg til
að bjarga Bandaríkjunum 1942, en hann minntist ekki á það. Hann var
ágætur líka. Hann sagði hara: „Vertu sæll, sonur. Gleymdu ekki, hvað
mamma þín sagði og mundu eftir að skrifa henni, þegar þú kemur því við.“
Svo tók hann í hönd Pétri, og Pétur horfði á mig stundarkorn og lagði
höndina á höfuðið á mér og nuddaði það svo hart, að ég hélt það ætlaði
af í hálsliðnum. Svo stökk hann upp í vagninn og maðurinn lokaði á
eftir honum, og það fór að suða í vagninum, svo fór hann á stað, með
suði og urgi og væli, sem hækkaði án afláts. Hann var kominn á hraða-
ferð, það voru tvö rauð smáljós aftan á honum, sem virtust aldrei ætla að
minnka, en nálguðust hvort annað, eins og þau myndu þá og þegar renna
saman og verða eitt. En þau náðu aldrei saman, og nú var vagninn horfinn,
°g eins og á stóð munaði engu að ég færi að háskæla, orðinn níu ára
gamall eða allt að því.
Við pabbi snerum heim. Allan daginn hjuggum við eldivið, svo að ég
hom engu öðru við, fyrr en um nón. Þá tók ég teygjubyssuna mína, og ég
hefði helzt viljað taka fuglseggin mín, sem ég átti, því að Pétur hafði gefið
ftier öll sín egg líka og hjálpað mér með mín, og honum þótti gaman að
faka fram kassann með þeim og skoða þau, enda þótt hann væri sjálfur
°rðinn nærri tvítugur. En kassinn var of stór til að dragast með langa leið,
Syo að ég tók bara snípueggið af því að það var bezta eggið og stakk því
°fan í eldspýtustokk og faldi það og teygjubyssuna undir hlöðuhorninu.
Svo horðuðum við kvöldmatinn og fórum að hátta og ég fór að hugsa