Félagsbréf - 01.12.1960, Qupperneq 25

félagsbréf
23
Það má hundur heita i höfuðið á mér, ef hann var ekki ennþá sneggri,
en miðasalinn sjálfur. Hann fór ekki yfir borðið, heldur kringum það,
hann var kominn á mig áður en ég vissi af, svo að ég hafði rétt aðeins.
tíma til að stökkva aftur á bak og þrífa upp hnífinn og spretta honum opn-
um og stinga hann einu sinni, og hann æpti og stökk aftur á bak og
greip um höndina með hinni, og stóð þarna bölvandi og æpandi.
Einn þeirra greip mig aftan frá, og ég lagði til hans með hnífnum, en
náði ekki nógu langt.
Þá gripu þeir mig tveir aftan frá, og um leið kom einn hermaður enn
inn um dyr hinumegin. Hann var með belti og eitt axlarband á.
„Hver fjandinn gengur á?“ sagði hann.
„Strákormurinn skar mig með hníf,“ öskraði hermaðurinn. Þegar ég
heyrði hann segja þetta, reyndi ég að ná til hans aftur, en hinir héldu mér
tveir á móti einum og hermaðurinn með axlarbandið sagði: „Svona, svona.
Slíðraðu hnífinn kunningi. Við erum allir óvopnaðir. Maður beitir ekki
hníf á vopnlaust fólk.“ Þá fór ég að heyra, hvað hann sagði. Hann talaði
við mig eins og Pétur gerði. „Sleppið honum,“ sagði hann. Þeir slepptu
mér. „Hvað er svo að,“ sagði hann. Og ég sagði honum það. „Einmitt,“
sagði hann. „Og þú hefir komið hingað uppeftir til að sjá, hvort lionum
liði ekki vel, áður en hann færi?“
„Nei,“ sagði ég. „Ég kom til að. .. .“
En hann var þá búinn að snúa sér að hermanninum, sem var að binda
Um höndina á sér með vasaklút.
„Er hann hjá þér?“ sagði hann. Hermaðurinn fór yfir að borðinu og
leit á einhver blöð.
„Hann er hér,“ sagði hann. „Hann lét skrá sig í gær. Hann er í hersveit-
mni, sem fer núna fyrir hádegið til Little Rock.“ Hann var með úr á úln-
liðnum. Hann leit á það. „Lestin fer eftir fimmtíu mínútur um það bil.
Ef mér skjátlast ekki um sveitapilta, þá eru þeir þegar komnir niður á
stöð.“
„Láttu hann koma hingað,“ sagði maðurinn með axlarbandið. „Hringdu
a stöðina. Segðu þjóninum að útvega honum leigubíl. Og þú kemur með
uiér," sagði hann.
Það var önnur skrifstofa bak við þessa, og þar var ekkert, nema borð
°g nokkrir stólar. Við sátum þar, meðan hermaðurinn fékk sér að reykja,
það stóð ekki á löngu: ég þekkti fótatak Péturs undir eins og ég heyrði