Félagsbréf - 01.12.1960, Síða 38

36
FÉLAGSBRÉF
myrkur. Enginn maður var nógu sterkur til að fella eikina og Wdinamöincn
ákallaði móður lífsins og bað hana um hjálp frá fólki hafsins.
Upp úr hafinu steig lágvaxinn maður. En hann óx og stækkaði — og
þegar hann hóf glitrandi öxina til höggs flugu eldneistar frá egginni. í
þriðja höggi felldi hann eikina. Nú lýstu sól og máni jörðina aftur — og
úr skýjunum féll regn. Allar jurtir blómguðust og döfnuðu. En kornið eitt
vildi ekki vaxa.
Wöinamöinen gekk hugsandi við strönd hafsins og fann sjö sáðkorn og
sjö fræ af ólíkri gerð. Hann sáði fræjunum í jörðina. Þá söng þrösturinn:
Felldu skóginn — felldu skóginn — annars vex kornið ekki. Waindmöinen
felldi skóginn en eina björk lét hann standa. Orn loftsins kom fljúgandi
og sagði: Hví léztu björkina standa? Til þess að fuglar himinsins eigi sér
hvílustað. Þar gerðir þú rétt, sagði örninn og færði honum eldinn að gjöf.
Og Waindmöinen sáði kornunum sjö og ákallaði mátt jarðar og regn him-
ins. Kornið óx og fugl vorsins, gaukurinn, settist í birkigrein og söng um
framtíð Finnlands. — Þannig var Finnland til samkvæmt hinni lielgu bók
Finna -—■ Kalevala.
Svo byrjaði líf finnsku þjóðarinnar. Hjarðmennirnir austan af sléttunni
ruddu sér rjóður í hinum samfellda skógi. Úr trjánum sem þeir felldu
byggðu þeir sér hús sín og smíðuðu innanstokksmuni og amboð. Þeir urðu
að gera allt sjálfir. Þeir urðu að vera sjálfum sér nógir.
Frumbyggjar Finnlands skópu sér eigin guði. Guð þeirra byggði hirui
sýnilega himin og þeir kölluðu hann Jum eða Jumala. Þar eð hár aldur
naut mikillar virðingar kölluðu þeir hann einnig Ukko — hinn gamla.
Þeir trúðu að hann stýrði gangi skýja, snjónum, haglinu og regninu. Eng-
inn gat staðizt honum snúning: Skýið var skyrta hans, eldingin ör lians og
hann sást stundum standa við rönd himinsins, klæddur í bláa sokka og
marglita skó.
Ukko átti sér konu, hún hét Ukka, hin gamla — úr körfu hennar sóttu
býflugurnar sér hunang. Sól, máni og stjörnur voru helgar vættir sem áttu
unga, fagra sonu og dætur: Paiwdtár, dóttir sólarinnar, Kuutar, dóttir mán-
ans, Tahtetar, dóttir stjörnunnar. Einn af sonum sólarinnar var Panu, andi
eldsins. Luonnoltaret voru hinar þrjár dætur náttúrunnar sem skópu járnið.
Dóttir loftsins, Ilmatar, hjálpaði til við sköpun jarðarinnar, en dóttir vinds-
ins, Tuulen tytar var illa uppalin stúlka, sem átti léleg föt. Dóttir sunnan-
vindsins, Suwetar, gaf skóginum líf.