Félagsbréf - 01.03.1961, Blaðsíða 14

RITSTJÓRNARGREINAR
Séra Friðrik I«',i-irti,iI»ssoii láiinn
Gagnjrœðaskólakennari i höfuðstaðnum sagði peim, sem petta
ritar, frá eftirfarandi smáatviki: Morgunn einn fyrir fáeinum dög-
um sat hann ásamt nokkrum öðrum kennurum i kennarastofu
skólans. Blaðadrengur kemur inn, um 9 ára snáði, leggur dagblað
á borðið og gengur fram að dyrunum aftur. Þar snýr hann við og
segir dapur i bragði: „Nú er liann dáinn.“ í blaðinu var frétta-
tilkynning um lát séra Friðriks Frikrikssonar.
Þetta smáatvik er e.t.v. ofurlitið kynlegt, pví að pað er ólíkt
blaðadrengfum að vera að gera sér rellu út af mannslátum við
ókunnuga menn. En pað sýnir, hvílík itök hinn látni öldungur
átti enn i barnahóp landsins, rúmlega nirœður að aldri og blindur,
og mœtti láta sér detta i hug, að pau hafi pá allmikil verið, meðan
hann var enn í blóma lifsins.
Sumir minnast séra Friðriks Friðrikssonar ef til vill einkum
sem trúarleiðtoga, en pó verður hans, er frá liður, sennilega fyrst
og fremst minnzt sem œskulýðsleiðtoga. Á pvi sviði virðist hann
hafa verið gœddur óviðjafnanlegum hœfileikum, og sést pað bezt
á pvi, hve sterk og langvarandi áhrif hann hafði á pað unga fólk,
sem kynntist honum. Hvað pað var i fari hans, sem gœddi hann
þessum hœfileikum, erum vér ekki reiðubúnir að segja. En mundi
pað ekki hafa enzt honum langt, hve vel honum tókst að varð-
veita barnið i sjálfum sér, var siungur i anda og sifellt leitandi
meiri proska.
En skylt er að minnast séra Friðriks Friðrikssonar fyrir fleira en
petta. Hann var liámenntaður maður i kirkjulegum og klassiskum
frœðum, hann var skáld og meiri latinumaður en titt er um mennta-
menn á landi hér. Hann las gullaldarlatinu alla sina œvi, kunni