Félagsbréf - 01.03.1961, Qupperneq 15

FÉLAGSBRÉF
5
tnörg kvœði Hórasar og fleira d pvi t7iáli ntan bókar og gat haldið
rœður á latinu blaðalaust, hvencer setn honum bauð svo við að
horfa. Utn hann mátti segja tneð tneira sanni en um nokkurn
annan islenzkan samtiðarmann, pað sem Bjarni Thorarensen sagði
um Svein Pálsson:
og hvern til viðtals sér valdi
af vitringum liðnum.
Það vœri vissulega gagnlegt að benda peim, sem finna hjá sér
einhverja köllun til að leiðbeina uppvaxandi kynslóð, á dætni
séra Friðriks Friðrikssonar, hvort setn peir eru sammála honum
um trúaratriði eða ekki. Þar fór maður, sem kunni að hafa góð
áhrif á nemendur sina.
Sjálfur brauzt séra Friðrik Friðriksson, prátt fyrir fátœkt, hjálp-
arlaust til œðstu mennta. Hann var fátœkur alla œvi og lét lítið að
sér kveða opinberlega, eti varð pó andlegur leiðtogi fleiri einstakl-
inga en sennilega nokkur annar landi hans. Hann náði óvenjulega
miklum andlegum proska. Það skiptir nokkru máli, að slikur tnað-
ur taldi pað eitt samboðið sinum miklu starfskröftum að fórna
peitn i págu æskulýðsins — hérlendis og erlendis.
Xslenzku liandritin
Ef marka má sum sólarmerki uhdanfarinna viktia, gæti ýmislegt
bent til pess, að sá dagur sé eigi ýkjalangt undan, er vér endur-
heimtum handrit vor úr aldalangri vörzlu Dana. Danir virðast hlið-
hollari tnálinu en áður, eftir blöðutn að dætna, enda er pess að
vœnta af víðsýnni menningarpjóð, par setn um sanngirnistnál er að
i'œða. Vitaskuld verður ekkert fullyrt um handritin, ðg langt er
frá pvi, að kunnugt sé utn álit allra, setn um málið munu fjalla.
En hvernig værutn vér pá undir pað búnir að taka við handrit-
unum? Hjákátleg spurning, mætti segja — eins og vér séum ekki
alltaf reiðubúnir að veita viðtöku peitn dýru gripum, sem vér eigum
tilveru vora setn pjóð fyrst og fremst að pakka, handritum peirra
Hstaverka, setn fegurst hafa verið gerð í voru góða landi og bjartna
stafar frá yfir öll Norðurlönd.