Félagsbréf - 01.03.1961, Qupperneq 32

22
FÉLAGSBRÉF
og hún hafði haft að læra hana sem barn og sjaldan tækifæri að tala hana
síðan. Það er almennt álitið að börn séu fljót að læra og fljót að gleyma.
En við vitum, að fullorðnir Islendingar geta farið burt, verið innan um
aðrar þjóðir tvö eða þrjú ár og komið aftur með meiri útlendan málhreim
en Gagga. Einmitt þetta, tröllatryggðin við íslenzkuna, að eiga tvö móður-
mál, hefur gert henni miklu auðveldara að læra önnur mál, gert heyrn
hennar skarpari og tungutakið liprara. Hún elskar íslenzkuna og hefur
alveg sérstakt yndi af að tala hana og syngja. Hún skrifaði einu sinni frá
Danmörku: „Mér þykir svo leiðinlegt að fá ekki að tala íslenzku. Auðvitað
veit ég, að ég tala dönskuna betur. En danskan fyllir ekki munninn. Það
gerir ekkert mál nema íslenzkan.“ Og endurminningarnar um Island, hina
dásamlegu náttúru þess, sem líkist engum löndum, um íslenzkt þjóðlíf og
sérkenni þess, hafa aukið víðsýni hennar og skilning, svo að henni hefur
orðið auðveldara að lifa sig inn í hugsunarhátt og tilfinningalíf annarra
þjóða.
VI.
En nú á ég eftir að segja eitt, sem ég veit ekki, hvernig mér gengur að
láta ykkur skilja. Þegar ég kalla Göggu „litlu stúlkuna í Apótekinu,“ á
ég ekki við, að hún hafi einu sinni verið það, heldur að hún sé þa8 enn í
dag. Þó að hún sé orðin fullorðin, svona stór og svona fræg, þá hefur hún
alltaf líka haldið áfram að vera barn.
Öll börn langar til að verða stór. Og auðvitað eiga þau öll að verða það,
eiga að læra og þroskast og starfa. En þau mega ekki halda, að þetta sé
alltaf eintóm framför. Þau missa stundum ótrúlega mikið, um leið og þau
læra og eignast annað.
Lítil börn eru að sumu leyti miklu vitrari en fullorðið fólk. Þau kunna
að horfa á þessa undursamlegu veröld opnum og spurulum augum. Þau
langar til að vita allt og skilja allt. Þau eru alvörugefin og hugsandi, þau
kunna að undrast margt og dást að mörgu, sem öðrum finnst vera hvers-
dagslegt, þau eru heil í gleði sinni og heil í sorg sinni. Þegar þau stækka,
fara þau að herma eftir fullorðna fólkinu og eldri krökkum, fara að verða
hégómleg, finnst það dásamlega verða ómerkilegt og það ómerkilega mikils
virði. Þau fara að harka af sér, og síðan kemur smám saman skel utan a
þau, svo að tilfinningarnar sljóvgast. Þau halda að vísu áfram að vera barna-
leg, einföld og óþroskuð að sumu leyti, en hætta að vera bamsleg. Og það