Félagsbréf - 01.03.1961, Qupperneq 53

FÉLAGSBRÉF
43
heimþrá og vahti fólk sitt á ný.“ Við vitum báðir, að þetta hefur nú enn
gerzt, og enn er það trú mín og mundi líka. þín, að þannig farnist okkur
íslendingum framvegis, svo að hvorki þú, ég né aðrir á landi hér þurfi að
lifa þann dag, að mannsins líj cigi hvergi liœli, því hjarta hans sé varn-
aS máls.
Og þó að í bókmenntunum geti sýnzt, að ýmsum sé ryk fyrir augum
og stefna flestra ungra sé mjög á reiki, virðist okkur báðum, að þar sé
nú mjög gróðrarlegt um að litast og þar séu menn — þrátt fyrir allt —
í leit að fegurð. Ég þykist jafnvel hafa séð þar bregða fyrir dularfulla
blóminu í draumi hins unga manns.
Og bráðum vitum við, að ekkert verður þessari þjóð eða neinni annarri
betur gert, ekkert henni til meiri menningarauka og sannari og varanlegri
blessunar en að vekja hjá helzt öllum þrá eftir fegurð, fá þá til að leita
i hvívetna fegurðar og þá ekki sízt hinnar dulúðgu, þeirrar, sem andann
grunar. "
Dásamlegt væri það, ef fegurðin gæti orðið þeim slíkur lífsljómi, að
þeim yrði svo bjart fyrir augum á hinztu stund þessa lífs, að þeir hugsuðu
þrátt fyrir góða heimvon, eins og þú, þegar þér virtist mest tvísýna á
Hfi þínu:
„ÞaS má vcra ömurlegt aS dcyja frá svona sólskini.“