Félagsbréf - 01.10.1962, Síða 20

16
FÉLAGSBRÉF
Trúboðinn muldraði önugur: Ekki mennirnir. Þeir verða alltaf eins.
Ég held við höfum breytzt, Jafet minn, sagði konan og hló. Ekki erum við
nein unglömb eins og þá. Konan skríkti og tók prjón úr sokknum.
Trúboðinn anzaði ekki slíku gríni. Hann japlaði á kringlunni og deif henni
þess á milli í kaffið. Hann var orðinn tannlaus, hendur hans skulfu og höfuðið
riðaði. Andlitið var fölt og hrukkótt, augun lítil og útstæð undir bólgnum og
hárlausum augnalokum. Höfuðið var sköllótt og með brúnum, stórum skellum;
efst á hvirflinum stóð æxli.
Við höfum breytzt fjarska mikið, sagði konan og horfði lengi á trúboðann.
Ég vildi ég væri jafnung og þá, árið sem ég og maðurinn minn fórum vestur.
Sjálft þjóðhátíðarárið. Síðan höfum við aldrei farið vestur. Maður breytist á
löngum árum.
Ekki hugarfarið, sagði trúboðinn þrjózkur, — hver og einn ber syndir feðr-
anna.
Segðu þetta ekki, Jafet minn, maður hefur víst nóg með sínar eigin syndir,
sagði konan og stóð upp. Hún hellti meira kaffi í bolla trúboðans og hélt
áfram: Ekki getur guð verið svo óréttlátur ....
Samtalið var rofið við að inn kom unglingurinn. Trúboðinn leit upp frá
kaffinu. Unglingurinn gekk rakleitt að borðinu og tók kringlu af bakka gestsins.
Sveinn, heilsaðu manninum, sagði konan. Þú mátt ekki rífa af bakka gestsins.
Unglingurinn flissaði og saug upp í nefið.
Þú mátt ekki taka kökur af gestabakkanum. Slíkt er ósiður, góði minn. Hér er
hinn bakkinn, sagði konan og strauk unglingnum, — og hérna er mjólkin þín.
Unglingurinn flissaði. Hann var með fremur mjótt og langt höfuð, munn-
urinn lítill, hálfopinn og fullur af skökkum tönnum. Þegar hann flissaði var
eins og hann reyndi að æla þeim út úr sér. Trúboðinn horfði lengi á hann, líkt
og hann tæki nú fyrst eftir honum. Að lokum seildist hann niður í töskuna, tók
upp úr henni bækling og rétti unglingnum. Þegar konan sá það sagði hún:
Sjálfsagt þekkirðu ekki þennan. Hann er sonarsonur minn. Þú manst eftir
honum Sveini syni mínum. Þessi heitir líka Sveinn. Nú er hann hjá ömmu sinni-
Hún kyssti unglinginn, gældi við hann og sagði: Hann fékk að koma til að
sjá kindina sína og dvelja í nokkra daga; — og er ósköp forvitinn og óþægur
ef einhver kemur — og rífur þá og tætir af bökkunum.
Mannskepnan fer sífellt versnandi, sagði trúboðinn. Syndirnar og óforskömm-
ugheitin hlaðast á hana.
Fólk rífur og tætir meira núna en áður, sagði konan.
Trúboðinn svaraði þessu engu. Hann horfði dapureygður fram fyrir sig á