Félagsbréf - 01.10.1965, Blaðsíða 39

veit það ekki, hefur aldrei farið hann
á enda. Og hvarf ekki hlíðarvegurinn
út í óvissu allt að einu og fljótið?
Var fljótið ekki spegilgljáð og blátt
eins og heiðasti himinn þennan dag og
tíbrá yfir fjarlægum og heitum sandi?
Fljótið mundi verða systur hans blíð-
lynt og miskunnsamt, fara vel með
hana. Þótt einhvers staðar drægi
sennilega til strengs og flúðar, mundi
það vagga kænunni svo að hún yrði
þess naumast vör og fleyta henni yfir
hlöndugular iður og bláa og tæra berg-
vatnsglugga, þar sem sæist til botns
•og telja mætti rauða og bláa og hvíta
steina, eins og í stóra glugganum
fram af Gerðishúsinu, þar sem Sortu-
lækurinn olnbogaði sig frá landinu og
út í fljótið. Kannski yrði þeyrinn, heit-
ur af engjunum, sótthitarjóðum vöng-
um systur hans nærgætnari en gustur-
Wn úr fjallskörðunum, kældur af
jökulfönnum. En skyldu svona græn
°g heit engi fylgja fljótinu dalinn á
onda? Alla leið til þorpsins? Drengur-
]nn veit það ekki, þekkir aðeins engið
heima, og það gengur í bylgjum þenn-
un dag undan þeynum, sem ber með
ser ilm og angiljur blóma úr hlíð og
holti niður í naustið til hans. Þar
niðri sækir hann í sig veðrið, tuskast í
úfinkolli drengsins, blæs út stöguðu
skyrtuna hans og hverfur svo þusandi
°g niðandi út yfir fljótið.
Guð gefi, að hann leggi ekki mýrar-
þokuna yfir fljótið með kvöldinu, hef-
Ur drengurinn upp eftir móður sinni;
^dr föðurnum: Hún er vel dúðuð.
Bæði eru þau löngu horfin. Seint og
um síðir röltir drengurinn upp úr
naustinu og upp með læknum, ekki
tröðina; hann ætlar ekki heim; hann
sefur í tjaldi. Uppi með læknutn
drúpir dúnurtin höfði fram af bakk-
anum, speglar hýðið í vatninu, dumb-
rautt eins og blóðdropi, sem tognað
hefur og stirðnað áður en hann náði
að falla. Við lækinn er líka maríu-
stakkurinn; hann hefur leynzt sláttu-
manninum sumarlangt. Og maríustakk-
urinn mænir hlíðuaugum á drenginn
um leið og hann öslar hjá.
Lækurinn streymir gegnum Leyn-
inn, þar sem tjaldið stendur, djúpa
og skjólsama hvilft í suðurtúnið.
Margt sumarkvöldið hefur lækurinn
sungið drenginn og systur hans í svefn,
og hann hefur líka vakið þau að
morgni. Og vindurinn hefur spilað
undir á tjaldstögin kynlegar lagleysur
og gert allt, sem í hans valdi stóð, til
þess að yfirgnæfa þrálátan hósta syst-
urinnar, sótthitastunurnar. Og drengur-
inn hefur líka tekið undir á munn-
hörpuna sína, sem er rauð og blá og
hýr yfir tónum, sem aldrei hljóma
einir sér, aldrei stakir, heldur fylgjast
margir að og líkjast víravirki úr tón-
um.
Og drengurinn hverfur inn í tjaldið
í Leyninum, þar sem yngri systir lians
hvílir í rúmi sínu og bíður hans.
Er hún farin? spyr hún og horfir
upp í tjaldmæninn; og brúðan hennar
ofan á sænginni horfir líka upp í
tjaldmæninn.
FÉLAGSBRÉF 31