Félagsbréf - 01.10.1965, Síða 42

drengurinn. Og vertu nú dugleg að
frískast, svo að hún verði glöð, þegar
hún kemur.
En hún kemur aldrei.
Jújú.
En hvenær?
Ég veit það ekki; kannski pabbi
viti það.
Sömu spurningar og sömu svör,
löngu eftir að eldri systirin er komin
utan úr þorpinu; löngu eftir að hún
er komin suður í garð.
Vegurinn í garðinn liggur yfir ill-
færa ása, þar sem lyngflókinn og
hríslubbinn standa uppi í hárinu
hvor á öðrum yfir þveran veg, djúpan
og myrkan skorning, sísleipan og mor-
andi af sniglum og ókindarlegum
pöddum, sem aldrei hafa séð til sólar.
Og vegurinn í garðinn liggur líka yfir
skuggalegan fenjaflóann, þar sem und-
irheimakvikindin glápa á vegfarendur
úr hverri botnleysunni annarri hrylli-
legri. Þetta er enginn vegur fyrir kerru
og klár, öðru nær. Enda er eldri systir-
in flutt á kviktrjám í síðustu för sinni
að heiman. Það marrar dauðalega í
þeim, þegar klárarnir tveir kjaga með
kistuna suður og inn yfir ásinn og
yfir flóann. Það er engin liætta á, að
foreldrarnir og vinnumaðurinn og
frænka gamla dragist aftur úr. Klár-
arnir fara naumast fetið; þannig er
vegurinn. Það er eins og hríslubbinn
og lyngflókinn hjálpist í bróðerni
að við að rífa í sig fætur kláranna;
þeir sjást ekki ásinn á enda.
Heima í tjaldinu situr drengurinn
og gætir yngri systur sinnar. Jarðar-
farir eru ekki nein jólaboð unguin
drengjum.
IJt úr tjaldinu í Leyninum hljóma
tónar munnhörpunnar yfir haustsölnað
túnið, upp í nepjugrátt loftið. Það er
eins og ekkert markvert hafi gerzt á
bænum, ekkert sé að gerast, allir séu
heima, engin jarðarför, bara hvun-
dagur.
Einu sinni, aðeins einu sinni, verð-
ur drengnum litið út um tjalddyrnar,
sem að sjálfsögðu vísa í átt læknidóms
og sólar. Þá er hún að hverfa suður af
ásnum; hestarnir að mestu komnir i
hvarf; kistan eins og rórillar af sjálfs-
dáðum eftir svartri hrísröndinni, þar
sem liana ber við bleika fjallshlíðina
að baki. Fjögur höfuð fylgja. Drengur-
inn þekkir gráa þríhyrnu frænku
gömlu á því afasta. Hún hefur dregizt
aftur úr, orðin þreytt og mæðin af
eldhúsreyk langrar ævi. Svo hverfa
þau suður af ásnum.
Og haustkulið stendur beint af
fjallinu, hlíðin eins og bleikur múga-
sjór eða eins og öldurnar, sem ganga
þvert á fljótið, en hraðstreymari. Á
hrísásnum er eins og kraumi í biki,
sem ekki er hreinsvart lieldur blásvart.
Drengurinn lætur tjaldhyrnuna falla
að súlu og reimar tjaldið aftur.
Hvað sérðu? spyr systirin veikum
rómi.
Ekkert sérstakt, svarar drengurim'-
Hví kemur ekki mamma?
Hún kemur bráðum; hún er að lúka
34 FÉLAGSBRÉF