Félagsbréf - 01.10.1965, Qupperneq 60

ustu ára, og höfundar eins og Elías
Mar, Jökull Jakobsson og nokkrir
fleiri hafa reynt að gera tíma sínum
og kynslóð nokkur skil í skáldsögum í
stað þess að snúa sér að samtalsbók-
um, ævisögum og ýmsu öðru, sem á
enn síður við að kalla skapandi skáld-
skap. En Indriði hefur hér sérstöðu,
og mér finnst engum af þeim höfund-
um, sem um er að ræða, hafa tekizt að
gera verk sín í heild að jafngóðum
spegli íslenzks nútímalífs og honum, þó
að þau fjalli raunar ekki nema um
nokkra þætti þess. Og mér virðist það
vera eitt megineinkennið á skáldskap
Indriða og rithöfundarferli til þessa,
hve vel liann hefur kunnað að tak-
marka sig, hasla sér völl og gera sér
grein fyrir því, hvert hann var að fara.
Það er áreiðanlega rétt, sem hann sagði
í viðtalinu, sem vitnað var í hér að
framan, að honum hefur verið fylli-
lega ljóst, hvað hann hefur verið að
skrifa, og hann hefur stefnt markvisst
að því að lýsa vissum þjóðfélagsfyrir-
hærum ákveðins tímabils, auk þess að
segja hluta af sögunni um fólk þess.
Segja má, að það sé í senn kostur
og galli á skáldskap Indriða, hve hann
takmarkar sig þar við það, sem hann
þekkir, reynslu sína og upplifun. Fyrir
bragðið verður sögusviðið þrengra og
afmarkaðra, en sagan jafnframt sann-
ari og eðlilegri og þjónar betur til-
gangi höfundarins. Og einmitt þess
vegna er línan í skáldsögum Indriða
svo bein og útúrdúralaus sem raun her
vitni. Þó að „breiðar" skáldsögur geti
verið margslunginn og áhrifaríkur
skáldskapur, hefur flestum reynzt
heilladrýgst að ætla sér af.
Vinnubrögð Indriða G. Þorsteinsson-
ar bera vott um mikinn sjálfsaga og
sjálfsmenntun, sem lyft hefur þungu
hlassi og hlotið nýja staðfestingu með
hverri bók. Og vandvirkni lians og
skilningur á eðli hlutverks síns eflir þa
von, að hann eigi enn eftir að komast
mun hærra í þeirri brekku, sem hann
hefur í fang.
48 FÉLAGSBRÉF