Frón - 01.01.1944, Blaðsíða 38

32
Guörún Jónsdóttir frá Prcstsbakka
tíminn er bæði of langur og of stuttur; það hefir hann aldrei
haldiS aS tíminn gæti verið. Sálmarnir eru langir, allt of langir,
og þó er guSsþjónustan óvenjulega fljót aS líSa, og áSur en hann
veit af situr hann uppi viS altariS, og stundin er komin.
Presturinn talar og talar. Hvernig í ósköpunum getur hann
haldiS áfram aS tala svona klukkustund eftir klukkustund, hugsar
drengurinn. Hann talar um ábyrgS hinna fullorSnu og hiS þýS-
ingarmikla skref sem nú sé stigiS inn í framtíSina. OrSin hljóma
svo undarlega máttlaust undir blárri hvelfingunni. Drengurinn
fer ósjálfrátt aS hugsa um hvelfinguna og stjörnurnar, sem glitra
þar ennþá. l5ær eru búnar til úr tré og málaSar gylltar; þaS veit
hann nú; og hvelfingin er líka máluS. Svona er þaS allt saman,
hugsar drengurinn, og hendur hans titra. Bókin, sem presturinn
les upp úr, er úr pappír og prentuS í einhverri prentsmiSju, og
ræSan lians er skrifuS á venjulegan skrifpappír, sem fæst hjá
kaupfélaginu og kostar 85 aura blokkin. Hjarta hans berst um.
Hvernig stendur á aS hann getur ekki veriS hátiSlegur í huga
á sjálfan fermingardaginn? Öttinn gægist fram í huga hans. í
dag á hann aS afneita djöflinum, þessum djöfli sem hann hvorki
þekkir né kannast viS, en er þó staSreynd, eftir því sem prestur-
inn segir. Hann stendur á kirkjugólfinu og les trúarjátninguna,
og rödd hans skelfur. »Ég trúi« — Hvernig getur staSiS á því
aS hann er neyddur til aS standa á kirkjugólfinu og lesa
trúarjátninguna, hvort sem hann vill eSa ekki?
Andrés þrýstir hendi hans, þegar hann kemur niSur í kirkjuna
og sezt á bekkinn. Hann segir ekkert, en andlit hans er svo
undarlegt, svo fjarrænt. Skyldi hann muna eftir því þegar hann
var fermdur? hugsar drengurinn.
Sálmarnir eru sungnir, og börnin ganga til altaris. Dreng-
urinn krýpur niSur og reynir aS hugsa ekki. Hugsanir hans
þyrlast eins og reykur í heila hans hraSar og hraSar, svo aS
hann verkjar í höfuSiS. Hann stySur enninu viS gráturnar og
gleymir sjálfum sér. Vers eftir vers úr Passíusálmunum kemur
fram í huga hans. OrS um synd og náS, náS og synd. Er hann
þá sjálfur syndari? HvaS hefir hann brotiS? Hann veit þaS ekki.
En sál hans sökkvir sér niSur í öldur hins óskiljanlega, á rneSan
orgeltónarnir fylla kirkjuna og allt hiS sýnilega hverfur eins
og draumur. »Ég trúi« — HvaS var þaS nú sem hann átti aS
trúa? Allt er þaS gleymt. Langt í fjarska heyrir hann rödd;
•ekki rödd prestsins, sem er þó rétt viS eyra hans, heldur ekki