Morgunblaðið - 31.10.2015, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 31. OKTÓBER 2015
✝ Ragnar IngiJakobsson
fæddist 27. júlí
1931 í Reykjarfirði
á Hornströndum.
Hann lést 15. októ-
ber 2015 á Heil-
brigðisstofnun
Vestfjarða á Ísa-
firði.
Foreldrar Ragn-
ars voru Finnbogi
Jakob Kristjáns-
son, f. 7.11. 1890 í Reykjarfirði,
d. 4.10. 1974, og Matthildur
Herborg Benediktsdóttir, fædd
11.9. 1896 á Dynjanda í
Grunnavíkurhreppi, d. 7.1.1989.
Systkini Ragnars voru 13 tals-
ins; Jóhanna, f. 16.10. 1913 d.
9.12. 1999, Guðfinnur, f. 13.6.
1915, d. 6.11. 2005, Jóhannes, f.
29.8. 1917, d. 24.6. 1991, Kristín
Sigríður, 3.8. 1919, d. 15.6.
1998, Ketilríður, f. 22.12. 1921,
d. 24.11. 1982, Guðrún, f. 2.1.
1924, d. 8.6. 2010, Benedikt
Valgeir, f. 23.9. 1925, d. 21.1.
1990, Kjartan, f. 14.8. 1929, d.
16.9. 1960, Jens Magnús, f. 1.11.
1932, Jóna Valgerður, f. 1.9.
1934, d. 7.8. 1935, Valgerður, f.
27.6. 1936, Hermann, 26.9.
1938, d. 21.9. 1977, Guðmundur
Jakob, f. 2.2. 1941.
björg, f. 24.11. 1972, maki Jón-
as Leifur Sigursteinsson, f. 5.8.
1971. Börn þeirra eru Ragnar
Ingi, f. 1998, Guðmundur Krist-
inn, f. 2003, og Kjartan Steinn,
f. 2008. 6) Elín Elísabet, f. 5.11.
1978, maki Ásgrímur Smári
Þorsteinsson, f. 15.8. 1974.
Börn þeirra eru Bríet María, f.
2007, Valgerður Karen, f. 2011,
og Steinar Gauti f. 2015. Börn
Ásgríms Smára eru Berglind
Ósk, f. 1997, og Ágúst Orri, f.
1999.
Ragnar og Lilla hófu búskap
í Reykjarfirði á Hornströndum
1957-59 og var hann þar öll
sumur eftir það. Þar vann hann
við að saga rekavið í girðing-
arstaura og vegastikur ásamt
bræðrum sínum þeim Guðfinni
og Jóhannesi. Síðar ráku þau
Ragnar og Lilla ferðaþjónustu
ásamt þeim bræðrum og fjöl-
skyldum þeirra. Ragnar bjó
lengst af í Bolungarvík og gerði
út báta þaðan. Ragnar var mik-
ill hagleikssmiður; fyrsta bátinn
smíðaði hann aðeins 12 ára
gamall og síðustu árin gerði
hann upp gamla trébáta, m.a.
fyrir Þjóðminjasafn Íslands.
Ragnar var mikill áhugamaður
um vélar og liggur eftir hann
stórt og mikið Lister-vélasafn.
12. júní 1953 kleif Ragnar
Hornbjarg einn síns liðs, þá
22ja ára gamall.
Útför Ragnars fer fram frá
Hólskirkju í Bolungarvík í dag,
laugardaginn 31. október, og
hefst athöfnin kl. 14.
Eiginkona Ragn-
ars var Sjöfn Guð-
mundsdóttir (Lilla),
fædd 16. sept-
ember 1937 í
Ófeigsfirði í Árnes-
hreppi, dáin 20.
janúar 2012. Lilla
og Ragnar eign-
uðust sex börn. 1)
Reynir, f. 21.3.
1957, maki Auður
Hanna Ragn-
arsdóttir, f. 4.11. 1962. Börn
þeirra eru Ragnheiður Sjöfn, f.
1990 og Hanna Björg f. 1992.
Fóstursonur Reynis er Böðvar
Ingi Aðalsteinsson, f. 1982. Þau
eiga fjögur barnabörn. 2) Kjart-
an, f. 25.12. 1960, maki Ann
Rigmor Nora, f. 29.9. 1962.
Börn þeirra eru Tom Rikard, f.
1987, Frank Arne, f. 1988, og
Lísa Mari, f. 1992. Þau eiga eitt
barnabarn. 3) Guðmundur, f.
16.12. 1965, d. 25.1. 1970. 4)
Steinunn, f. 9.6. 1967, maki Sig-
urður Þorsteinn Stefánsson, f.
28.1. 1964. Börn þeirra eru
Þorsteinn Elías, f. 1991, Þórunn
Emma, f. 1995, og Stefanía
Silfá, f. 2002. Börn Sigurðar
eru Dagmar, f. 1984, og Viðar
Logi, f. 1987. Þau eiga fimm
barnabörn. 5) Ragnheiður Ingi-
Ég held að pabbi hafi alltaf
tekið ígrundaðar ákvarðanir,
hann gerði ekkert óhugsað.
Þannig var það einnig með síð-
ustu ákvörðunina. Hann ákvað
að nú væri komið gott, hann sá
engan bata upp úr veikindunum.
Hann tilkynnti okkur það að nú
væri komið nóg, að hann ætlaði
að deyja, hann væri sáttur og
væri búinn að eiga gott líf. Hann
hefur margoft sagt við mig að
það borgi sig að hugsa málin vel
og sjá fyrir sér endalokin, ekki
bara í dauðanum heldur heldur
almennt í lífinu. Ef maður svar-
aði honum „Þetta reddast“ þá
svaraði hann yfirleitt á móti „Þið
þetta unga fólk segið alltaf þetta
reddast en hafið ekki hugmynd
um hvernig“.
Pabbi var alltaf að vinna. Eftir
að hann komst á aldur fór hann
að gera upp gamla báta fyrir
Þjóðminjasafn Íslands og fékk
þannig notið þess að vinna með
þeim gömlu aðferðum sem tíðk-
uðust við bátasmíði. Pabbi hefur
alltaf haft dálæti á Lister-ljósa-
vélum og eftir hann liggur nú dá-
gott safn af vélum í allskonar
ástandi. Það sem er svo
skemmtilegt við vélarnar hans
pabba er að flestar þeirra hafa
nöfn. Hefur fólk oft gaman af því
þegar við í Reykjarfirði erum að
spá í hvaða vél eigi að setja í
gang eða hvaða vél sé í gangi því
oft heyrist „er þetta Brynhildur,
Guðný, Vigur eða Valdi?“.
Pabbi hefur alltaf lagt upp úr
því að maður sé duglegur í vinnu.
Ég man þegar ég var búin að
skrá mig í unglingavinnuna að
þá tók pabbi mig á tal og gerði
mér grein fyrir því að nú væri ég
að fara í vinnu. Þegar maður er í
vinnu þá vinnur maður og stend-
ur sig í þeirri vinnu sem maður
er í hvort sem manni líkar hún
betur eða verr og lætur það ekki
spyrjast um mann að maður sé
latur til verks. Þetta hefur verið
mér gott veganesti ásamt öðrum
góðum ráðum um lífið og til-
veruna sem ég ætla svo sannar-
lega að reyna að koma áfram til
minna barna.
Elsku pabbi, takk fyrir allt
sem þú hefur kennt mér og öll
þau góðu ráð sem þú hefur veitt.
Fyrst og fremst er ég þakklát
fyrir þær stundir sem við höfum
átt saman í Reykjarfirði, ekki
síst nú í sumar. Það verður tóm-
legt að koma norður næsta vor.
Ekkert mun fylla það tóm. Það
eru óteljandi margar minningar
sem við eigum og gaman að
hlusta á stelpurnar mínar segja
hvor annarri sögur af afa. Megi
Guð og góðar vættir styrkja okk-
ur öll í sorginni. Hvíl í friði.
Ég vil þig, pabbi, kveðja, þótt brostin
sé þín brá
og bleikt og fölt sé ennið, er kossi’
þrýsti ég á.
Ég veit ógerla enn þá, hve mikið ég hef
misst,
en mér er ljóst, að fölt er ennið, sem
ég hefi kysst.
Þótt lát þitt góði faðir, nú leggist
þungt á mig
þá lengst af finn ég huggun við
minninguna’ um þig.
Hún stendur mér svo skýr, og hún er
svo helg og heit
og hreinni’ bæði og ástríkari’ en
nokkur maður veit.
Ég vil hér ekki ljóða neitt lof eða hól
um þig,
en lengst af þessi hugsun mun fróa og
gleðja mig.
Og lengi mun þín röddin lifa’ í minni
sál
til leiðbeiningar för minni’ um
veraldarál.
–
Og tár af mínum hrjóta hvörmum
og heit þau falla niður kinn,
því vafinn dauðans er nú örmum
hann elsku – hjartans pabbi minn.
(Kristján Albertsson)
Elín Elísabet Ragnarsdóttir
(Ella).
Elsku afi, takk fyrir allar ferð-
irnar á sexhjólinu í Reykjarfirði
og allt sem þú hefur kennt okk-
ur. Við söknum þín.
Á litlum skóm ég læðist inn
og leita að þér, afi minn.
Ég vildi að þú værir hér
og vært þú kúrðir hjá mér.
Ég veit að þú hjá englum ert
og ekkert getur að því gert.
Í anda ert mér alltaf hjá
og ekki ferð mér frá.
Ég veit þú lýsir mína leið
svo leiðin verði björt og greið.
Á sorgarstund í sérhvert sinn
ég strauminn frá þér finn.
Ég Guð nú bið að gæta þín
og græða djúpu sárin mín.
Í bæn ég bið þig sofa rótt
og býð þér góða nótt.
(S.P.Þ.)
Bríet María, Valgerður
Karen og Steinar Gauti
Ásgrímsbörn.
Það eru mikil tímamót þegar
Ragnar er nú fallinn frá, síðastur
þeirra þriggja Reykjarfjarðar-
bræðra sem eignuðust Reykjar-
fjörð eftir að afi og amma hættu
þar búskap 1958. Þeir bræður,
sem og afkomendur þeirra, hafa
æ síðan dvalið þar langdvölum á
ári hverju og hugsað vel um.
Alltaf var umhyggja og íslensk
gestrisni í fyrirrúmi hjá Reykj-
arfjarðarfólkinu. Því er alltaf
jafn notalegt að koma í Reykj-
arfjörð, þar sem ævinlega er tek-
ið á móti manni af velvild og
hlýju.
Ragnar var gæddur helstu
mannkostum, sem prýða mega
góðan dreng. Hann var góðvilj-
aður og jafnlyndur, laginn smið-
ur, tæknisinnaður og kunni lag á
vélum og tækjum, hann var ákaf-
ur veiðimaður, en jafnframt var-
kár og hugsaði vel út alla mögu-
leika áður en lagt var af stað í
framkvæmdir. Margar sögur má
segja af Ragnari en landsfrægur
varð hann, ungur að árum, þegar
hann kleif Hornbjarg frá fjöru
og upp á brún, fyrstur manna að
því er best er vitað. Þegar hann
sagði frá þessu ævintýri var eft-
irtektarvert hvað hann í raun
var búinn að hugsa vel um þetta
og kanna þær leiðir sem vænleg-
astar væru til uppgöngu.
Hann kom því í verk sem
hann ætlaði sér, varfærinn æv-
intýramaður, sem óragur fram-
kvæmdi marga af sínum stóru
draumum, en samt alltaf eftir
íhugun og undirbúning. Þannig
nálgaðist hann önnur verkefni,
eins og að koma stórvirkum
vinnuvélum í Reykjarfjörð eftir
ýmsum leiðum, sumum siglt,
öðrum flogið með bandarískum
herþyrlum, nú eða ekið yfir
Drangajökul, til að byggja þar
báta, hús eða flugvöll.
Í einni af ferðum mínum í
Reykjarfjörð sagði ég Ragnari
að mig langaði að komast yfir
ormétinn rekavið til að smíða úr
sitthvað skemmtilegt. Hann leit
á mig undrandi á svip og sagði
svo sem eitthvað til af slíku en
hefði nú sjaldnast verið hirt því
það væri talið ónýtt til smíða.
Við ræddum málið og hann sagði
þetta mætti þá ekki vera fúið og
þyrfti að hafa a.m.k. heilan
kjarna svo það hefði einhvern
styrk, annars væri ekkert hægt
að gera úr þessu. Hann taldi að
ekkert slíkt væri til á staðnum
en sagðist myndu kíkja eftir
heppilegri spýtu fyrir mig. Svo
liðu nokkur ár og ég kom aftur í
Reykjarfjörð. Þá segir Ragnar
mér að nú telji hann sig hafa
fundið fyrir mig réttu spýtuna.
Þetta var um fimm metra langur
drumbur af rauðljósri furu, sem
greinilega hafði ekki legið mjög
lengi á jörð eða grafinn í sand.
Það varð úr að spýtan var söguð
á staðnum og flett niður í um
tommu þykk borð. Og það stóðst
alveg, spýtan var öll fallega orm-
étin, nokkuð jafndreift en samt
ófúin og með heilum sterkum
kjarna. Borðin voru síðan sel-
flutt með bát í Norðurfjörð og
þaðan á bíl suður, með viðkomu í
Dölunum. Ég smíðaði síðan eitt
og annað úr þessu, en enn á ég
eftir nokkur borð úr spýtunni
góðu. Þau verða seinna nýtt í
vandlega valda gripi.
Við minnumst Ragnars með
söknuði og hlýju og vottum,
börnum, tengdabörnum og
barnabörnum hans okkar inni-
legustu samúð. Blessuð sé minn-
ing hans.
Jakob K. Kristjánsson
og fjölskylda.
Fallinn er frá mikill héraðs-
höfðingi af Hornströndum.
Ragnar móðurbróðir minn var
einstakur maður að allri gerð.
Hann var höfðingi heim að
sækja í Reykjarfirði, þar sem
hann og kona hans, Sjöfn Guð-
mundsdóttir, ráku annað heimili
sitt um áratuga skeið, eftir að
þau hættu þar hefðbundnum bú-
skap. Þau voru frumkvöðlar í
ferðaþjónustu á Hornströndum.
Með framsýni og atorku byggðu
þau upp móttöku ferðamanna í
þeim unaðsreit sem Reykjar-
fjörður á Norður-Ströndum er
með sínu heita vatni, sundlaug
og fjölbreyttu náttúru. Sjöfn,
eða Lilla eins og hún var alltaf
kölluð, var eins og klettur við
hlið Ragnars í öllum verkum.
Það er ekki hægt að minnast
Ragnars nema hafa Lillu með.
Þau byggðu sér stórt hús í
Reykjarfirði þar sem hún stóð í
eldhúsinu, bakaði, eldaði, þreif
og þvoði, auk þess að vera alltaf
með hóp af barnabörnum með
sér hin síðari ár. Þar var tekið á
móti tugum gesta og framreidd-
ar veitingar fyrir gesti og gang-
andi. Það var því mikill missir
fyrir hann þegar hún féll frá fyr-
ir nokkrum árum. Ragnar var
mikill hagleiksmaður eins og
þau systkini hans öll. Á síðari ár-
um fór hann að endurgera og
smíða upp gamla trébáta, sem
lágu undir skemmdum. Þar naut
hann sín vel og varð eftirsóttur
bátasmiður, komst varla yfir að
ljúka öllu því sem beðið var um.
Ég fékk hann til að gera við einn
bát úr Breiðafjarðareyjum fyrir
síðustu aldamót, þegar við hér
fórum að huga að stofnun
Hlunnindasýningar á Reykhól-
um. Það gerði hann af mikilli
natni og vandvirkni eins og hon-
um var lagið. Ragnar var sem
ungur maður fyglingur í Horn-
bjargi í mörg ár meðan eggja-
taka var stunduð þar með öðr-
um búskap. Hann var sá fyrsti
sem vitað er um að hafi klifið
Hornbjarg frá sjó og upp á
brún, sem áður var talið ókleift.
Það segir nokkuð um dugnað
hans og áræðni sem síðar kom
fram í mörgu öðru.
Ragnar var ákaflega minnug-
ur á atburði og sögur af fólki á
Ströndum. Hann hafði ánægju
af að segja frá og blanda geði við
fólk. Það er ógleymanlegt að
hafa hlustað á hann segja frá því
sem gerðist við erfið skilyrði í
búskap á Hornströndum, en
hann kunni líka að krydda það
með gamansögum þannig að
fólk heillaðist af frásögninni.
Einhvern veginn finnst mér
Reykjarfjörður ekki vera sá
sami eftir fráfall hans. Hann var
í mínum huga svo nátengdur
öllu þar, að það er erfitt að
hugsa sér Reykjarfjörð án hans.
Ég kom í Reykjarfjörð síðasta
sumarið sem Lilla lifði. Þau hjón
tóku á móti mér með kostum og
kynjum eins og alltaf áður. Það
er gott að eiga minninguna um
það. Með þessum fáu orðum vil
ég þakka Ragnari fyrir mig og
mína fjölskyldu, fyrir allar
heimsóknir okkar í Reykjar-
fjörð og fyrir alla þá gleði sem
það hefur veitt okkur að geta
verið þar aufúsugestir. Ég votta
systkinum hans, börnum hans,
tengdabörnum og barnabörnum
innilega samúð.
Guð blessi minningu Ragnars
Inga Jakobssonar.
Jóna Valgerður
Kristjánsdóttir.
Föðurbróðir minn, Ragnar
Ingi Jakobsson frá Reykjar-
firði, er látinn 84 ára að aldri. Sá
sami er kleif Hornbjarg á
gúmmístígvélum 12. júní 1953.
Það er með söknuði sem ég
skrifa þessar línur en jafnframt
þakklæti fyrir samstarf okkar
og samvinnu á liðnum árum.
Ragnar og tveir bræðra hans,
Guðfinnur og Jóhannes, faðir
minn, kenndu sig við æskuslóð-
irnar sem Reykjarfjarðarbræð-
ur. Samvinna og samstarf
þeirra þriggja hófst með form-
legum hætti 1965 er þeir keyptu
jörðina af foreldrum sínum.
Upp frá því fóru þeir með fjöl-
skyldur sínar í byrjun sumars
ár hvert norður og dvöldu sum-
arlangt til að nýta hlunnindi,
saga rekavið og veiða sel. Okkar
samstarf hófst fyrir alvöru 1991
við andlát föður míns, en þá
þótti sjálfsagt að ég tæki við
hlutverki hans. Það kom fljótt í
ljós að ég kunni ekki og skildi
oft á tíðum ekki ýmsar bending-
ar og undarleg orð sem voru
orðin þeim bræðrum töm og eft-
ir samvinnu þeirra fyrir norðan
í áratugi hafði þróast verka-
skipting sem krafðist ekki sam-
ræðna að neinu gagni.
Ég er þakklátur Ragnari fyr-
ir að hann sá fljótlega að ég var
ekki kunnugur verklaginu. Það-
an í frá gerðist Ragnar kennari
minn í mörgu sem nauðsynlegt
var að vita og kunna þarna fyrir
norðan og ekki er hægt að læra í
háskóla eins og stundum var
sagt. Reykjarfjörður togaði fast
í Ragnar alla tíð, frá því að sólin
fór að hækka á lofti og þar til fór
að vetra vildi hann hvergi ann-
ars staðar vera en fyrir norðan.
Veturnir vestur í Bolungarvík
voru notaðir til að undirbúa
verkefni fyrir næsta sumar.
Hafði Ragnar mörg verkefni í
gangi á sama tíma og þegar ég
var kominn norður til að sinna
viðhaldi með honum á húsum,
bryggju eða sundlaug þá var
hann ávallt farinn að hugsa um
næstu verkefni.
Ragnar var mikill hagleiks-
maður, sjálfmenntaður smiður
og var fenginn til að gera upp
gamla báta fyrir söfn og einstak-
linga. Þetta starf vann hann yfir
vetrartímann og óhætt er að
segja að margir þessara báta litu
út fyrir að vera algjörlega ónýtir
þegar hann fékk þá en viðgerðin
hjá Ragnari tókst svo vel að sómi
var að og verður lengi minnst.
Minningarnar streyma um hug-
ann, meðal annars sjóferðir með
Ragnari á trillunni á milli fjarða
og víkna þar sem nægur tími
gafst til að segja sögur frá liðinni
tíð, frá sérkennilegu fólki og
skemmtilegum samskiptum
manna og stundum háskalegum
ferðum þeirra er áttu sitt líf fyrir
norðan. Ragnar var óþreytandi í
því að segja mér frá örnefnum á
æskuslóðunum og var oft með
úthugsaðar skýringar á nöfnum,
t.d. Stólpabali, Spónabali og
Skvett. Við frændurnir áttum
góða klukkustund saman er ég
heimsótti hann á sjúkrahúsið á
Ísafirði um viku fyrir andlátið.
Að sjálfsögðu var nánast ein-
göngu rætt um Reykjarfjörð. Nú
ert þú orðinn að engli, kæri
frændi, eins og þú orðaðir það
stundum, kominn í faðm Lillu og
þið Reykjarfjarðarbræður aftur
farnir að vinna saman samstilltir
og orðin óþörf trúi ég. Börnum,
tengdabörnum og fjölskyldum
votta ég mína innilegustu samúð.
Þröstur Jóhannesson.
Það var liðið á dag þegar við
sáum niður í Reykjarfjörð, þoka
í miðjar hlíðar. Svartaskarð og
Þaralátursfjörður að baki, kom-
um frá Furufirði. Hrossin fetuðu
sig niður Reykjarfjarðarhálsinn
eftir grýttum götum en svo létt-
ust þau í spori og það var tekinn
góður hraðsprettur heim að
gömlu fjárhúsunum. Þar var
Reykjarfjarðarbóndinn Ragnar
Jakobsson mættur á dráttarvél
til að flytja farangur í hús. Bros-
andi og hlýr tók hann á móti
ferðafólkinu og spurði um færð
yfir Svartaskarð. Það var eins og
að koma til gamals nágranna og
góðvinar. Hann lét ekki mikið yf-
ir sér maðurinn sem kleif Horn-
bjarg á gúmmístígvélum frá KÍ
(Kaupfélagi Ísfirðinga) og kall-
aði ekki til tökulið eða blaða-
menn, allt slíkt tilhald var hon-
um fjarri skapi en hann ræddi
hógværlega og hlýlega við gesti
sína. Taldi að það myndi létta í
lofti eftir langan rigningarkafla.
Það var notalegt að þiggja mat
og gistingu hjá þeim Lillu og
Ragnari. Seint um kvöldið tók
hann byssu sína ætlaði að líta
eftir æðarvarpinu og varð ekki
slyppifengur, einni tófu færra að
morgni. Veðurspáin rættist. Um
miðja nótt voru Drangajökull og
Dagmálahnjúkur baðaðir rós-
rauðum bjarma rísandi sólar og
um kvöldið breiddist gullin blæja
yfir Geirólfsgnúp, þetta var sá
heimur sem Ragnar unni mest.
Sextán ár eru liðin og alltaf hef-
ur verið tekið jafn vel á móti
ferðahópnum hans Þórðar á
hverju sumri. Tvennt hefur bor-
ist hæst í huga Þórðar, að faðma
að sér félagana í lok vel heppn-
aðar ferðar og sjá Ragnar standa
á fjárhúshólnum og taka á móti
gestunum. Lilla í Reykjarfirði
kvaddi fyrir nokkrum árum og
nú er Ragnar allur, en seinast í
sumar var hann heima. Að hon-
um er mikill sjónarsviptir og
margir hugsa til hans með eft-
irsjá.
Nú að liðnum veturnóttum
„Hljóðabunga og Hrollleifsborg
herða á stríðum söngvum“, lang-
ur vetur framundan og fáir á
ferð í eyðibyggðum. En með
hækkandi sól kemur aftur fólk til
sumardvalar í Reykjarfirði af-
komendur Lillu og Ragnars og
þeim sendum við innilegar sam-
úðarkveðjur og þökkum vináttu
liðinna ára. Blessuð sé minning
Ragnars Jakobssonar.
Ása, Þórður og Dagrún.
Ragnar Ingi
Jakobsson