Morgunblaðið - 04.12.2015, Qupperneq 29

ur voru eiginlega eitt. Af henni
lærði ég að gera slátur, soðningu,
sjóða rabarbarasultu, úrbeina
kjöt, jólajafning á kartöflur,
pönnukökur, rúgbrauð, soð í sósur
og síðast enn ekki síst – leynitrixið
hennar, að meyra kjöt með vín-
anda. Við vorum líka sammála um
að allt væri hægt að bæta með
rjóma eða smjöri. Matur var ekki
það eina sem lék í höndunum á
ömmu, en margvíslegt handverk
fæddist þar líka. Litríkir haust-
kransar úr lyngi, berjum og laufi
prýddu útihurðina okkar. Í jóla-
pakkann læddist heklað smá-
skraut til að hengja á jólatréð,
hjörtu, stjörnur, englar, jólatré og
kúlur. Í seinni tíð útbjó hún kær-
leikshjörtu með Margréti dóttur
sinni en amma sá um skreyta
hjörtun með útsaum, perlum og
skrauti. Hún heklaði bútateppi
fyrir börnin mín og gaf þeim í
sængurgjöf, sendi þeim ullar-
sokka þegar vetraði, saumaði út í
dúka, lagaði götótt föt, prjónaði
vaskastykki og heklaði litríkar
páskahænur. Amma átti sinn þátt
í brúðargjöf okkar hjóna, risa
bútasaumsteppi yfir hjónasæng-
ina, sem hún ásamt dætrum sínum
hannaði, saumaði og skreytti með
útsaum.
Mannkostir hennar standa mér
næst auk ástríðu á mat og hand-
verki. Í senn traust, jákvæð,
vinnusöm, úrræðagóð, þrautseig
og þolinmóð og tókst á við erfið-
leika lífsins full af æðruleysi. Þeir
eiginleikar eru fyrirmynd mín,
kostir sem ég sjálf vil búa yfir og
miðla til minna barna. Amma var
lagin við að kenna og virkja þá
sem vildu læra. Hún kenndi mér
að fara að sofa þrátt fyrir leirtau í
vaskinum og þvott á snúrunni og
að drasl væri ekki sama og skítur.
Síðustu ár voru erfið eftir lær-
brotið og að krabbameinið fannst.
Þrátt fyrir veikindi og ferðahöml-
un kom hún með okkur í sumarbú-
staðarferðir, var sótt í matarboð
og veislur í Hólastekk og fór á list-
viðburði þegar heilsan leyfði.
Amma kunni að njóta alls þess
besta sem lífið hefur upp á bjóða.
Guð geymi þig, amma mín, og
hafðu þökk fyrir dýrmætar stund-
ir, minningar og ómetanlega verk-
kunnáttu sem nýtist mér út ævina.
Það væri óskandi að stelpuskottið
hafi fundið svarið við spurning-
unni sem ósvarað var heila manns-
ævi.
Sara Björg Sigurðardóttir.
Olga amma er og verður ein
mín allra helsta fyrirmynd. Hún
var jarðbundin, anaði ekki að
neinu, tók vel ígrundaðar ákvarð-
anir og var fyrst og fremst full af
almennri skynsemi. Ég heyrði
hana ekki tala illa um fólk og hún
var opin fyrir því sem nýtt var í
menningunni og samfélaginu í
heild.
Þegar ég var barn var ég mikið
hjá henni, heilu sumrin á Varma-
landi eða í Hraunbæ. Olga amma
átti því stóran þátt í að ala mig
upp.
Það var sérstaklega gott að
vera hjá henni sem barn og við
sem yngri vorum fengum alltaf
hlutverk og vorum með. Það er
held ég nokkuð sem hún kenndi
allri fjölskyldunni og eitt af því
fjölmarga sem ég mun meðvitað
eða ómeðvitað hafa í farteskinu í
mínu uppeldi.
Það var alltaf nóg af fólki í
kringum ömmu og það verður lík-
lega engin minningargrein skrifuð
án þess að minnast á mat. Eflaust
eru það þúsundir sem fengu að
borða hjá henni og margir sitja
eftir með mikla matarást. Það var
alltaf hægt að koma við og fá að
borða, það var ekkert sjálfsagðara
og það var alltaf nóg til.
Ég er afar þakklátur fyrir allar
þær stundir sem við áttum saman.
Ég kveð ömmu mína með miklum
söknuði.
Leópold Kristjánsson.
 Fleiri minningargreinar
um Olgu Sigurðardóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. DESEMBER 2015
✝ María Ás-björnsdóttir
fæddist í Borg-
arnesi 17. ágúst
1931. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Brákarhlíð í
Borgarnesi 21.
nóvember 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Jónína
Ólafsdóttir, f.
13.10. 1907, d. 22.5.
1995, og Ásbjörn Jónsson, f. 8.2.
1907, d. 12.1. 1999.
María var elst 5 systkina,
næst var Dóra Erna, f. 30.4.
1933, d. 6.10. 2014, síðan tví-
burasysturnar Sjöfn og Sonja, f.
22.2. 1938, og yngstur er Jón
Halldór, f. 15.10. 1945.
Hinn 7. október 1950 giftist
María eiginmanni sínum Ey-
hanna, Kristín Ósk (fædd and-
vana) og Friðjón Haukur.
c) Magnús Helgi, f. 17.6.
1975.
2) Drífa, f. 14.2. 1952. Dóttir
hennar er Marsibil Brák Vignis-
dóttir, f. 22.8. 1977. Maður
hennar er Hannes Þór Guð-
mundsson. Synir þeirra: Guð-
mundur Þór og Fannar Þór.
3) Drengur, f. 27.1. 1964, d.
29.1. 1964.
María ólst upp í Borgarnesi
og bjó þar alla tíð. Hún gekk í
Barna- og Gagnfræðaskóla
Borgarness. Hún tók virkan
þátt í kórstarfi framan af æv-
inni, bæði í Barnakór Borgar-
ness og kirkjukórnum. Hún tók
þátt í hestamennsku með eigin-
manni sínum og einnig starfaði
hún lengi með Oddfellow-
stúkunni Ásgerði á Akranesi.
María starfaði lengst af utan
heimilisins, aðallega við versl-
unarstörf. Lengst vann hún í
Versluninni Ísbirninum.
Útför Maríu fer fram frá
Borgarneskirkju í dag, 4.
desember 2015, klukkan 14.
vindi Ásmundssyni,
f. 17.10. 1927, d.
18.2. 1991. Þau
eignuðust þrjú
börn:
1) Jónína Krist-
ín, f. 5.2. 1950.
Maður hennar er
Magnús Krist-
jánsson, f. 28.9.
1940. Þau eiga þrjá
syni:
a) Eyvindur
Svanur, f. 31.3. 1970. Kona hans
er Ólafía Sigurvinsdóttir. Börn
þeirra: Sara Dögg, Sigurvin
Helgi og Hugrún Birta. Áður
átti Eyvindur Lovísu Oktavíu,
Karen Hrönn og Bjarna Salvar.
b) Kristján Ágúst, f. 1.8.
1972. Kona hans er Branddís
Margrét Hauksdóttir. Börn
þeirra: Magnús, Ingibjörg Jó-
Elsku besta amma Maja.
Nú ertu farin frá okkur eftir
langvinn veikindi. Þegar ég hugsa
til baka er svo margs að minnast
og vera þakklát fyrir.
Ég var daglegur gestur hjá
ykkur afa á Borgarbrautinni þeg-
ar ég var að alast upp. Þangað var
ávallt gott að koma því alltaf
tókstu á móti mér með hlýju og
hlustaðir með einlægum áhuga á
allar frásagnir mínar úr hvers-
dagsleikanum.
Þú varst afar glæsileg kona og
hafðir mikinn áhuga á tísku, enda
vannstu lengst af í fata- og skó-
verslunum. Hvert sem þú komst
vaktir þú athygli sem best klædda
konan.
Ég fékk stundum að máta alla
fallegu kjólana þína og dansa í
þeim um allt hús. Þið afi áttuð líka
herbergi fullt af bókum og það var
freistandi að hjúfra um sig í gamla
hægindastólnum og lesa bækur
þegar ég átti í raun að vera að
læra heima.
Á sumrin fór ég oft með ykkur
afa í gamla hjólhýsið sem þið áttuð
í fallegri laut. Þið kunnuð öll ör-
nefni, fugla- og plöntuheiti og þú
kunnir að meta fegurðina í þessu
öllu.
Við lágum stundum saman í
mosanum og fundum ilminn af
birkinu og hlustuðum á lóurnar og
hrossagaukana.
Hann afi dó af slysförum aðeins
einum mánuði áður en ég fermd-
ist. Ég mun að eilífu vera þakklát
fyrir hvað þú og mamma lögðuð
hart að ykkur til að láta það ekki
bitna á mér og hélduð ótrauðar
áfram fermingarundirbúningnum
svo að ég gæti átt eftirminnilegan
dag.
Eftir andlát afa þurftir þú að
standa á eigin fótum. Þú byrjaðir
að keyra og keyptir þinn eigin bíl
og lítinn sumarbústað. Þú hafðir
yndi af því að dvelja þar í sveita-
sælunni, jafnvel bara ein með
sjálfri þér.
En alltaf fengu gestir konung-
legar móttökur og margar góðar
minningar urðu þar til.
Þú reyndist okkur öllum svo vel
þegar ég flutti að heiman og stofn-
aði mína eigin fjölskyldu. Strák-
arnir mínir voru hændir að þér og
ég veit að þeir eiga eftir að sakna
þín mikið. Blíða þín og hlýja átti
sérstaklega vel við eldri son minn
sem hefur sama lundarfar.
Nú þegar jólin nálgast muntu
vera ofarlega í hjörtum okkar,
enda voru jólin þinn uppáhalds-
tími. Heima hjá þér var allt svo
fallega skreytt og gestum alltaf
boðið upp á dýrindis jólabakkelsi.
Þú varst svo gjafmild og elsk-
aðir að koma okkur á óvart með
óþarflega íburðarmiklum gjöfum.
Þá mátti ekki á milli sjá hvort var
glaðara – viðtakandinn eða þú
sjálf.
En nú er komið að kveðjustund
að sinni. Ég veit að þú ert komin
til afa og litla drengsins sem þú
misstir og hefur beðið lengi eftir
að hitta á ný.
Ástarkveðja,
Marsibil Brák.
Sólin speglar sig á sléttu vatn-
inu innarlega í dalnum. Geislar
hennar lýsa upp grænu fjallshlíð-
arnar í kring og bræðir þann litla
snjó sem eftir er í giljum og á heið-
um. Henni finnst það hafa verið í
fyrra sem hún stóð í ströngu,
skein sem aldrei fyrr, bræddi
hvert íslagið á fætur öðru með
smá hjálp eldsumbrota á svæðinu
þar til jökullinn fór að skríða und-
an eigin þunga, og skera til fjalla-
hringinn og mynda jökulsárlón,
svo hún gæti speglað sig. Hvert
fór tíminn? spyr hún sig. Lamb-
hrútur hleypur til móður sinnar
um leið og spói vellir á þúfu og
lætur vita af óvæntum gestum á
svæðinu. Heiðlóa fælist af hreiðri
og reynir að fanga athygli gest-
anna frá hreiðurstæðinu með leik-
sýningu á heimsmælikvarða um
leið og hófar hryssunnar sökkva
örlítið í blautan flóann handan
vatnsins. Taglið sveiflast og fælir
frá blóðþyrstum mýflugunum í
hitanum. Knapinn á baki hennar
rýnir, í gegnum flugnanetið, yfir
engjarnar í botni dalsins og yfir
ána. Handan árinnar, á gömlum
bæjarhól, stendur vindóttur hest-
ur. Á honum situr hann, teinrétt-
ur, með ljósbrúnan reiðhjálminn á
höfðinu og þurrkar svitann af enn-
inu, sem glitrar í sólskininu. Kon-
an brosir á bakvið flugnanetið,
þarna er hann og bíður eftir henni
eftir öll þessi ár. Blær hneggjar á
bæjarhólnum og fer að ókyrrast.
Perla greikkar sporin að ánni,
þetta kall hans þekkir hún. Þegar
hestarnir hittast horfast knaparn-
ir í augu og brosa, orð eru óþörf.
Þau eru eitt á ný, loksins. Þau
stíga af baki, setjast á bæjartóft-
irnar, haldast í hendur og horfa
yfir vatnið, út dalinn og inn í eilífð-
ina, á sumarlandið.
Svona sé ég þetta fyrir mér,
amma mín, þegar þið afi hittist
aftur. Það veitir mér huggun.
Sjálfur var ég í fjallgöngu þegar
ég fékk fréttirnar að þú værir far-
in. Þú hafðir alltaf áhyggjur af
fjallabrölti mínu en hafðir samt
svo gaman af því að spyrja mig um
ferðir mínar og skoða myndir. Það
var með ólíkindum hversu vel þú
þekktir allt, fjöll, dali og ár. Þið afi
höfðu farið um allt á hestbaki hér
á árum áður og voruð dugleg að
ferðast. Þú þurftir enga mynda-
vél, þú hafðir óbrigðult ljós-
myndaminni.
Minningarnar eru óendanlegar
sem ömmustrákurinn á og geymir
vel. Eldhúsið þitt litla og fallega á
Borgarbrautinni. Þú áttir þinn
eigin stól, sem var næstur kaffi-
vélinni og bak við þig var búrið.
Það þýddi lítið að koma í heim-
sókn án þess að ætla þiggja neitt.
Og brúntertan þín amma, hún var
leyndardómur. Þrátt fyrir að sjón-
in hafi daprast mjög með árunum,
og augndroparnir og nokkur gler-
augu til skiptanna verið staðal-
búnaður, gastu galdrað fram lista-
verk í allskyns hannyrðum og
sáust verk þín gjarnan mest um
jól og páska þegar allt var skreytt
og hugmyndaflugið og sköpunar-
gleðin virtist óendanleg.
Margir dimmir dalir verða á
vegi manns á ferðalagi lífsins.
Margar ár virðast óyfirstígan-
legar og þú fékkst að kynnast
þessu öllu. Takk amma mín fyrir
styrk þinn og lífsgleði og kenna
mér að trúa á það fallega. Guð
geymi þig, uns við hittumst á ný.
Magnús Helgi.
Elsku langamma.
Það er virkilega erfitt að missa
þig. Þú varst alltaf svo góð og
skemmtileg og Borgarnes verður
tómlegra án þín. Ég mun aldrei
gleyma þér og stundum okkar
saman.
Guðmundur Þór.
Á himninum yfir skóginum skín
heit júlísólin og vermir okkur, sem
stöndum á planinu fyrir framan
Húsó, bæði að innan og utan.
Þarna erum við Onni sem á þess-
ari stundu teljumst vera gisti-
húsarekendur í Hússtjórnar-
skólanum á Hallormsstað, með
krakkana okkar, þau Vígþór
Sjafnar og Sigríði Eiri, að taka á
móti þeim Maju og Eyvindi sem
eru nýkomin sunnan úr Borgar-
firði og ætla nú að gista hjá okkur
í nokkrar nætur. Með þeim í för er
Guðjón tónlistarkennari og hans
kona. Það er því ljóst að það verð-
ur bæði sungið og spilað næstu
daga. Og glaðst. Og þannig var
það.
Eyvindur söng fyrir gesti og
gangandi við undirleik Guðjóns og
Maja frænka mín var hrókur alls
fagnaðar. Samkomusalurinn í
Húsó heitir Höllin og nú var kátt í
Höllinni. Þessi heimsókn þeirra
Maju og Eyvindar lifir enn í minni
okkar og margra annarra sem
fengu notið samvista við þau
þessa fögru sumardaga á Hall-
ormsstað. Það var nefnilega þann-
ig með þau Maju og Eyvind að
þau einhvern veginn settu alltaf
svip á umhverfi sitt, ekki hvað síst
fyrir þá einlægu elsku sem þau
báru hvort til annars. Fyrir okkur
sem nutum þeirra forréttinda að
alast upp með þeim urðu þau fyr-
irmynd og dæmi um hjón sem ég,
renglulegur táningurinn sem fékk
stundum að gista í forstofu-
herberginu hjá þeim á Borgar-
brautinni, taldi eftirsóknarvert að
líkjast þegar ég yrði sjálf komin í
hnapphelduna. Samheldni þeirra
og virðing hvors fyrir öðru var
einstök. Og nú eru þau aftur sam-
an. Það veit ég.
Hann Eyvindur hefur án efa
fagnað sinni heittelskuðu Maju
núna þegar hún er komin til hans.
Ég sé fyrir mér móttökurnar og
hvar þau leiðast um sólblómaakra
eilífðarinnar – aftur sameinuð eft-
ir allnokkurn viðskilnað. Ég sé
fyrir mér hvað þau eru sæl og glöð
og ég veit að núna eru þau að rifja
upp allskonar hluti og upplifanir.
Og þau eru örugglega að syngja.
Og syngja.
Ég man, sem lítil stelpa norðan
af Ströndum, hvað mér fannst það
eitthvað magnað, eiginlega bara
eitthvað sem gæti gerst í útlönd-
um, kannski bara í Hollywood,
þegar þau Maja og Eyvindur nán-
ast upp úr þurru sungu hvern ást-
ardúettinn á fætur öðrum yfir
uppvaskinu í eldhúsinu á Borgar-
brautinni. Ég sat opinmynnt og
starði á þau og fannst þau algert
æði. Og hvað ég var heppin að fá
að upplifa þetta. Enn í dag syng
ég fyrir barnabörnin mín fyrir
svefninn amerískan slagara frá
því um 1960, Chi baba, chi baba,
sem ég lærði fyrst hjá Maju og svo
líka hjá mömmu. Þær systur
höfðu nefnilega sama tónlistar-
smekkinn.
Já, það er margs að minnast
núna þegar við kveðjum hana
Maju frænku mína. En það sem
upp úr stendur er minningin um
magnaða konu sem alltaf var
glæsileg, ákveðin, hlý og glaðleg
og varð enn glæsilegri og magn-
aðri í návist mannsins síns – hans
Eyvindar.
Við Onni, Vígþór Sjafnar, Sig-
ríður Eir og fjölskyldur þeirra
sendum þeim Jonný og Drífu og
öllu fólkinu hennar Maju okkar
innilegustu samúðakveðjur.
Minningin um hana Maju frænku
mína, þessa sterku og einstöku
konu, mun lifa.
Sif Vígþórsdóttir.
Elsku drottningin mín, loksins
ertu frjáls. Þú talaðir svo oft um
að hugur og líkami færu hreinlega
ekki saman. Þér liði eins og konu á
besta aldri með lífið í lúkunum en
líkaminn var ekki sammála. Loks-
ins ertu frjáls og komin í fang afa.
Þið eruð nú dansandi, afi syngur
og þið eruð að skipuleggja næsta
reiðtúr. Þú ert vel til höfð. Í hverri
glæsiflíkinni á eftir annarri, ný-
pússuðum leðurskóm, með varalit
og hárið greitt. Nú ertu frjáls.
Það eru svo margar sögur sem
koma upp í huga mér þegar ég
rifja upp okkar tíma saman. Alltaf
tókstu á móti mér opnum örmum
á Borgarbrautinni. Húsið þitt var
ævintýri líkast. Hver kápan á fæt-
ur annarri ásamt nýlökkuðum leð-
urskóm í forstofunni, baðherberg-
ið sem alltaf hafði mottur á
ýmsum dularfullum stöðum –
meðal annars ofan á klósettset-
unni sem mér fannst alltaf hálf-
spaugilegt. Eróbikk-hjólið í
geymslunni, gula silkirúmteppið
og svo skrifstofan hans afa. Þar
máttum við systur leika okkur eða
í raun máttum við leika okkur al-
staðar. Þú hafðir svo mikla þol-
inmæði. Sem sýndi sig best í heið-
arlegri tilraun til að ala upp í mér
húsmóðurina, þú kenndir mér að
prjóna og sauma, dást að vel gerð-
um flíkum og gildi þess að hafa
heimilið vel skipulagt og hreint.
Þessi lærdómur skilaði sér ekki
alveg í líf mitt í dag en þú reyndir
þó. Metnaðurinn lá á öðrum svið-
um en þú skildir það. Ég hafði líka
vit til að næla mér í „vininn“, eins
og þú kallaðir hann fyrstu árin, en
hann er sjálfsskipaður húsfaðir
okkar heimilis. Við höfðum bæði
svo gaman af því að heilsa upp á
þig í Borgarnesi á norðurleið.
Þú varst engri lík, drottningin
mín. Ég þakka fyrir hvert einasta
símtal, hvert einasta skipti sem ég
fékk þig til að hlæja og hlýju
faðmlögin sem biðu manns. Þú
varst alltaf á hliðarlínunni að
hvetja mig áfram í námi og fylltist
stolti þegar ég sagði þér frá góð-
um árangri. Ég hlakkaði alltaf til
þess að hringja í þig með nýjar
niðurstöður. Þú verður ávallt í
mínu hjarta og er það mín heitasta
von að þú fylgir mér þangað til við
hittumst aftur.
Lovísa Oktovía
Eyvindsdóttir.
María
Ásbjörnsdóttir
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
BJÖRN MAGNÚSSON
vélfræðingur,
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði fyrsta
sunnudag í aðventu, 29. nóvember.
.
Astrid Sigrún Kaaber,
Heiðrún Björnsdóttir,
Magnús Björn Björnsson, Guðrún Dóra Guðmannsd.,
Ragnar Hallgrímur Björnss., Mona Janz Björnsson,
Sigrún Birna Björnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
LÁRUS JÓNSSON,
sem lést á líknardeildinni í Kópavogi
29. nóvember, verður jarðsunginn í
Dómkirkjunni í Reykjavík föstudaginn
11. desember klukkan 13.
.
Guðrún Jónsdóttir,
Jón Ellert Lárusson, Sigrún Ásdís Gísladóttir,
Hólmfríður Kristjánsdóttir,
Marta Kristín Lárusdóttir, Guðmundur Valsson,
Jónína Sigrún Lárusdóttir, Birgir Guðmundsson.
Ástkær sonur, bróðir og frændi,
AUÐUNN JÓN AUÐUNSSON,
lést á hjúkrunarheimilinu Hömrum í
Mosfellsbæ þann 26. nóvember. Verður
hann jarðsunginn frá Bústaðakirkju
fimmtudaginn 10. desember klukkan 15.
.
Guðbjörg Jóhanna Sigrúnardóttir,
Sigrún H. Auðunsdóttir, Gunnar T. Magnússon,
Anna M. Auðunsdóttir, Pétur S. Jónsson,
Vigdís B. Auðunsdóttir,
Þorbjörg, Fjóla og Gunnar, systrabörn.