Morgunblaðið - 05.12.2015, Blaðsíða 40

Morgunblaðið - 05.12.2015, Blaðsíða 40
40 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. DESEMBER 2015 ✝ IngibjörgBogadóttir var fædd 1. júní 1918 að Stóru Þverá í Fljótum. Hún lést á Heilbrigðisstofnun Fjallabyggðar á Siglufirði 22. nóv- ember 2015. Foreldrar henn- ar voru Bogi Guð- brandur Jóhann- esson og Kristrún Hallgrímsdóttir, bændur á ýms- um bæjum í Fljótum, lengst af á Minni Þverá. Hún var áttunda í röð tíu systkina sem öll eru lát- in nema yngsta systirin, Líney. Systkini hennar voru Hall- grímur, Jóhannes, Guðrún inmaður Kristrúnar er Karl Sighvatsson, fæddur 3. desem- ber 1938. Börn þeirra eru Ingi- björg, gift Þóri Erni Árnasyni og eiga þau dæturnar Birtu og Svölu Rún, Sigurður, maki Kristjana Hafliðadóttir og eiga þau synina Hafliða og Daníel Karl. Yngstur er Helgi Einar, unnusta hans er Stella Boga- dóttir og á hann soninn Sölva Frey. Ingibjörg og Helgi stunduðu búskap í Hvammi til 1975 þegar þau fluttust til Siglufjarðar. Þar bjuggu þau stuttan tíma á Lind- argötu 17, þá á Laugavegi 23 þar til þau fluttu í Skálarhlíð. Þar bjó Ingibjörg þar til hún fór á Heilbrigðisstofnun Fjalla- byggðar á Siglufirði í ágúst 2013. Eftir að Ingibjörg flutti til Siglufjarðar vann hún nokk- ur ár í Egilssíld. Útför hennar verður gerð frá Siglufjarðarkirkju í dag, 5. des- ember 2015, kl. 14. Ólafía, Sigurbjörn, Sigurlaug Jónína Ólöf, Anna, Mar- grét Guðlaug, Ragnheiður og Lí- ney. Ingibjörg fluttist árið 1945 að Hvammi í Fljótum þegar hún hóf bú- skap með manni sínum, Helga Ein- ari Pálssyni. Helgi var fæddur 12. desember 1916 og lést hann 13. apríl 1995. Börn þeirra Ingibjargar og Helga eru Kristrún Ingveldur, fædd 18. nóvember 1945, og Páll Bogi, fæddur 6. október 1956, dáinn 28. júlí 1957. Eig- Mig langar að segja nokkur orð um ömmu, sem er í mínum huga ein sú ljúfasta manneskja sem ég hef kynnst. Bros, út- breiddur faðmur og hlýja er það sem er mér efst í huga þegar ég hugsa til ömmu. Minnist ég bæði afa og ömmu í æsku minni fyrir hversu miklar barnagælur þau voru. Alltaf voru þau tilbúin að eyða endalausum tíma með okkur systkinunum. Og þegar við sjálf eignuðumst börn fengu þau að njóta fullrar athygli Imbu ömmu, sem endalaust gat fundið eitthvað skemmtilegt að gera, en þá var afi fallinn frá. Margar minningar eru frá þeim tíma þegar amma og afi bjuggu í Hvammi. Þegar afi vann við Skeiðsfossvirkjun lét amma mig vita þegar hann var á leiðinni upp heimreiðina á gráa Ferguson-traktornum; hljóp ég þá á móti honum og fékk að stýra heim að bæ. Alltaf passaði amma upp á að við systkinin borðuðum nóg, og minnist ég þess að hún hafði svo miklar áhyggjur af því hvað ég borðaði lítið að það var ásækja hana í draumi. Þannig var hún amma mín alltaf að hugsa um aðra en sjálfan sig. Þegar afi og amma brugðu búi og fluttu til Siglufjarðar var strax smá söknuður af Hvammi, en það var fljótt að jafna sig þar sem þau gátu endalaust fundið eitthvað að gera, hvort sem það var að tína orma út í beði eða spila á spil. Seinna þegar amma fluttist á Skálarhlíð og við vorum búin að koma okkur upp fjölskyldum nutum við þess að hittast með henni á sumrin í Hvammi en þegar heilsunni hrakaði heim- sóttum við hana á Siglufjörð. Alltaf var hún jafn þakklát og ánægð með allt og alla og þó að heilsunni hrakaði talaði hún um að það væri farið svo vel með hana að henni gæti ekki annað en liðið vel. Við sem vorum svo lánsöm að kynnast ömmu munum geyma minningu hennar. Við kveðjum þig, amma, með söknuð í hjarta, en minning um faðmlag og brosið þitt bjarta. Allar liðnar stundir um þig okkur dreymi og algóður Guð á himnum þig geymi. (Sigfríður Sigurjónsdóttir.) Sigurður Karlsson. Hún Imba amma mín, eins og hún var alltaf kölluð, var ynd- isleg kona. Þó að amma hafi alla tíð búið í öðrum landshluta en ég vorum við nánar. Að heim- sækja ömmu og afa í sveitina var árlegur viðburður þegar ég var að alast upp. Löng ferðalög úr Reykjavík voru ekki í sér- stöku uppáhaldi hjá okkur systkinunum en það var ógleym- anlegt að sjá ömmu og afa á tröppunum í Hvammi þegar þangað var komið. Tíminn leið svo fljótt í sveitinni, amma og afi virtust alltaf hafa tíma til að spila og leika við okkur systk- inin. Ég var svo lánsöm að fá að vera hluta úr sumri í Hvammi þegar ég var 10 ára. Þau hjónin höfðu þá brugðið búi en afi var að vinna við Skeiðsfossvirkjun og við amma vorum því talsvert tvær einar. Ég man gönguferðir um sveitina þar sem amma hafði gaman af að tína upp steina á leið okkar og var hún fyrst til að vekja athygli mína á grjóti. Áhuginn hefur fylgt mér jarð- fræðingnum síðan. Við amma spiluðum mikið þetta sumar og voru rommí og marías uppá- haldsspilin. Amma hafði einnig yndi af dansi og kenndi hún mér að dansa vals í eldhúsinu í Hvammi þetta sumar. Eitt var það sem amma hafði áhyggjur af í uppvexti okkar systkina, henni fannst við ekki borða nógu mikið, en hjá ömmu var alltaf nóg af öllu á borðum. Ég man sérstaklega kanilsnúða, heima- gerð vínarbrauð, kleinur, soð- brauð og pönnukökur. Ég bað ömmu eitt sinn að kenna mér að baka soðbrauð. Þegar kom að uppskriftinni var hún ekki til á blaði en var svona tilfinning ömmu fyrir efnunum. Ekki treysti ég mér til að leika það eftir en soðbrauðið hennar ömmu var ómótstæðilegt. Eftir að amma og afi fluttu til Siglu- fjarðar var ég hjá þeim í nokkr- ar vikur að sumri til þegar ég var 15 ára. Þetta var heilmikil upplifun, ég flaug til Siglufjarð- ar en þá hafði ég ekki oft komið í flugvél. Í minningunni var miklu betra veður á Siglufirði en í Reykjavík. Þegar afi var allur fjölgaði ferðum ömmu til Reykjavíkur. Hún hafði gaman af bæjarferðum og alltaf vildi amma enda slíkar ferðir á því að bjóða mér á kaffihús. Amma var ákaflega barngóð og dætur mín- ar nutu þess. Pönnukökurnar hennar langömmu voru alla tíð í sérstöku uppáhaldi. Eftir að ég varð fullorðin gerði ég mér bet- ur grein fyrir því hversu miklu jafnaðargeði amma mín var gædd. Aldrei kvartaði hún þó að þverrandi heilsa síðustu árin hafi stundum verið baggi að bera. Glaðværð og æðruleysi fylgdi henni alla tíð. Elsku amma, þú varst fyrirmynd sem ég er stolt af. Ingibjörg Karlsdóttir. Imba amma var einhver besta og hjartahlýjasta manneskja sem ég hef á ævinni hitt. Hún var alltaf að hugsa um fólkið í kringum sig fremur en sjálfa sig. Það er alveg sama hvern maður talar við, fólk sem þekkti ömmu hefur hana í hávegum og ber til hennar mikinn kærleik. Amma hafði nefnilega svo rosa- lega góða nærveru að fólk sótt- ist eftir félagsskap hennar. Og ég hef aldrei heyrt ömmu kvarta eða tala illa um nokkurn mann. Þrátt fyrir að undir það síðasta hafi hún verið að mestu rúmföst var hún alltaf brosandi og já- kvæð. Ég man hversu mikið ég dáðist að viðhorfi hennar og æðruleysi síðasta skiptið sem ég sá hana í júní síðastliðnum á sjúkrahúsinu á Siglufirði. Þá hafði dregið ansi mikið af henni frá því að ég sá hana árið áður. En þrátt fyrir að vera rúmliggj- andi, þróttlítil og heyrnardauf, sagðist amma yfir engu hafa að kvarta og að vel væri séð um hana. Ég minnist þess þegar ég var barn og við mamma og pabbi heimsóttum ömmu og afa á Sigló á hverju sumri. Amma var alltaf búin að dekka upp borð með kræsingum og passaði allt- af að vera búin að baka pönnu- kökur, sem mér þóttu svo góðar. Við afi vorum miklir vinir og við gerðum ýmislegt okkur til dund- urs. Við spiluðum mikið á spil, spiluðum bob í þvottahúsinu eða spörkuðum bolta á milli í garð- inum. Amma var alltaf að bera í okkur mat og drykk og hafði stöðugt áhyggjur af því að litli ömmustrákurinn hennar væri svangur. Svo þegar hún var búin að fullvissa sig um að allir hefðu fengið að borða og allt væri frá- gengið í röð og reglu gaf hún sér smá tíma til að setjast niður og spila með okkur. Eftir að afi féll frá fyrir 20 árum síðan hefur amma verið aðalspilafélaginn. Hún hefur kennt langömmu- börnunum alls konar spil eins og rommí, kasínu, kana og olsen ol- sen. Minningar sonar míns um langömmu sína eru hlýjar, eins og allra sem þekktu hana. Hann minnist þess þegar langamma, komin á tíræðisaldur, smíðaði með honum virki úr púðum og teppum. Svo minnist hann að sjálfsögðu allra spilanna. Hann sagðist aldrei muna eftir Imbu langömmu öðruvísi en brosandi og þannig er henni líklega best lýst, síbrosandi og hress hugs- andi um að öllum í kringum hana líði vel. Elsku amma mín, nú ertu bú- in að kveðja okkur. Ég á eftir að sakna þín svo mikið, en um leið ætla ég að passa vel upp á allar góðu minningarnar sem ég á um þig. Hvíldu í friði. Helgi Einar Karlsson. Langamma okkar var ljúfasta manneskja sem við höfum nokk- urn tíma þekkt. Okkur hlýnaði í hjartanu í hvert skipti sem við hittum hana. Við munum minn- ast hennar og sakna alla okkar ævi. Langamma var besti pönnukökubakari heimsins. Hún sykraði pönnukökurnar nefni- lega svona þrefalt meira en aðr- ir. Og hún bakaði alltaf risastór- an stafla. Langamma kenndi okkur að spila Manna, Rommý, Olsen og Kana. Hún hafði mjög gaman af því og gat setið við það með okkur heilu dagana í Hvammi. Hún tapaði sjaldan. Við héldum stundum að það væru brögð í tafli en það getur varla verið því langamma var heiðarlegasta og besta mann- eskja sem við höfum hitt. Það er þannig að ef allir væru eins góð- ir og langamma þá væru engin stríð í heiminum. Minning þín er mér ei gleymd; mína sál þú gladdir; innst í hjarta hún er geymd, þú heilsaðir mér og kvaddir. (Káinn) Birta Þórisdóttir, Svala Rún Þórisdóttir. Hún Imba er látin í hárri elli. Kona sem hefur staðið mér nærri alveg frá því að ég kynnt- ist henni. Þegar þau Helgi brugðu búi að Hvammi í Fljót- um fyrir hartnær 40 árum fluttu þau á neðri hæðina á Laugaveg- inum. Alltaf var hægt að leita til Imbu þessarar rólegheita mann- eskju. Þolinmæði hennar og gleðin voru virkilega til eftir- breytni og aldrei skipti hún skapi. Það var ætíð notalegt að koma í eldhúsið hennar og spjalla um allt og ekkert. Eftir að ég flutti suður þá lágu sporin alltaf til þeirra og svo seinna þegar hún eyddi hér jólum og áramótum hjá Kristrúnu dóttur sinni og Kalla tengdasyni var notalegt að heilsa upp á hana í desember. Hún tók mínum dætrum eins og eigin barna- börnum og þótti mér alla tíð vænt um það. Aldrei stóð á veit- ingunum; kleinur, soðið brauð, kökur, kók, já, það var alltaf til kók hjá Imbu, ístertur og nammi auk fleira góðmetis. Það þýddi ekkert að malda í móinn, maður hefði nú bara gott af þessu. Hugur þeirra Helga var mikið inni í Hvammi. Öllum sínum frí- um eyddu þau innfrá og hvert ár var farið í ber. Imba var ein besta berjatínslukona sem ég hef þekkt. Hún þekkti Hólana eins og lófann á sér og aðalblá- berin sem hún tíndi voru vel val- in og stór, þau minni voru tínd síðar. Að tína blandað var ekki til í hennar orðabók og hún tíndi sín ber án þess að það sæist í þeim rusl. Gaman var að spyrja hana út í komandi berjasprettu með tilliti til þess hvernig vet- urinn og vorið hafði verið. Svör- in hennar gengu ævinlega eftir. Þær voru margar ferðirnar sem farnar voru í berjamó inn í Hvamm, pabbi keyrði og seinna ég. Ávallt var nestið vel útilátið og gott eins og þeirra mömmu var von og vísa. Eftir eina berjaferðina brugð- um við Imba okkur á hestbak, þar sýndi hún að hún hafði engu gleymt. Þau Helgi voru mikið spila- fólk og hjá þeim var ævinlega mikill gestagangur enda Imba hluti af stórum systkinahópi og oftar en ekki var gripið í spil. Þetta gerðu þau svo lengi sem þeim entist heilsa til og höfðu mikið gaman af. Imba vann í síldinni hjá Hansa og mamma mín starfaði þar líka. Helgi vann í frystihúsinu Ísafold. Það hefur eflaust stundum verið erfitt að búa í Hvammi. Fljótin eru ein mesta snjóakista á landinu og Imba sagði mér að oft hefði ver- ið frost í jörðu og snjór á túnum lengi fram eftir vori. Það voru því annars konar störf sem biðu þeirra hjóna þegar út á Siglu- fjörð var komið. Mikill samgangur var á milli heimilanna. Imba var mömmu minni oft innanhandar og lagaði gjarnan fyrir hana kleinur og soðið brauð. Imbu kleinur voru einfaldlega bestar. Einnig tóku þær slátur saman. Eftir að þau Helgi fluttu í Skálarhlíð héldust áfram góð samskipti. Helgi lést fyrir 20 árum og einnig pabbi minn en einungis 17 dagar voru á milli dánardægra þeirra. Hjá okkur sem eftir erum lifa minningarnar um gott fólk. Elsku Kristrún, Kalli, Ingi- björg, Siggi, Helgi og fjölskyld- ur, við sendum ykkur innilegar samúðarkveðjur við fráfall ynd- islegrar móður, tengdamóður, ömmu og langömmu. Elín Gísladóttir og fjöl- skylda. Mig langar að minnast, með nokkrum orðum, vinkonu minn- ar, hennar Ingibjargar Boga- dóttur frá Minni-Þverá. Maður- inn minn, Gestur Halldórsson, er systursonur Imbu og var henni afskaplega handgenginn, enda dvaldi hann í sveitinni hjá þeim Imbu og Helga mörg sum- ur frá barnsaldri og átti þar sterkar rætur. Imba var afskap- lega vel verki farin. Þessi lág- vaxna manneskja var svo sterk og vann af þvílíkri lagni að það var einstakt. Ég man eftir atviki í Hvammi við heyskap. Þannig var að þeir Gestur og Helgi voru með hross í Hvammi á sumrin eftir að þau Imba voru flutt til Siglufjarðar. Einu sinni vorum við í Hvammi og það var verið að taka saman hey. Eitthvað var það sem rak á eftir okkur og reyndu allir að halda vel áfram og vinna sem best þeir gátu. Ég var svo sem ekki vön heyskap og hef líklega ekki verið til mik- ils gagns og þurfti ábyggilega að rétta oftar úr mér en þau hin. Og þar sem ég stóð og hvíldi mig leit ég á þau hin og það var eins og vél færi um þar sem Imba var. Hún rakaði af þvílíkri lagni og manni fannst eins og hún hefði ekkert fyrir þessu. Mér sýndist það sem hún hafði klárað ein væri ekki minna en það sem við hin höfðum baslað saman með ærnum hamagangi. Það var gott að koma til þeirra hjóna í Hvamm og það versnaði ekkert þegar þau fluttu til Siglufjarðar. Rausnin og myndarskapurinn var í heiðri hafður og allt reitt fram af smekkvísi og snyrtimennsku. Þar var spilað og hlegið og því hélt hún Imba áfram til enda. Það er ekkert langt síðan að hún sat uppi í rúminu sínu á Sjúkrahúsi Siglufjarðar og spil- aði við systur sína og frænkur, þær Kristrúnu Halldórs og Línu Kára. Hún gaf ekkert eftir og vissi upp á hár hvar spilin lágu og skemmti sér vel við að sópa til sín slögum. Ég er þakklát fyrir að hafa átt vinskap Imbu minnar og ég er þakklát fyrir þann tíma sem við áttum saman. Við Gestur komum til hennar daginn áður en hún dó og hún bar sig vel eins og vanalega sagðist ekki hafa undan neinu að kvarta, en það var gjarnan við- kvæði hjá henni. „Ég hef ekki undan neinu að kvarta.“ Við Gestur sendum Kristrúnu og hennar fjölskyldu innilegar samúðarkveðjur og eins henni Líneyju Bogadóttur, sem er nú ein eftir af stóra systkinahópn- um frá Minni-Þverá. Farðu vel, kæra Ingibjörg, og hafðu þökk fyrir allt. Ólöf Markúsdóttir. Ingibjörg Bogadóttir HINSTA KVEÐJA Elsku langamma mín, þú varst alltaf svo glöð og já- kvæð. Ég man hvað þú varst svakalega góð í spil- um og hvað það var alltaf gaman að spila við þig. Ég er svo ánægður að hafa kynnst þér og að hafa átt svona skemmtilega lang- ömmu. Ég á eftir að sakna þín mikið. Vertu yfir og allt um kring með eilífri blessun þinni, sitji Guðs englar saman í hring sænginni yfir minni. (Sig. Jónsson frá Presthólum) Sölvi Freyr Helgason. Morgunblaðið birtir minning- argreinar endurgjaldslaust alla útgáfudaga. Skil | Þeir sem vilja senda Morg- unblaðinu greinar eru vinsamlega beðnir að nota innsendikerfi blaðs- ins. Smellt á Morgunblaðslógóið í hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minning- argrein,“ valinn úr felliglugg- anum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/sendagrein Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi). Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skilafrestur rennur út. Minningargreinar HJARTAVERND Minningarkort 535 1825 www.hjarta.is 5351800 Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát okkar ástkæru GUÐRÚNAR SIGURÐARDÓTTUR, Kvíakletti, Hallormsstað. Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu. . Benedikt G. Blöndal, Hrafnhildur Hólmgeirsdóttir, Sigrún Blöndal, Björn Sveinsson, Sigurður Björn Blöndal, Sigurbjörg Gylfadóttir og barnabörn. Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu, IDU SIGRÍÐAR DANÍELSDÓTTUR. Sérstakar þakkir okkar til starfsfólks Hrafnistu, Reykjavík, fyrir umönnun Idu og vináttu. . Guðmundur Magnússon, Kristín Magnúsdóttir, Þorleifur Magnús Magnússon, Sigríður Matthíasdóttir, barnabörn og barnabarnabörn.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.