Einn Helsingi - 01.03.1946, Síða 24

22
EINN HELSINGI
Hinn tröllaukni
Sakborningur
j OLLUM þessum orðmörgu skrif-
um mínum um þessi mál, sem rit
þetta er gefið út fyrir og um, hefur
verið fyrst og fremst reynt að gera
öllum ljóst að hið, borgaralega séð,
blygðunarlausa ákall helsingjans,
var í einu og öllu ákall, bæn, krafa
og öskur, neyðaróp og heimtandi
hróp á framskyldu mannlegrar fé-
lagshyggju, — og ekki hróp hins
/ einstaka heldur samrunnið, ein-
raddað óp hins hlekkjaða og
steglda jötuns, hins tröllvaxna sak-
bornings þjóðfélagsins, — samfé-
lagsins — mannfélagsins. Æpandi
krafa hans um að lágmarksréttlæti
væri framfylgt og fullnægt. Því að
þjóðin gæfi sér tóm til að vita
hvað hann hefir að segja og gefi
honum möguleika á að túlka sína
vörn eða sókn, áður en lífláts-
dómur sé uppkveðinn.
Eg tilfæri hér orðréttan smá-
kafla úr hinni margnefndu „Orð-
sendingu", þar sem komið var inn
á þetta atriði.
„Og ykkur blandast víst ekki
hugur um það, að þau málsskjöl
muni ólíkt fyrirferðarmeiri en ein-
staklingsins Steindórs Sigurðsson-
ar og munu þurfa meira rúm en
eitt lítið rit, í eitt skipti. Og rétt-
lætiskröfur þær, er hinn fótum-
troðni risi, — hinn sameinaði^ sak-
borningur heildarinnar, megi telja
minnstar, séu þó ólíkt fyrirferðar-
meiri og margbrotnari en lág-
markskrafa eins hins smæsta af
þeim smáu. Allir þeir og allt það,
Þjóðfélagsins
sem beitt er misrétti og miskunn-
arleysi, eða tortímt með öllu, hróp-
andi frammi fyrir hinni blindu og
daufdumbu heild um að fá að
flytja mál sitt, ákallar í bréfi hins
bersynduga manns. Hér eftir er
það þeirra ákall, hróp alls þess,
sem varnað er máls af hinni vit-
undarlausu ófreskju, — kerfiheild-
inni, sem aldrei getur eignast
möguleika hins skynjandi einstakl-
ings, til að aðgreina rétt og rangt.
Og sem aldrei eignast möguleika
fyrir öðru hlutverki, en að deyða
og tortíma.“ Þessari blindu for-
dæðu, sem bannfærir og grýtir
hvern einstaklings, sem dirfist að
spyrna fótum við meðal hinna
múgsefjuðu miljóna herskara
hennar, sem dirfist að skorast úr
leik í hinni svokölluðu lífsbaráttu.
— Deyðandi, hótandi og hatandi
hvern þann er skirrist við að taka
þátt í hinu dýrslega og vitóða
kapphlaupi mannanna til að kom-
ast hver fram fyrir annan, þessari
hamstola baráttu fyrir því að ryðja
sér til rúms. Ryðja sér stærra rúm
í mannheimi en hann sem einstakl-
ingur hefur nokkra möguleika til
að fylla, eða hafa yfirsýn yfir. —
Ryðjast áfram hvað sem það kost-
ar náunga hans eða samleiðar-
menn, — störf þeirra, æru og líf
skal heimilt að fótumtroða, ef þess
gjörist þörf og samkvæmt lögmáls-
fyrirmælum fengnum að erfðum
aftan úr myrkrum sagnalausrar
forneskju; — allt skal það heimilt