Einn Helsingi - 01.03.1946, Side 30

Einn Helsingi - 01.03.1946, Side 30
28 EINN HELSINGI * Og: Eg cr öreiginn Guðmundur Ingi, önfirzkur bóndason. Guð hefur sent mig að græða gruhdirnar liér i kring. Þvi: .... óræktin hefur hrópað svo hátt, að mér sveið. Og Guðmundur Ingi, söngvabónd- inn, óttast eigi örbirgð sína, því: Sumarsins glcði í svipnum er og sólstafir innst i barmi, mannsins, sem syngur, meðan „haginn cr ennþá hvítur: Ég treysti þér, máttuga mold. Ég er maður, sem gekk ót að sá. Ég valdi mér nótt, ég valdi mér logn, þegar vor yfir dalnum lá. Og þó haginn sé hvitur, eru „heima- tiinin græn" orðin, og, Grundirnar anga, gróðurinn angar til guðs i hljóðri bæn. Sjálfur biður hann látlaust og innilega til þess guðs, sem hann finnur næstan sér á þessari stundu: Helga þú, vornótt, — helga þú mitt liafrafræ. Ég þori ekki að blaða áfram í þess- ari sólsöngvabók hins ' vestfirzka vor- manns, ég rnundi þá ekki geta stillt mig um að flélta ilmreyr frá hverju blaði hennar, — út þennan pistil. Og þá, kannski óafvitandi, drægist með í þær fléttur grænkálsblöð úr garði hans, súrheý og salatblöðkur, — sem allt er nú að vísu girnilcgt til átu mönnum og skepnum, nytsamt, heil- nærnt og blessað og gott, og allt svo- leiðis, — en — já, en — jæja, þetta en er víst nóg um það. Og ég er líka að leita mér að ljóða- brotum, en ekki að setja sarnan spá- spekilega ritdóma, eða því um líkt. — En áður en ég skipti um bækur eða höfunda öðru sinni, get ég ekki stillt mig um að skjóta því svona inn á milli, að mér hefur fundist það nú síðari árin, að meðal hinna yngri ís- lenzku ljóðræktarmanna og óðbænda, séu þeir fáir, sem gönguþreyttum lang- leiðamanni muni ljúfara að gista, en Guðmund Inga. Enda segir hann sjálfur i einhverju geðþekkasta ástar- kvæði, islenzku, frá síðustu tveim ára- tugum: Eins og faðmur opinn verður, Ingigcrður, bærinn þinn og bærinn minn. Og þar sem maður er nú búinn að fara í gegnum svartamyrkrið lijá Berg- mann og dvelja góða stund úti i sól- skininu lijá Guðmundi Inga, þá verð- ur það að teljast viðeigandi, að „Vér brosum" skyldi einmitt verða það ljóðakverið, sem barst upp í hendur mér í þessu ljóðakvera-happdrætti úr hillum mínum. — Og með hið barns- lega glaða og sólheita ástaljóð til Ingigerðar í huganum er mér nú sem ég sjái hilla undir hæðnisglottið á gáfulegu andliti gamals, látins vinar, Sigurðar ívarssonar, — Zetunnar, sem enn þann dag i dag getur látið okkur brosa, ef við opnum aðrahvora bókina hans. — Verkin hans tala, svo vér brosum í hvert sinn, sem vér opnum þessar gleðinnar postillur, sem hann lét okkur í arf, þar sem hann, þessi hvasseygi heimslistarspekingur, túlkar— tilveruna og viðhorf sín og lífsins margvíslegu fyrirbæri, á sinn einstaka hátt., og i ljósi síns dásamlega lundar- fars, sem aldrei tók veröldina hátíð- lega frekar en sína eigin tilveru, — og sem alla stóra örðugleika gerði smáa, en stóra jafnvel hina smæstu ögn i spori gleðinnar og heimsins listisemda. Og hann hefur sannarlega fundið ástina streyma um sig á undursamleg- um fagnaðarstundum, ekki síður en Guðmundur Ingi. — En hann túlkar þau tíðindi harla ólíkt:

x

Einn Helsingi

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Einn Helsingi
https://timarit.is/publication/1212

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.