Dagblaðið Vísir - DV - 29.12.2015, Qupperneq 66

Áramótablað 29. desember 201538 Fólk Viðtal
S
agan mín er ekki harmsaga.
Þetta hefur gert mig að þeirri
manneskju sem ég er í dag
og ég myndi ekki vilja breyta
því,“ segir Alma Ýr Ingólfs-
dóttir lögfræðingur. Hún er glæsileg
kona, sjálfsörugg og geislar af lífs-
gleði.
Þann 15. desember síðastliðinn
voru einmitt liðin 20 ár frá því að hún
veiktist alvarlega sem varð til þess að
taka þurfti af henni báða fætur rétt
fyrir neðan hné og framan af níu
fingrum. Þá var hún á átjánda ári,
stundaði nám við Menntaskólann á
Laugarvatni og heimahagarnir voru í
Ólafsvík. En skyndilega breyttist allt.
„Ég veiktist af heilahimnubólgu og
fékk blóðsýkingu í kjölfarið. Þetta var
mjög svæsin sýking og ég var lengi á
spítala. Líkami minn gaf sig í raun-
inni,“ segir Alma, en hún var mjög
hætt komin.
Haldið sofandi í fjórar vikur
Það varð mjög fljótlega ljóst að hluti
fótanna var ónýtur vegna sýkingar-
innar, en það var ekki hægt að fjar-
lægja þá strax. Sýkingin þurfti að fá
að ganga til baka að einhverju leyti
svo hægt yrði að sjá hvað skaðinn
náði hátt upp fótleggina. Þar að auki
var líkami Ölmu mjög veikburða.
Fæturnir voru því ekki teknir fyrr en
13 dögum eftir að hún veiktist. Og
fingurnir ekki fyrr en um miðjan jan-
úar.
Ölmu var haldið sofandi með hlé-
um í um fjórar vikur en hún var samt
alltaf meðvituð um það sem var að
gerast. Hún vissi að fæturnir höfðu
verið fjarlægðir fyrir neðan hné og að
búið væri að taka framan af níu fingr-
um. „Manni er sagt allt, það er sama
hvaða ástandi maður er í. Ég vissi
kannski ekki alltaf hvað var í gangi
hverju sinni en þetta fór inn í undir-
meðvitundina. Ég var líka alltaf vak-
in inni á milli til að kanna hvort allt
væri í lagi. Ég fékk til dæmis að skála
á áramótunum. Ég mátti ekki drekka
vatn, en ég fékk að sjúga svamp sem
hafði verið dýft ofan í kampavíns-
glas,“ segir Alma hlæjandi.
Þurfti að læra að sitja aftur
Það var ekki fyrr en um páskana að
hún fékk að fara út af spítalanum
Alma Ýr Ingólfsdóttir var á átjánda ári þegar hún veiktist alvarlega af
heilahimnubólgu sem varð til þess að taka þurfti af henni báða fætur, rétt fyrir
neðan hné, og framan af níu fingrum. Hún sökkti sér aldrei í þunglyndi og sjálfs-
vorkunn vegna breyttra aðstæðna heldur hélt áfram veginn með jákvæðni og
jafnaðargeð að vopni. Hún hefur aldrei látið fötlunina stýra sér og ögrar sjálfri sér
mjög reglulega, yfirleitt ómeðvitað. Réttindabarátta fatlaðs fólks er henni eðli-
lega mjög hugleikin og hún vill sjá breytt viðhorf til fatlaðs fólks í samfélaginu.
Sólrún Lilja Ragnarsdóttir
solrun@dv.is
„Sagan mín er
ekki harmsaga“
Jákvæðnin hjálpaði Alma
segir það hafa hjálpað sér hvað
hún er jákvæð að eðlisfari. Það
kom aldrei til greina að sökkva
niður í þunglyndi og sjálfsvorkunn.
Mynd SigtRygguR ARi
„Það hurfu all-
ir vöðvar á meðan
ég var rúmliggjandi. Ég
gat ekki setið. Ég þurfti
að læra að sitja upp á
nýtt.