Lystræninginn - 01.04.1978, Síða 6

Anton Helgi Jónsson
WEST SIDE STORY
i
Margar hamingjustundir liíði ég í bernsku og
unaðsljóma hennar varðveiti ég enn með sjálfum
mér. Helgasti staður hjartans geymir minninguna
um það sem gerðist, einn undurbjartan sunnu-
dag, vorið sem ég varð sjö ára.
Hópur saklausra barna stóð undir vorbláum
himni, beið þess að hinar voldugu dyr opnuðust og
náðarsólin geislaði fram.
Þarna í hópnum var ég og sumir minna ástkæru
vina.
Meðan við biðum gerðist undrið.
Sem aðrar vitranir kom þessi á óvart. Skyndi-
lega. . . Og þarna sátu þeir, brostu og veifuðu.
Veifuðu til okkar.
Það var þá satt. Tilvera þeirra var vís og þeir
voru hér. Hér meðal okkar.
Við fengum ekkert áþreifanlegt tákn, en almætt-
ið haíði vissulega sýnt sig. Við höfðum séð þá. Við
vorum bænheyrð.
Lengi eftir að þeir hurfu, bergmáluðu gleðióp
okkar til himins. Halelúja, söng hjarta mitt. Og
fundum við ekki öll kraftaverkastraum hinnar
einlægu trúar?
Síðan hef ég verið útlendingur í þessu landi. Eg
reika um, mæti ungum mæðrum og feðrum sem
leiða börn sín. Eg rýni í augu þeirra, rýni í augu
þeirra og spyr með sjálfum mér: Varst þú þar?
Hefur þú varðveitt barnstrú þína?
II
Hann fór út að aka með pabba og mömmu. En það
var ekki venjulegur helgarbíltúr. Mæja frænka var
með og þau ætluðu að skjóta henni inn í Garða-
hrepp. Þaðan ætlaði hún að Iabba til Reykjavíkur.
Það minnsta sem maður getur gert, hafði hún
Hann fór út að aka með pabbaogmömmu. En það
var ekki venjulegur helgarbíltúr. Mæja frænka var
með og þau ætluðu að skjóta henni inn í Garða-
hrepp. Þaðan ætlaði hún að labba til Reykjavíkur.
Það minnsta sem maður getur gert, hafði hún
sagt, er að trítla þennan spöl, en ég er engin
manneskja til að ganga alla leið.
Mæja frænka svona lítil og veikbyggð, á aldur
við ömmu, ætlaði að ganga til Reykjavíkur. Það
fannst honum skrýtið.
Þegar allt fólkið kom í augsýn, vissi hann strax að
þetta var ekki skrúðganga, eins og á sumardaginn
fyrsta. Þó voru þarna fánar og nokkrir krakkar eins
og hann.
Mæja frænka þakkaði fyrir sig og var óðara
horfin í gönguhópinn. Þá heyrði hann mömmu
sína segja þessi orð: Mér hefur nú alltaflíkað vel við
hana Mæju litlu, það er bara verst hvað hún er
mikill kommi.
Hann starði á göngufólkið og sá nú betur að
þarna voru krakkar eins og hann. Og Mæja
frænka. Mæja frænka svona lítil og veikbyggð.
Hann fékk ákafan hjartslátt.
Hún talaði stundum um það, að ekki væri hollt
að horfa of mikið á kanann. Hann leit á göngu-
hópinn og skiltin og grunaði að þarna væru fleiri
sama sinnis. Fólk og líka börn á móti hermönn-
unum, ameríkönunum. Einhvers konar þýskarar
.....ó gvuð.
III
.....en hvað heitir þá forsetinn? spurði frænka sem
kynnti sér þekkingu bróðursonarins í hverri heim-
sókn.
Kjennidí, svaraði drengurinn að bragði, heldur
en ekki viss um viðurkenningarklapp á kollinn.
Er það? sagði frænka og dró seiminn. Forseti
íslands?
Nei, nei, nei, nei, hann heitir Djonnsonn.
Frænka reisti sig við í sætinu og setti upp
kennarasvipinn. Það er nú forsetinn í Ameríku.
Manstu ekki hvað forsetinn á Islandi heitir?
Það er hægt að fá hest í Ameríku, hálf hvíslaði þá
drengurinn í trúnaði að frænku sinni. Jæja, svaraði
hún stutt, of gömul til að hafa áhuga á nokkurri
reiðmennsku.
Já, já, hélt drengurinn áfram, upptendraður. Og
alvöru kábojhnakk og allt. Það kostar ekki neitt,
maður á bara að skrifa nafnið sitt á kornflexpakka
og svo kemur það. En það er bara hægt í Ameríku.
Síðustu setningunni fylgdi dapurleiki í augna-
ráðinu. Frænkan vildi greinilega ekki samhryggj-
ast og bjóst til að standa á fætur.
En þú veist ekki hvað forsetinn heitir? Það var
stundarþögn áður en hún hélt áfram í uppörvandi
tón.
Hann er orðinn gamall. Eins gamall og ég. Það
eru alltaf myndir af honum í búðargluggunum á
17da júní. Þú hlýtur að muna það núna.
Heitir hann kannski, stamaði drengurinn, heitir
hann kannski Jón Sigurðsson.
6