Lystræninginn - 01.04.1978, Blaðsíða 7

►
Jæja vinur minn, þetta var nú sagan af Gunnari á
Hlíðarenda. Ert þú búinn með myndina? Er þetta
hún? Eg sé Gunnar hvergi. Hvar er Gunnar?
Þarna, bendir drengurinn og snýr myndinni
betur við frænku sinni.
Og mikið rétt, fyrir miðri mynd ríður Gunnar
Hámundarson skjóttu og stefnir til hægri. A
herðum ber hann rauða skikkju og sveipast hún yflr
lendar hestsins. Gunnar er greinilega snúinn við,
því hann veifar kúrekahattinum glaðlega tii
Kolskeggs, sem flengríður út úr myndinni vinstra
megin. Gunnar ber framhlaðninginn.
Lítið eitt hægra megin við Gunnar er fjall og
undir því flokkur manna. Vopn hafa þeir fagur-
lega skreytt. Hver þeirra hefur á höfðu Qaður-
skraut mikið, en þó mest, sá þeirra er fremst
stendur.
Eru þar komnir þeir Mörður Valgarðsson og
félagar. Líta þeir til Gunnars og eru ófrýnilegir að
sjá, með margiitar rákir málaðar í andlit og á búk.
Lengst til hægri sér heim að Hlíðarenda. A
hlaðinu gnæfir stór flaggstöng. Við hana stendur
Hallgerður, smáfríð kona í gulum samkvæmiskjól
og er að draga íslenska fánann að hún.
Fyrir aftan Hallgerði er bærinn, þríburstaður,
þekjan vel græn en á framhlið er ritað skýrum
stöfum, með svörtu: SALOON.
Logn er og heiðskírt.
V
Margar hamingjustundir lifði ég í bernsku og
unaðsljóma hennar varðveiti ég enn með sjálfum
mér. Helgasti staður hjartans geymir minninguna
um það sem gerðist, einn undurbjartan sunnudag,
vorið sem ég varð sjö ára.
Hópur saklausra barna stóð undir vorbláum
himni, úti fyrir kvikmyndahúsinu, beið þess að
hinar voldugu dyr opnuðust og náðarsólin frá
Hollywood geislaði fram í sýningarsalinn.
Þarna í hópnum var ég og sumir minna ástkæru
vina.
Meðan við biðum gerðist undrið.
Sem aðrar vitranir kom þessi á óvart; tveim
gráum pallbílum var skyndilega ekið hjá. Og
þarna sátu þeir, útlendingarnir, ígrænumjökkum,
hermennirnir og brostu, hetjurnar og veifuðu.
Veifuðu til okkar.
Það var þá satt. Tilvera þeirra var vís og þeir
voru hér. Hér meðal okkar.
Eg hafði heyrt, að stundum ættu þeir til, að
varpa sælgæti til barna og að önnur börn hefðu
heimsótt þá og jafnvel séð vopnin.
Við fengum ekkert sælgæti, sáum engin vopn,
engan riffil, enga hríðskotabyssu, ekkert áþreif-
anlegt stríðstákn. En almættið hafði vissulega sýnt
sig. Það var ekki bíó, það var ekki draumur. Við
höfðum séð þá. Við vorum bænheyrð.
Lengi eftir að þeir hurfu, bergmáluðu gleðióp
okkar um aðalgötuna. Fagnandi lyftum við hönd-
um til himins. Halejúja, söng hjarta mitt og fundum
við ekki öll kraftaverkastraum hinnar einlægu
trúar?
Síðan hef ég verið útlendingur í þessu landi. Eg
reika um aðalgötuna, mæti ungum mæðrum og
feðrum sem leiða börn sín til kvikmyndahússins. Eg
rýni í augu þeirra, rýni í augu þeirra og spyr með
sjálfum mér: Varst þú þar? Hefur þú varðveitt
barnstrú þína?
7