Lystræninginn - 01.06.1982, Blaðsíða 7

Lystræninginn - 01.06.1982, Blaðsíða 7
Friðrik Guðni Þórleifsson: Litla gulo hænan Litla Gula Hænan fann fræ. Nú var það í sjálfu sér ekkert óvenjulegt að Litla Gula Hænan fyndi fræ, hún var einmitt löngu orðin þjóðkunn fyrir starf sitt í þágu glataðra fræja og þetta starf haíði að sjálfsögðu í för með sér að henni voru allar tegundir fræja svo kunnar að hún taldi sig engu geta bætt þar við. En nú gekk hún semsé fram á fræ sem hún — viti dýr — hafði aldrei séð áður. Litla Gula Hænan laut niður og athugaði fræið nánar. Henni sýndist nær að taka það til meðferðar heldren láta það liggja svona í reiðileysi úti á víðavangi. Hún hugsaði með sér að best væri að taka það með sér heim, sá því í pott og sjá hvað afþví sprytti. Og það gerði hún. Fræið óx og varð að jurt. Litlu Gulu Hænunni þótti jurtin strax frá byrjun eitthvað torkennileg en vildi þó bíða og sjá hverju fram yndi. Og það gerði hún. En einn góðan veðurdag var barið að dyrum. Hún lauk upp og fyrir utan stóð Hundurinn. Hann bauð góðan dag, tilkynnti með sperrtu skotti að hann væri frá Rannsóknamefnd Tor- kennilegra Jurta og hefði heimild til húsrannsóknar. Litla Gula Hænan varð eilítið skelkuð en bauð Hundinum inn. Hundurinn gekk rakleiðis að hinu nýja fósturbarni Litlu Gulu Hænunnar, sagði að þetta yrði að rannsakast betur, þreif pottinn með jurtinni, sagði að Litla Gula Hænan myndi heyra frá þeim seinna og var svo horfinn án þess að gjamma í kveðjuskyni. Litla Gula Hænan var bæði sár og reið. Hún var fyrst efrns í því hvað gera skyldi en svo datt henni í hug að hafa samband við lögfræðing, best mvndi vera að hringja í Köttinn. Og það gerði hún. Kötturinn hlýddi á sögu hennar með athygli. Sagði henni svo að bíða eftir því að Rannsóknarnefnd Torkenni- legra Jurta hefði samband við hana, þá mvndi hann taka málið í sínar klær. Svo liðu nokkrir mánuðir. Litla Gula Hænan var farin að vona að málið hefði verið látið niður falla með bréfi frá dómsmálaráðuneytinu þegar henni barst með póstinum dálítill miði sem sagði að hún ætti að mæta til yfirheyrslu hjá Rannsóknarnefnd Torkennilegra Jurta. Litla Gula Hænan hugsaði með sér að nú myndi best að hringja í Köttinn. Og það gerði hún. Þegar Litla Gula Hænan mætti á tilskildum stað og tíma var Kötturinn þar. Þau voru látin bíða um stund í einskon- ar forstofu en þá kom Hundurinn og sagði að mál Litlu Gulu Hænunnar væri næst. Þau Kötturinn gengu inn í dálitla stíu og þar hittu þau Svínið, sem sat bakvið risavax- ið skrifborð, og Gæsina sem laut yfir púlt vopnuð skriftól- um. Svínið gaut augunum tortryggilega til Kattarins, sem sló til rófunni og hneigði sig í auðmýkt. Þau tóku sæti samkvæmt tilvísun Hundsins. Svínið ræskti sig og leit á Litlu Gulu Hænuna. Kötturinn sagði: Skjólstæðingur minn . . . Svínið sagði að Kötturinn mætti tala seinna. Efnagreining sýndi að Litla Gula Hænan hefði haft undir höndum Torkennilega Jurt, nú væri að sjá hvað hún hefði fram að færa sér til varnar, síðan yrði öllu réttlæti fullnægt. Litla Gula Hænan rakti sögu sína eins og hún hafði sagt Kettinum hana, Gæsin skráði allt samviskusamlega. Kött- urinnsagði: Skjólstæðingur minn . . . Svínið sagði að Kött- urinn mætti tala seinna. Bað síðan Gæsina að lesa skráðan framburð Litlu Gulu Hænunnar sem var svo beðin að staðfesta hann með undirskrift sinni. Og það gerði hún. Svínið sagði að nú væri rannsókn málsins lokið, Köttur- inn og skjólstæðingur hans, Litla Gula Hænan, yrðu látin váta hvenær málið yrði dómtekið. Kötturinn sagði: Skjól- stæðingur minn . . . Svínið sagði frekari málalengingar óþarfar, reis síðan á fæturog benti Hundinum að vísa þeim út. Fyrir utan sagði Kötturinn við Litlu Gulu Hænuna að á meðan beðið væri eftir réttarhöldum myndi hann undir- búa vörn í málinu, hún skyldi bíða hin rólegasta. Litlu Gulu Hænunni var reyndar dálítið órótt, féllst þó á að fara heim og hlú að plöntunum sínum uns aftur yrði kallað. Og það gerði hún. Nú liðu nokkur ár. Litla Gula Hænan var í stöðugu sambandi við Köttinn sem taldi allt með eðlilegum hætti, réttvísin hefði sinn gang, hún skvldi bara bíða róleg. Og það gerði hún. Einn góðan veðurdag barst henni með póstinum bréf sem sagði að mál hennar yrði dómtekið næsta fimmtudag. Þar eð henni var framandi sá stíll er tíðkast á opinberum bréfum var hún ekki viss hvort hún skildi það, hún hringdi því í Köttinn, sem sagði hana skilja bréfið rétt, hún ætti að mæta í réttinum næsta fimmtudag. Og það gerði hún. I dómsalnum var henni vísað á prik gegnt Svíninu sem sat á upphækkúðum palli. Alengdar sá hún Gæsina vopn- aða skriftólum, Hundinn sperrtan við dvrnar og Köttinn við borð sniðhallt við Svínið, gegnt honum Refmn, sem hún þóttist vita að væri sækjandi í málinu. Svínið sló eitt högg í borðið með hamri og sagði réttur settur, bað Gæsina síðan að lesa framburð Litlu Gulu Hænunnar frá því um árið. Að því loknu spurði hann Litlu Gulu Hænuna hvort hún kannaðist við þennan framburð sem sinn eigin. Litla Gula Hænan sá að Kötturinn kinkaði kolli og tók það sem svo að hún ætti að segja já. Og það gerði hún. Svínið spurði hvort hún hefði einhverju við þetta að bæta. Litla Gula Hænan sá að Kötturinn hristi höfuðið og tók það sem svo að hún ætti að segja nei. Og það gerði hún. Svínið sagöi að sækjandi mætti taka til máls. Refurinn reis á fætur og héh langa ræðu sem Litla Gula Hænan skildi ekkert í nema henni fannst Refurinn eitthvað vera að 7

x

Lystræninginn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lystræninginn
https://timarit.is/publication/1228

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.