Stjórnmálatímarit - 01.01.1884, Síða 28

28.
Jón Ólafsson:
mmm, er þessi grein. Henni sérstaklega verðr ekki
breytt án vors sampykkis — meðan stöðulögin sjálf í
lieild sinni eru við lýði.
En ef ríkisping og konungr nemr pau úr gildi í
heild sinni — nema 2. gr., sem eigi verðr numin úr
lögum samtíða, pví að til pess parf sampykki «ins sér-
staklega löggjafarvalds íslands» —, pá falla og par með úr
gildi ákvæðin 1 1. gr um, að Island liafi «sérstök lands-
réttindi», og eins ákvæði 3. gr. um pað, hver að séu «sér-
stakleg málefni íslands». En pað er auðsætt, að pegar
ísland hefir eigi lengr csérstök landsréttindi» (1. gr.) og
hættir pví að hafa nokkur «sérstök málefni* (3. gr.), pá
eru fætrnir fallnir undan stjórnarskránni um in sérstöku
mál íslands; hún hrynr pá um koll og verðr að tómu
hjómi. ísland hverfr pá á ný undir einveldi konungs.
Og pá verðr ekkert «sérstaklegt löggjafarvald íslands* til,
annað en inn einvaldi lconungr. pá parf ekki lengr annað
en sampykki hans til laga ríkispingsins um, að á ís-
land verði lagðr skattr «til almennra parfa ríkisins*.
petta er afleiðingin af þeirri kenningu um lands-
réttindi vor, sem nú er flutt af prófessórtnn liáskólans
í Kaupman n ahöfn.
Og eini fótrinn, sem pessi kenning er á bygð, er pað,
hversu stöðulögin eru til orðin og hversu pau eru orðuð.
Að pessi kenning er banvæn öllu frelsi Islands og
sjálfstæði, pað er auðséð. — Að liún er bókstafskenning,
sem drepr allan anda stöðulaga og stjórnarskrár, verðr og
ekki neitað. En vitringar Dana, peir er lög kenna við
háskólann, flytja hana, og pá er auðsætt, að ekki er ó_
hugsandi að sú tíð komi, að pað ríkisping og sú ráðgjafastjórn
verði einhvern tíma í Danmörku, er kynni að vilja beita
pessum rétti, sem inum uppvaxandi laganámsmönnum og