Ráðunautafundur - 12.02.1983, Blaðsíða 92

152
Aðrar tegundir.
Hjá öðrum tegundum en vallarfoxgrasi reyndist
meltanleikinn falla hægar. Helsta undantekningin er
háliðagras, sem hefur svipað vaxtarlag og vallarfoxgras, og
einnig má nefna hávingul og hálíngresi, en þar eru athuganir
fáar. Samt hafa ekki aðrar tegundir að jafnaði hærri
meltanleika en vallarfoxgras um 20. jfllí, sem var nærri því
að vera miðdagur athugananna. Sambærilegan meltanleika við
vallarfoxgras hafa þá vallarsveifgras og beringspuntur, en
aðrar tegundir lægri, þðtt ekki sé sá munur allur marktækur.
Varðandi meltanleika vallarfoxgrass og annarra
grastegunda má geta þess, að á sýnum úr tilraun nr. 440-77
frá 1978 var meltanleiki einnig ákvarðaður með ensíminu
sellulasa. Kom þar fram skýr tegundamunur þannig, að
sellulasameltanleiki vallarfoxgrass var minni en annarra
grastegunda við sama T.T. meltanleika. Við sama
sellulasameltanleika var T.T. meltanleiki vallarfoxgrass 1,7
prðsentustigum hærri. Að öðru leyti fylgdi samband
aðferðanna náið beinni línu. Mun þetta stafa af því, að
vallarfoxgras er trénisríkt gras, auðugt af meltanlegu
tréni (Bragi L. Ólafsson, munnleg heimild). Bendir þessi
niðurstaða til, að varlega beri að fara í að bera
grastegundir saman út frá meltanleikanum einum.
Allmiklar upplýsingar eru til um vallarsveifgras, en
ekki þykir fært að slá saman stofnum á sama hátt og hjá
vallarfoxgrasi, vegna þess hve ðlíkir þeir eru.
í tilraun nr. 01-515-80 var grððurfar blandað. Bar
mest á snarrðt og língresi. Töluvert var þar af tvlkímblaða
grððri, mest túnsúru og túnfífli. Þar kom fram verulegur
munur meltanleika eftir stðrreitum (sláttutlmareitum), þ.e.
tilraunaskekkja var þar meiri en á smáreitum. Er líklegt að
það sé vegna þess, að tegunda með ðlíkan meltanleika gæti
mismikið. Reyndar gætti einnig stðrreitamunar I þeirri
tilraun nr. 515-80, sem gerð var á vallarfoxgrastúni.