Svava - 01.01.1895, Blaðsíða 25

leykdarmXltd.
21
„Hún hefir rerið hjá konu minni nærfolt 20 &r". eagði
lávarðrinn nieð roiðisvip. „Hún er í alla staði hoiðarleg-
asta stúlka, og hún heitir eklci fremr Shaw, en ég“.
„Jæ—ja, lávarðr minn, en ég vrldi samt sem áðr sjá
hana“, sagði lögreglustjófinn, sem sjáanlega sannfærðist
ekki við þcnua vitnishurð. „Ég fekk ýmsar mikilsvarðandi
upplýsingar niðri hjá fólkinu“.
„Hvaða upplýsingarl“ spurði lávarðrinn.
lögreglustjórinn lét aftr vasahók sína.
,,í fyrsta lagi“, sagði hann, „kom stúlkan Parker soint
niðr til kveldmatar á þriðjudagskyeldið. IJún kom ekki
niðr fyr, en klukkan var tfu mínútur yfir tíu“.
„Iiún var í: herbergi mínu“, sagði frúiu.
„í öðru lagi“, hélt lögreglustjórinn áfram, annaðhvort
án þess að heyra eða án þess að gefa því gaum, er frúin
sagði, „þá stóð ein af eldhúss-stúlkunum úti fyrir dyrun-
um, til að anda að sér hreinu lofti, einmitt er klukkan sló
tíu, og þá sá hún kvennpersónu, er henni sýndist vera yðar
hátign, fara inn um anddyrnar, en er Parker lcom niðr fám
mínútum síðar, kvaðzt hún hafa verið sú, er eldahuskan
hafði séð. Iíún segist hafa farið út moð bréf“.
„Pyrir þig?“ spurði lávarðrinn konn sína.
■ „Það getr arel verið. Ég man það ekki nú í svipinn,"
svaraði frú' Arkdale lágt..
„Um hvaða leyti dó hann 1“ spui'ði lávarðrij-n.
■ „Hér um hil klukkan hálf tíu. Það var einmitt nægr
i
' tími fyrir liana, að komast heimi4.
E>essu ber oinkennilega vel samau ; tók lávarðrinn til
aiáls.
I