Svava - 01.01.1895, Blaðsíða 36

I.IIYN’DARMÁLTD.
4*2
sorgir er því fyigdu. Alt virtist henni sem 'í þoku, svo
fjarlægt, svo óákveðið, að liúu fann enga ástæðu til
liræðslu. En loks koin sá dagr, að liún titraði af ótta og
skelfing. Yar Jpessi Ijóti draumr þá sannr, er um tíma
kafði ásótt liana? Þjáðist liún í raun og veru undir drep-
andi leyndarmáli 1 Hafði einliver verið myrtr ? Yar hún
grunuð ummorðið? Var hún lostin smán og tortíming 1
Hafði hiín leitt háðung yfir mann sinn og hörn? Nei,
það var ómögulegt; börnin hcnnar fiúðu ekki frá henni
með viðhjóði; maðrinn hennar var heuni inn sami ástúð-
lcgi eiginmaðr. Parker hjúkraði henni með siuni vanalegu
úmhyggju. AUir sýndu henni innileik, ást og virðing.
Þetta hláut alt að. vera óráð; heili hennar var enn þá
sjúkr.
Það korn samt að því, að hún .gpt ekki friðað sjálfa
sig með þess&ri huggun. Eudrminningin sótti að henni
með slíkri ákefð, að hana sárlangajði að tala um mál sitt
við einhvern, en hafði ekki djörfung til þoss. Eitt kveld,
«r hún lú með aftr augun og var aö hugsa um þetta sama
efni, hröklc hún upp sem af svefni við að lieyra inálróm
Parkers.
,,Eg veit, um hvað þér cruð að 'hugsa, náðuga frú,“
sagði Parkor.
,,Er það mögulegt, Parker hröpaði frú Arkdale og
' opnaði óttaslegin auguu.
„Já, frú ! Alt er koinið í hezta íag,“ mælti Parker, -
með sinni vaualegu rósenii. „Máþnu var lokið í vikuuni
sem leið og óg var látin laus sama dag sein yðar hátign
féklc ráð oar rænu. Yitnishurðr læknanna «t»Sfe.--ti \ feam •
/