Svava - 01.01.1895, Blaðsíða 73

X A.KQE.

klerki-inn ajilfr, og því skýfði hanu eftinnaimi sínum,
Horace Warnock frá, um loið og haun lofaði injög ina
^ nngu stúlku.
,,En sá prestr; hvílík aumkun!'1 Hugsaði Horace með
sjúlfum súr, og hann var einráðinn í, að láta þ.tð ekki
8vo til ganga. Hann þarfnaðist engrar „hægri handar"
■ öema þeirrar, er föst. var við liaun, og hann vildi ekki
^asta skyldustörfnm sínum á lierðar meykerlingu, er vildi
Vcra „prestr í pilsi“ og annaðhvort niundi ætla sör að gera
kann að skjólstæðing sinum, eða — og það var þó enu
t'erra — að unnusta sinmn.
Hannheið eftir fyrsta samfundi þeirra jungfrú Berthu
k^ði moð for vitui og cinhverju, er líktist lirolli.
„Eg verð þegar í hyrjun að 1 áta hana skilja meining
■t inína,“ sagði ltann við sjálfan sig. ,,Sé það nokkuð, sem
%'káta, þá er það þessi afskiftasemi kvonna af safuaða-
ii'álum. Þær gota látið sör nægja tedrykkjur síuar og
^æjar-slúðr.“
En fundum þeirra har ekki svo fljótlega saman, því
Bertha stilti svo til. Hún sá, að hjálp og áðstoð hennar
Yai' nu okki eins nauðsynleg og áðr; Horace Warnock var
iingr 0g áhugamikill rnaðr, er ekki þurfti aðstoðar við.
Einu dng, síðdegis, gekk Horace inn í hús gamallrar
tt konu, er var mjög fátæk. Hannstaðnæmdist undraudi, or
Ennn heyrði göntlu konuna skellihlægja og að undir þann
hlátr tók, sem fylgirödd, hjölluskær, hreimblíðr mcyjar-
klátr. Þær voru svo sokkuar niðr í kæti-efnið, að þær
*®ku ekki eftir honum, svo hann gat. um stund virt þœr