Svava - 01.01.1895, Blaðsíða 38

34 léyndabmálíD'.
fáðíð, að vera henui d'epandi hvrði til síðustu stund-
ar.
Hefði fni Árkdale ve.rið ósjúk, mundi hún, du efa,
hafa fundið til mikils léttis og verið hughraustari. Maðr
sá, er þekti leyndarmál lientiar, var dáinn ; smán sú, er
áðr vofði yfir henni, \ar — fyrir göfuglyndi Parkers —
ekki lengr óttaleg. Þar sem annar maðr hafði dirfst, að
taka sór nafn Avchibalds Hamiltons, virtist það nær ugg-
laust, að hann \æri dáinn. Alt þeíta mundi hafa nægt
til, að friða hana, hefði hún ósjúk verið. En eins og
liún nú var, sjúk á sál og' líkama, gat hún hvorki fund-
ið liugguu nó von. Henni lá við Öyvæntiflg, or lníu
hugsaði til þcss, að vera noydd til, r.ð dylja synd sína
framvegis. Hún kaus öllu heldr, að mcga deyja, en að
þurfa að hirtast. aftr fyrir augum heimsins með leyndar-
múlið á samvizktmni.
Og svo afróð hún alt í eiuu, að segja manni shitlin
allan sannleikann. Hversu mötgum hrígzlum sem hann
herði liana, hverjar sern aíleiðingarnar -kynnu að verða,
þá mundu þær Verða bærilogri, en þessar endalausu kval-
ir. Alt það, er áðr hafði aftrað henni frá, að segja hon-
um ið sanna, varð nú að víkja. Hið eina, 'er hún nú
setti fyrir sig, var, að þurfa að hryg-gja mann sinn, því
hryggr mundi hann verða, er lionum yrði kunn yfirsjóu
hennar. Eu—-hún gat ekki horið þetta lengr; hun hhnit
að létta á samvizku sinni.
Lávarðrinn var vanf, að sitja hálfa klukkustund itjtí
sóttarsæng konu sinnnv, áðr ltann gongi á þing. Tná .