Svava - 01.01.1895, Blaðsíða 54

50
NAXCE.
nkininu, er Warren kom. Hann hljóp þegar nf haki, af-
hentf þjóni hestinn, og gekk til fóör síns.
„Mér vœri mjög kœrt, aö þú vilclir hætta þessuin út-
reiðum, Warren,“ mælti faöir hans, „þær gretu verið
hættulegar."
„Ekki hættúlegri, en tóuveiðar, faðir minn,“ svaraði
Warren.
„Ég þakka þér fyrir áminninguna; þú lætr mig vita, .
að óg hafi oigi sjúlfr fylgt þeim varúðarreglum, er ég konní
öðrum.“
„Það var ekki meining mín, að móðga þig,“ roælti
Warren og roðnaði.
„Veloggott; sleppum því. Eg vissi þó, að minsta
kosti, að eg ltít- eftir orfingja að Wobury, er ég iilevpti
hestinum inn glannalega sprett, er engiun, nema vitlaus
inaðr muudi hafa gert, en liver á að taka hér við, ef eitt-
hvað líkt skyldi mæta þér?“
„Það er allr tími til stéfnu, faðir minn,“ svaraði War-
ren og leit yfir ið unaðsfagra land umhverfis, þar sem áiu
Sevem hugðaði sig eins og silfrstfengr.
„Það er ekki alli' tími til stefnu,“ svaiaði gamli
maðrinn, all-áhyggjufullr. „Það er ekki yerri glæpv til,
undir þínum kringumstæðum og þar, sem um gi.mlfi og
göfuga ætt er að ræða, en að fresta slíku. Þú verðr að-
gifta þig, Warren, endiiega að giftast. Eg má tU, að sjá
þig giftan áör, en ég dey.“