Svava - 01.01.1895, Blaðsíða 28

u
LEYNDARJIÁUO.
4
betr og betr í livílíkri liættu liúu var stööd. IIúu. hafði:
g-engið vopnuð til móts við mann, er hafði leyndarmál
liennar í hendi sór — hún hafði flúið frá húsinu undir
r
kringumstæðum, er virtust benda á, að húu væri sek. A i
sína hlið haföi hún engin vitni. Inn glæpsamlegi tilgangr
hennar sýndist svo augljós, að eigi stoðaði í móti að mæk.
Jafnvel þau svik, er hún hafði gert sig seka í nú síðast,
frammi fyrir lögreglustjóranum og manni heunar, sem aé,
að láta það. við gangast, að grunr fóll á saklausa stúlku,
mundu verða einn hlekkrinn í grunsemdakeðju.
Alt þetta setti þessi aumingja kona sér nú fyrir hug-
sjónir ; en oinmitt meðan hjarta hehnar klemdist saman af
ótta og lieilinn hrann af tilhugsaninni um dóm, svívirðing
og líflát, fékk ógöfug liugsan vald yfir lienni. Auðsjáan- :í
lega var það sannfæring lögreglustjórans, að það hefði ver-
ið Parker, herbergismey hennar, er heimsótt hafði myrta
manninn. Hver sem nú frumofsökin til þessa gruns var,
hafði samt ákefð stúlkunnar í, að dylja húsmóðr sina. fyrir
heimilisfólkinu, vakið talsverðan grun á henni. Hún
hafði viðrkent, að það hefði verið hún, er eldhúss-stúlkan.
hefði sóð fara inn í húsið ið fyr nefnda kveld; hún hafði
ekki vorið í haðsfcofunni meðal fólksins um það leyti, sern
morðið var framið, og hún gat ekki sannað, hvar hún hefði
verið. Sú oina, er gat sannað saklovsi hennar, var hús- >
móðir hennar. Þó stúlkan reyudi að sanna sýkuu sína með
því, að segja hvernig alt hefði gengið til, hver mundi þá
trúa heuni 1 Hvaða ástæðu gæti hún gofið, er gerði þsð
sennilegt, að liúsmóðir hennar hefði farið í slíkar erind.;-
gerðir'! AIls engar. Fvú Arkdale sá þegar, að Parkf