Svava - 01.07.1898, Qupperneq 35

ERtj J)A1) FORLÖG, HESDING, HAMINGJA, EHA HVAD? 31
Fommeiiu g-erðu hsnimgjuna að guðdóru, gyðju.
Ekki getum vér heldur vel gert það, og afleiðingin verð-
ur: að vér verðum að vera án allrar skýringar og ger-
um vér oss harð-ánægða með það.
Það er til hamingj.a og það er til óhamingja; hepnir
og óhepnir menn— Það er áreiðanlegt; eu hvað hún er,
það vitum vér ekki. Eru það andar, sem hér eiga hlut
að máli'i Það er ekki með öllu ólíklegt, þvi þeir eru til,
bæoi góðir og vondir.
Látum það vera hvað sem það vera vill; það eru þó
alt saman að eins undir-konungar. Tilviljan og ham-
ingja geta náð tökuin á oss um tíma og innan vissra
takmarka; en réttlætið og al-gæzkan eru hin æðstu völd,
og því lýtur alt á endanum. Vér getum .komist af án
hamingjunnar — þótt gott sé að eiga hana að unnustu.—
Það er ekki það versta sem til er í heiminum, að eiga við
óblíð forlög að stríða. Sorg og vonbrigði erekki hið
versta. I öllu falli er það lieiðarlegt að berjast þannig,
að virðing og þroski viunist mitt í ósigrinum, og að for-
lögin sigri oss með svo miklum liðsmun, að siguriun
verði að svívirðing. Það, sem mest er vert í lífinu, er
vöxtur og viðgangur mannlegs anda, og yfir því ræður
hvorki hamingja né forlög. Hann vex oft skjótast við
mótlæti og óhöpp. Og í þroskan andans eru falin hin
æðstu lauu og mesta blessan, sem lífið hefir að bjóða.