Svava - 01.01.1900, Blaðsíða 9

SVAVA
293
IV, 7.]
En þá vantaði sauðma liinn góða hirði.
Þeii' íáfuðu nú kiing um stöðuliun og biuunu I
skinniuu móti sóluuui. Allir bændur dalsins voru þar
saman komnir—að einum undanskildumi ICom nú upp
iUur kurr í öllu liðinu af því að vera ekki heima til þess
að sinna töðunni, sem var í ýmsum myndum illa komin,
frá órakaðri ljá, nýsleginni, gulnuðum flekkjum og alt
upp að botndrepnum bóistrum, sem eitt sinn voru ná-
■ega Jmrrir. Sumir böfðu í heitingum að stíga á bak
neatum sínum og ríða heim sam skjótast.
3tlál þetta kom undir sóknarnefndina. En nefndar-
úrskui'ðir eru jafuan seinfærir og vavð henni ógreitt um
svarið, því hún varð ekki á eitt sátt. Loksins tók safn-
aðíirfuiltiúinn rögg á sig—-aldurhniginn gráskeggi—ræsti
sig og tók til máls a þessa leið:
,,Eg er nú svo gamall, sem á grönum má sjá ‘—
hann þaguaði, leit kring um sig og strauk ennistoppinn
UPP á við— „Eg þykist geta metið undirstöðu búnað-
ai'ms, hvers virði húu er—nefnilega blessað heyið, og óg
get náerri grátið af því, að svona skyldi ná hittast á um
■voðrið; því það er hörmulegt aö missa af þessum elsku-
^ega þurki." Hann leit upp í heiðan himininn og sól-
ma og svo út yfir hópinn, sem hlýddi á múl hans. —
»Já, þettn er hörmulégt. Eu óg vona, að guð gefi. okk-