Svava - 01.01.1900, Blaðsíða 14

*
298 SVAVA [IV, 7.
haíi himininn sjálfan höndum tekið, ef það fær að snerta
biskupshendina. Mér sýnist líka, að hann geri þetta ut-
an við sig“,
„Mér sýnist liann þægilegur og bliitt áfram“, mælti
Sigurður.
„Skyldi dú biskup ekki finna að kirkjunni?" mælti
Guunar eftir litla þögn. —Kirkjan var nýbygð úr tiinbri
og hafði verið þakin með tjöi'guðum striga. Nú var
tjaran rignd úr á suir.um stöðuiu, sólbrunnin og mislit,
og köllu.ðu gárungarnir liana Skjónu sín á milli.
Sólin var komin í nönstað þegar gengið var í. kirkj-
uns og embættisgerðin byrjaði. Gunnar og Sigurður
héldu á eftir og tóku sér stöðu frammi við dyr, því
kirkjan Var froðfuil.
Sætin gengu öll upp eins og tombólu-núll og fengu
færri en gjarnan vildu; því margir urðu að standa upp
á endann og tyila sér á tærnar. Allir vildu sjá. Jón
,,puntur“ og' Guðrún ,,stöng“ nntu þá lengdar sinnar
og þökkuðu sínum sæia fyiir uð þau væiu ekki eins
(stutt).og nðrir menn.
—Vísitazíunni lauk um miðaftan.-
Gunnar og Sigúiður gengu úr kirkjunni, þegar at*
höfnin var á enda. Þeim varð reikað út fyrir tún og
víssu ekki fyr en þeir gongu fram á hesta biskupsins,