Svava - 01.01.1900, Blaðsíða 36
SVA VA
520
[IV, 7.
unnar, að allur Langidalur var í opnum voða með
liey, ef vorið yrði hart. Heyforðinn var lítill; en
einkum Jx5 óhollnr og illur aðgöngu. Lungnaveikí
sótti í fóð og ýms önnur vanheilsa, sem stafar af iliu
fóðri, eða er Jiví samfara.
Þó var enginn jafn nærri nástráinu sem Páll betri
í Erekku. En féð var þó ver haldið hjá ýmsum
öðrum; því hann gerði vel við fé sitt, meðan liann
gat, og gaf fyrri í stafn en liann drægi við tii
muna —
Stabbarnii' grenkuðu og gengu til þurðar þv‘
meir, sem lengra leið. Sauðkindurnar þyrptust siöð-
ugt þéttar inn í króar hornið við gaiðann — alveg
inn að stafninum og tóftardyrunum, þegar tók
skrjáfa í heyinu í höndum fjármannsins.
Vouar augun longdust að sama skapi og mæudu
því átakanlegar inn í tóftina, sem vangafyllurnar
þynkuðu, kviðurinn dróst eamau og rýrðarsvipurinn
mótaðist dýpra.
Meðan þröngin var ókomin inn fyrir dyrnar,
láu . sauðkindu rnar í náðuin, þangað til fjárir.aðunnn
steig upp í garðiun. Nú risu þær á fætur og lustu
npp jarminum, þegar fótatak lians úti fyrir dyrun
uju náði cyrum þeirra og hlöktið í hespunni sagði