Svava - 01.01.1900, Blaðsíða 42

326 SVAVA [.7,IV
sagði betri-Páll — „eins og að höggva í glevharðan
andskotann.-' Hann spratt upp og stökk út úr bað
stofuuni.
Svo rak hann út sauðkindur sfnar í góulokin.
Þá var hann strálaus, nema drægja handa stórgrip-
ununi. Hnnn kom niður kindunum með hörku-
brögðum, einni og tveimur á bæ. Sveitungar hans
kváðust allir hafa nóg með sig, en sögðu þó, að
sér yæri saina, þótt hans kindur lifðu og dæu moð
sínum.
Tíðin skánaði með einmánuði og gerði mara hláku,
sem entist tvo sólarhringa og skaut þá upp nægri jörð
hvervetna. Lindir og lækir uxu og ærðust, en vatnselg-
urinn hljóp ofan á Laugadalsá, bakka hennar og Hut-
lendi, og varð allur dalurinn svo sem fjörður yfir að líta-
Hafþökin lónaði og leysti sundur, fyrst út á djúpinu og
svo frá grunninu. Spengur og fiekar sigldu á haf út
úr augsýn. En stakir jakar stóðu grunn víðsvegar moð-
fram allri ströndinni, eins og órækir vottar þess, að óvin-
ur laudsins hafði komið og ga-ti aftur komið.
Góðviðrið entist skamma stund. Þogar ísinn losn-
aði og komst á rek, óstiltist tíðin og snerist í umhleyP"
inga.