Svava - 01.01.1900, Qupperneq 46

330
SVAVA
[ iv, -i
■—Lífið er fullkoraiiuu, sagði blómhnappurinu,
Og breiddi út fallogu blöðin sín til ánægjrt fyrir
sumarfuglana, er kystu þáu og hrópuðu:
—Lífið er áuægja!
—Segið lreldur, að það sé örstutt sumar, tautaði
ilugan þungiyndislega, um leið og hún flaug framhjtt.
—Lífið kemur mór svo fyrir. sjónir, sem það
sé einlóm armæða og basl, mælti maurinn. Hanu
var að rogast áfrara með slrá, som var miklu stærra
en liann var sjálfur.
Eindillinn hló. Hann hafði ekki næði til að
hugsa.
Eótt í þessu féllu stórir regndropar úr lofti, og
söugfuglarnir nndvörpuðu:
—Lífið er tár.
—Þið skoðið það ekkj rétt, kallaði örnin til
þeirra, um leið og húu sveif geg’u um loftið á s(n-
um tignarlegu vætigjum. Lífið er frelsi og styrk-
leiki.
Þá fdr að kvölia.
Lítil en hagsýn spör bar fram þá upþástúngu,
að allir skyldu ganga til hvíldar.
Hæturgolau suðaði í trjáliminu: ____
—Lífið er draumur.