Svava - 01.01.1903, Blaðsíða 4

304
SFAFA
V,7.
Yeina nú stvengir!
Með seskudrauraum raínum þær liái'ust frú mér burt,
Er bernskurmar loftsalir hrundu.
Drynja—stynja nú strengir!
Til jaTðar hnigu sólblóm, er Ijósið dagsins leið;
Ldgt órai harpan!
iNæddi bitur gjóstur þú nótt uru visinn meið,
Eu nábleikur hálfiuáni glotti.
Ymji—yraji nú harpan!
I aldingarði hjartans ég átti blómstur fríð;
Sætt hljóraa strengir!
En nákul heims þeim eyddi og nepja lífsins stríð,
Ög nú hafa þyrnar þar sprottið.
Eyraja—stynja nú strengir!
Eæturgali hnipinn um nótt í pilvið sat;
3ntú titra strengir!
Særðir voru vængir og sungið ei hann gat,
En soltinn gól nátthrafn á kvisti.
Eymji—rymji nú strengir!
Við blóðgar rætur lijartans mín bundin stundi þrá;
Hátt voinar harpan!