Svava - 01.01.1903, Blaðsíða 20

SVAFA
320
V,?.
Lann þvýsti sér fast upp að verndara sínum, „Þetta er
lirteðileg sjón. Heldurðu þœr séu liðnar?”
svarrði Luke sorgbitinn. „Dauðastríð þeirra er
á euda”.
Luke sá strax, að sér mundi vera um megn að geta
náð líkunuin þaðan sem þau voru,nema njóta bjálp annara,
svo hann gekk þaðan og liélt áfram lengra með fjör-
unni. Svo kom hann þangað, er skipið hafði drifið upp.
Þar var fjaran eintómt stórgrýti á löngu svæði. Skipið
liafði auðsjáanlega lent á sjórgrýtiim og liðast svo í
sundUr ögn fyriv ögn. Hvervctna voru hjálkar ng flekav
úr skipskioknum fast á liinu egghvassa stórgrýti, en alt
annað, sem léttara var fyrir, höfðu öldUrnar kastað lengra
Upp í fjöruna, þangað sem lnín var sléttari.
Lengi vel leitaði Luke aftur og fram uirf fjöruua,
hvortliann findi enga Jifandi veru, af hinu ógæfus.uua
skipi, er sogt gæti honum nákvæmar sögu þess. Lu
það auðnaðist houum ekki. Það vantaði svo sem okki,
að haun sá of mikið af herfangj dauðans, som hann hafði
hremt á þossari ’nóttu. En hvað bættu þessavköldu og
stirdnuðu leifar mannlegs hismis úr löugun hans? Dauð*
inn hafði sett innsigli sitt á variv þeivra.—
Luke var i engum vafa um, að allmargir af þeim
sem farist liöfðu með skipi þessu, lrefðu verið farþ.egjar