Svava - 01.01.1903, Blaðsíða 23

V, 7.
SYAVA
323
Garron, sem þó var í nokkarri fjarlægð, heyrði U,l
lians og flýtti sér að vita hvað um vœri að vera.
,,0, pahhi, sjáðu”, hrópaði Alfred til Lukos, ,,Eg
hefi fundið lítið stúlkubam, sem er lifandi”.
,,Guði sé lof!” mælti Luke og tók harnið 'í faðm sér,
,,Aumingjauum litla er kalt‘ við verðum að flýta okknr
ineð hana heiin. Svo förum við aftur hingað.
„Lofaði mér að halda á henni’,, mœlti Alfred.
,,Þú eit ekki fær um ]rað, Alfred. Þú yiðjr svo
lengi á leiðinni, en henni er svo kalt”.
Luke hélt nú á stað með harnið, en Alfred liljóp við
hlið hans.
,,tíérna er nokkuð fyrir þið að annast, Nepsey”,
fiagði Luke, þegar hann steig inn fyrir þröskuldinn í
eldhúsinu. „Fœrðu þetta í þur föt, svo íljútt som þú
getur”,
,,En móðir þess—hvar er húuT’ spurði garnla kon-
an, um leið og hún tók baruið í faðm sér og kysti þrð.
„Ég held að barn þetta sé sú eina lifandi vera, sem
bjargast hefir”.
„Ekki fleiri! Allir druknaðl” mælti Nepsey sorghitin
„Já, eftir því sem ég kemst næst. En flýttu þér
að hjúkra barninu”.