Svava - 01.01.1903, Blaðsíða 37

V, 7.
SVAVA
337
Þegar vitavöiðtirmn kora út úr húsinu, stóð liaun
nokkra stnud í sömu spovum og virti fyrir sér lcvöld-
fegurðina. Himininn vav lieiður. Stjömninur glitruðu
ú iiinu heiðskœra himinhvolíi. Svalur andvari hlés frá
haiinu og lék sár í laufkrúnum trjánna. Oldumar hjöl-
uðu lágrómaðar við klappirnar, eins og þœr vilduekki
spiila kvöldkvrðinni, en þó fanst Luke vera einhver sorg-
ar keimur í gjúlfri Jjeirra. Eftir að Luke hafði starað
um stund á hinn dökka flöt Euglandssunds, gekk hann
áleiðis til vitans. En gangur hans var eitthvað ’punglama-
legur. Þoð var citthvað sem sœvði lijarla hans.