Dagblaðið Vísir - DV - 15.09.2017, Side 49

fólk - viðtal 25Helgarblað 15. september 2017
innflytjendur til að taka virkan þátt
í íslensku samfélagi. Nichole segir
lykilatriði að innflytjendur tileinki
sér tungumálið svo kraftar þeirra
nýtist sem best.
Þegar Nichole flutti til Íslands
hafði hún heimsótt landið einu
sinni áður. Líkt og svo margir heill-
aðist hún af náttúrufegurðinni og
viðmóti Íslendinga á ferðalaginu.
Það að flytja til Íslands var þó allt
önnur upplifun og töluvert erf-
iðara en hún hafði gert sér í hugar-
lund.
„Við komum til Íslands rétt fyrir
jólin árið 1999. Þá var ég nýorðin
27 ára. Eins og þú veist þá er frá-
bært að vera á Íslandi á þessum
tíma. Allt er upplýst, allir upp á
sitt besta, glaðir og skemmtilegir.
Eftir áramótin tók alvaran við og
ég funkeraði engan veginn. Mér
fannst myrkrið yfirþyrmandi, ég
skildi ekki orð í tungumálinu og var
mjög einmana. Besta vinkona mín
á þessum tíma var 16 ára mágkona
mín. Eina starfið sem mér bauðst,
af því að ég talaði ekki tungumálið,
var að þrífa skrifstofur á kvöldin.
Ég hitti engan og var, satt best að
segja, orðin svolítið þunglynd.“
Lærði íslensku á leikskóla
Nichole minnist þess hvað allt
hafi verið dýrt á Íslandi miðað við
í heimalandinu. Nichole var boð-
in hálf staða á leikskóla sem skil-
aði einungis 40 þúsund krónum á
mánuði í laun. „Leikskólastjórinn
ákvað að gefa mér tækifæri, þrátt
fyrir að ég talaði ekki íslensku.
Fyrir það verð ég henni ævinlega
þakklát. Í vinnunni hafði ég að-
gang að barnabókum og mörg
þeirra barna, sem ég starfaði með,
voru að læra að tala. Þarna fann
ég hinn fullkomna vettvang til að
læra íslensku. Ekki skemmdi fyrir
hvað ég heillaðist af starfinu.“
Þá rifjar Nichole upp fyrsta
skiptið sem hún tók strætó á Ís-
landi og bað um skiptimiða, á ís-
lensku. „Maðurinn minn var
búinn að kenna mér hvernig ég
ætti að segja „má ég fá skiptimiða“.
Ég skrifaði það á miða og á leiðinni
út í strætóskýli æfði ég mig aft-
ur og aftur. Þegar vagninn kom
og bílstjórinn opnaði dyrnar var
viðmót hans svo ruddalegt að ég
þorði ekki að biðja um skipti miða
heldur rétti honum peninginn,
fékk miða og gekk inn. Konan sem
keyrði mig til baka var hins vegar
mjög glaðlynd og þá þorði ég að
segja þetta upphátt.“
Hún segir þetta atvik, hafa
kennt sér hvað gott viðmót fólks
til innflytjenda sé gríðarlega mikil-
vægt. „Við þurfum að gefa þessum
hópi tækifæri til að læra tungu-
málið og komast inn í samfélagið.
Það er hægara sagt en gert fyrir
innflytjendur að taka fyrstu skrefin
í nýju tungumáli. Það sem ég hefði
auðvitað átt að gera var að fara í
íslenskukennslu en við höfðum
ekki efni á því. Námskeiðin voru
svo hrikalega dýr. Það eitt og sér
var mjög sorglegt. Tungumálið er
lykilatriði í því að fólk aðlagist. Við
verðum að gera allt til auðvelda
innflytjendum að læra íslensku.“
Skúraði á kvöldin
Eftir að Nichole byrjaði að vinna
á leikskólanum lærði hún, smátt
og smátt, meira í tungumálinu.
Eftir þrjú ár í fullu starfi hóf hún
svo nám í leikskólakennarafræð-
um við Kennaraháskóla Íslands
samhliða fullri vinnu en námið
var kennt í fjarnámi. Reykjavíkur-
borg kostaði námið, og gaf laun-
að leyfi, með því skilyrði að þeir
sem nýttu sér þennan möguleika
myndu starfa hjá borginni í að
minnsta kosti eitt ár eftir útskrift.
„Auðvitað stökk ég á tækifærið. Ég
var búin að finna draumastarfið
og það er jákvætt fyrir alla að mér
hafi boðist tækifæri til að mennta
mig í fræðunum,“ segir Nichole
en næstu fjögur árin starfaði
hún á leikskólanum og var í fullu
námi auk þess sem hún skúraði á
kvöldin til að ná endum saman.
Þrátt fyrir að námið hafi mest-
megnis farið fram á íslensku,
sem hún var búin að ná ágætum
tökum á, lauk Nichole B.Ed-próf-
inu á fjórum árum, eða árið 2007.
Árið 2013 útskrifaðist hún svo með
M.Ed.-próf frá Háskóla Íslands í
náms- og kennslufræði. Síðustu
ár, áður en Nichole var kjörin inn
á þing, starfaði hún sem leikskóla-
stjóri. Þrátt fyrir að vera ánægð
með að njóta trausts almennings
til að gegna þessu ábyrgðarmikla
starfi þá saknar hún þess að starfa
á leikskóla. „Ég fékk svo mikinn
innblástur á leikskólanum. Það
var hægt að vera frumkvöðull.
Börn eru svo gefandi og að vinna
með þeim er dásamlegt.“
Nichole finnst gríðarlega
mikilvægt, í ljósi yfirvofandi
kennaraskorts, að borgin hvetji
ómenntað starfsfólk í grunn-
og leikskólum, til að sækja sér
menntunar í fræðunum. „Við
eigum að finna leiðir til að efla
fólk. Það að fara í háskólanám er
gríðarlega stórt skref fyrir marga.
Þess vegna eigum við að bjóða
upp á hvetjandi umhverfi. Til
dæmis með launuðu leyfi, niður-
greiðslu skólagjalda og ákjósan-
legum atvinnumöguleikum að
námi loknu.“
Aðspurð af hverju hún telji að
svo fáir leitist við að verða leik- og
grunnskólakennarar segir Nichole
svarið vera margþætt. Fyrsta skref-
ið sé að viðurkenna að ímyndin af
starfinu sé ekki jákvæð. „Þetta er
frábær vinna en fólk helst ekki í
henni. Við verðum að hækka laun
og finna leiðir til að breyta vinnu-
aðstöðunni. Það þarf að hlusta
á fólk sem segist vera að bugast
undan álagi. Það er ekki börnun-
um að kenna að starfsfólk helst
ekki í starfinu, en eitthvað í vinnu-
umhverfinu veldur því.“
Ætlaði aldrei á þing
Árið 2014 tók Nichole fyrsta skrefið
inn í heim stjórnmálanna. Þá komu
fulltrúar tveggja stjórnmálaflokka
að máli við hana, fyrir borgar-
stjórnarkosningarnar, og buðu
henni að ganga til liðs við sig. „Fyrst
fór ég á fund hjá Samfylkingunni.
Mér fannst þetta hljóma svolítið
yfirþyrmandi. Ég var á þeim tíma-
punkti heldur ekki tilbúin að fara
fram af fullum krafti. Því varð ekk-
ert úr samstarfi við Samfylkinguna.
Stuttu síðar leitaði Björt framtíð
til mín. Flokkurinn var töluvert
smærri í sniðum og þarna fann ég
einhverja grasrótartilfinningu, sem
náði vel til mín. Ég þáði boðið og
var vel tekið innan flokksins. Mín
málefni fengu mikinn meðbyr og
ég lærði heilmikið í leiðinni.“
Björt framtíð fékk þó ekki góða
kosningu í borginni í það skipti.
Engu að síður var Nichole kjörin
formaður Hverfisráðs Breiðholts
og varamaður í skóla- og frí-
stundaráði Reykjavíkur þar sem
hún sat í tvö ár, samhliða því að
vera leikskólastjóri, eða þar til hún
hóf störf á Alþingi í fyrravetur.
„Aldrei hefði mér dottið til
hugar að ég yrði alþingismaður. Ég
var ofarlega á lista hjá flokknum
en hugsaði það alltaf þannig að ég
væri að lána flokknum mína rödd.
Það væri mikilvægt að koma okkar
áherslum á framfæri og Óttari og
Björt á þing. Á kosninganótt, þegar
ég sá að ég var komin inn, varð ég,
og reyndar Garðar líka, hálf dofin
og alls konar tilfinningar helltust
yfir okkur. Ég hugsaði, aftur og
aftur, „Guð minn góður hvað er ég
búin að koma mér í.“ Þótt ég væri í
jöfnunarsæti þá var augljóst að ég
var ekkert á leiðinni út aftur.“
Nichole bætir við að hún hafi
lítið sofið þá helgi og á mánudeg-
inum, þegar hún mætti til vinnu,
fannst henni hún þurfa að biðja
alla afsökunar. „Ég skreið til yfir-
manna minna og spurði hvernig
við ættum að leysa þetta mál. Ég
var með svo mikið samviskubit
yfir að þurfa að yfirgefa leikskól-
ann á sama tíma og mikill skortur
var á leikskólakennurum. Auðvit-
að tóku allir fréttunum vel. Það
var bara ég sem þurfti smá tíma til
að lenda,“ segir hún brosandi út í
annað.
Karlasamfélagið Alþingi
Þingstörfin eru margvísleg
en Nichole er formaður vel-
ferðarnefndar, varaformaður alls-
herjar- og menntanefndar auk
þess sem hún situr í þróunar- og
samvinnunefnd. Þá er hún fjórði
varaforseti Alþingis og talsmaður
barna. „Þetta eru allt stór og mik-
ilvæg hlutverk. Launin er töluvert
hærri en í mínum fyrri störfum en
að sama skapi er það gríðarlega
krefjandi og vinnudagarnir langir.
Ég tek verk efni mín mjög alvar-
lega. Oftar en ekki vinn ég fram á
nótt og er mætt aftur á skrifstofuna
fyrir allar aldir. Hluti af starfinu er
að vera áberandi í samfélaginu og
maður þarf að taka því.“
Þrátt fyrir að konur séu nú tæpur
helmingur kjörinna alþingismanna
segir Nichole að Alþingi sé enn mikið
karlasamfélag. „Ég vinn á Alþingi
sem var sniðið að karlmönnum. Ég
vil alls ekki að fólk taki þessu sem
væli en þannig er þetta bara. Þing-
störf, hérna áður fyrr, voru sniðin
að því að karlmenn voru úti-
„Ég vinn á Alþingi
sem var sniðið að
karlmönnum. Ég vil alls
ekki að fólk taki þessu
sem væli en þannig er
þetta bara. Þingstörf,
hérna áður fyrr, voru
sniðin að því að karlmenn
voru útivinnandi á með-
an konurnar voru heima
með börnin. Sem betur
fer hefur það breyst en
það þýðir ekki að fólk
eigi að vinna sólarhring-
um saman, myrkranna
á milli, án þess að hitta
fjölskyldu sína.
Mætt á skrifstofuna „Oftar en ekki
vinn ég fram á nótt og er mætt aftur á
skrifstofuna fyrir allar aldir.“ Mynd BrynjA