Dagblaðið Vísir - DV - 22.09.2017, Blaðsíða 39

Þórunn stundaði sjálf dansnám alla
barnæskuna og fram á fullorðins-
ár. „Ég kenni þessum krúttum
ballett, jazzballett og söngleiki.
Yngsti nemandinn er þriggja ára
og sá elsti er átta. Með kennslunni
langaði mig að prófa eitthvað sem
gæfi mér smá kitl í magann og tæki
mig út úr þægindahringnum, gera
eitthvað sem mér finnst kannski
örlítið óþægilegt en venst síðan vel
og gefur mér alvöru gleði. Minn
þægindahringur er meðal annars
fólginn í því að standa uppi á sviði
og syngja fyrir framan fjölda fólks
en ég pluma mig hins vegar ekki
eins vel í alls konar öðrum aðstæð-
um og finnst því gaman að skora
sjálfa mig á hólm,“ segir hún.
Fólk sem er ríkt og frægt
er ekkert glaðara
Það má segja að hlátur og gleði séu
lífsspeki Þórunnar í hnotskurn.
Hún veit ekkert eftirsóknarverðara,
segir peninga aukaatriði og að það
skipti meira máli að hafa nægan
tíma til að skapa, og vera með þeim
sem manni þykir vænt um, en að
eiga fullt af peningum. Hún segir
það hafa verið dýrmætt ferðalag
sem leiddi hana að þessari niður-
stöðu en á árabilinu 2002 til 2009
bjó hún meðal annars í Los Angeles
og London þar sem hún starfaði
með heimsþekktu tónlistarfólki.
Meðal annars Beck, Junior Senior
og James Dean Bradfiled. Hún fór
jafnframt í margar tónleikaferðir og
hitaði þá upp fyrir sveitir á borð við
B52's, Interpol, Blonde Redhead og
Nelly Furtado.
„Mér finnst mikilvægt að finna
eitthvað sem gleður sál mína.
Ekki að verða rík eða fræg heldur
einfaldlega að hafa það gaman,
vera hamingjusöm og hlæja
mikið. Þegar maður er búin að sjá
lífið frá öllum sjónarhornum þá
áttar maður sig á þessu. Ég þekki
fólk sem er bæði ríkt og frægt og
það er sko ekkert glaðara en ég,“
segir hún.
Ekki reyna að ganga í augun á öðrum
„Samkvæmt uppskriftinni þá
hélt ég að ég myndi bara springa
úr gleði við að ná risastórum
plötusamningi og ferðast um með
heimsþekktu tónlistarfólki en þegar
öllu er á botninn hvolft þá eru þetta
bara allt verkefni sem maður er að
vinna, og um leið og eitt verkefni er
búið þá tekur það næsta við,“ segir
Þórunn hugsi og bætir við að mað-
ur þurfi að lifa lífinu út frá sjálfum
sér og því sem gleður mann. „Er ég
að gera þetta til að ganga í augun á
öðrum eða er ég að gera þetta fyrir
sjálfa mig? Það er mikilvægt að geta
svarað þessari spurningu. Maður
á að lifa lífinu á sínum forsendum
en ekki annarra. Við eigum ekki
að gera eitthvað, bara af því að við
höldum að þá munum við ganga
meira í augun á einhverju fólki úti í
bæ. Aðalmálið er að þekkja sjálfan
sig og sækja svo í það sem maður
veit að gleður mann.“
Freyja syngur um hafragraut og
háttatíma
Móðurhlutverkið var Þórunni
kærkomið og hún segir það hafa
gefið henni mikinn þroska og gleði.
Meðal annars til að sjá og finna
sanna hamingju í hversdagslegum
athöfnum. Þær mæðgur sitji gjarna
saman, drekki te og dundi sér við
perl eða annað föndur. Hún segir
þá stuttu mjög skapandi karakter
og að hún elski, líkt og mamma sín,
að syngja og semja lög um allt á
milli himins og jarðar. „Ég útskýrði
nýlega fyrir Freyju að hún mætti
semja lög um allt sem hana langaði
til. Það þyrfti ekki endilega að
hlusta á tilbúin lög og að það væri
hægt að syngja um allt. Hvað sem
er. Hún tók þessu auðvitað rosalega
bókstaflega og núna syngur hún
um að borða hafragraut, háttatíma,
fara í bað, finna sér föt. Allt þetta
hversdagslega og allt þar á milli,“
segir Þórunn og hlær dátt.
Það er alltaf þessi eldur
undir, ástarsorg eða raunir
„Fyrir mörgum árum heyrði ég
máltækið „bad people don't sing“
sem útleggst einfaldlega „vont fólk
syngur ekki.“ Þetta sat svolítið í
mér af því ég held að það sé ótrú-
lega mikið til í þessu. Maður getur
ekki sungið ef manni líður illa,“
segir Þórunn sem vil jafnframt
meina að sársaukinn sé vanalega
undanfari kröftugrar sköpunar
en hún segist aldrei semja eins
mikið eins og eftir tilfinningalegar
hremmingar. „Það er alltaf þessi
eldur undir, ástarsorg eða raunir,
sem hvetur mann til að semja tón-
list. Maður syngur sem sagt mikið
þegar maður er glaður, en semur
mikið þegar maður er leiður. Það er
svolítið þannig,“ segir hún og bætir
við að tónlistarfólk þurfi samt að
ná að aga sig til að reyna að skapa
tónlist þótt það sé ekki alltaf á til-
finningalegri heljarþröm. „Maður
getur ekki verið að deita einhvern
„fuckboy“ sem er ömurlegur við
mann og hafnar manni bara til að
geta samið lag um það. Það er ekki
góð þróun. Mæli ekki með því,“
segir hún og brosir út í annað með-
an hún hrærir í tebollanum.
Listamenn á ystu nöf
Hefur þú reynslu af þessu sjálf? „Já,
auðvitað og ég held að mjög margir
listamenn geri þetta meðvitað
eða ómeðvitað. Ef þú semur alltaf
góða tónlist þegar þú ert leið eða
reið, þá leitarðu ósjálfrátt í þannig
aðstæður. Sérstaklega ef tónlistin
er lifibrauð þitt. Undirmeðvitundin
man bara eftir þessu og allt í einu
ertu komin í aðstæður sem hrista
upp í öllu og kalla fram sköpunar-
kraftinn.“
Útskýrir þetta kannski af
hverju t.d. Keith Richards er
„Þetta eru samt
alltaf friðsam-
leg, og stundum
falleg, kvöld, enda
er líka alveg bann-
að að vera fáviti í
partíkarókí.