Dagblaðið Vísir - DV - 24.11.2017, Qupperneq 32

32 menning Helgarblað 24. nóvember 2017
Á
undanförnum árþúsund­
um hefur þróast sú hug­
mynd meðal manna að þeir
séu miðja alheimsins, kór­
óna sköpunarverksins, aðskildir
frá og yfir náttúruna hafnir. Nátt­
úran hefur verið álitin viljalaust og
skyni skroppið efni sem maðurinn
getur notað og nýtt að vild án af­
leiðinga eða ábyrgðar.
Í verkinu Traces, eftir dansar­
ann og danshöfundinn Rósu
Ómarsdóttur, sem verður frum­
sýnt í sviðslistahúsinu Beurs­
schouwburg í Brussel um helgina
er hins vegar gerð tilraun til að
hverfa frá þessum mannmiðjaða
hugsunarhætti. Í verkinu er um­
hverfið ekki síður fullt af lífskrafti
en mannskepnan, sem er einfald­
lega einn hluti af síkvikri og lifandi
náttúru.
Blaðamaður DV leit við á æf­
ingu og ræddi við Rósu um náttúr­
una, leifar af andadýrkun og dans­
lífið í Brussel.
Líkaminn alltaf í
snertingu við hluti
Þrátt fyrir að vera búsett í Belgíu
hefur Rósa Ómarsdóttir verið
nokkuð áberandi í íslensku dans­
lífi að undanförnu. Hún stund­
aði dansnám í Listdansskóla Ís­
lands og Listaháskólanum áður en
hún komst inn í hinn virta dans­
skóla P.A.R.T.S. (Performing Arts
Training and Research Studios)
í Brussel þaðan sem hún útskrif­
aðist árið 2014.
Frá útskrift hefur hún unnið
náið með Ingu Huld Hákonar­
dóttur, dansara og danshöfundi,
meðal annars í verkunum Wil­
helm Scream, Dada Dans, sem
þær unnu með Íslenska dans­
flokknum, og verkinu The Valley,
sem þær hlutu sviðslistaverðlaun­
in Grímuna fyrir, sem danshöf­
undar ársins. Af kerskni og húmor
hafa þær skoðað tengsl og sam­
runa manns og hluta, þar birtast
hlutir með mannlega eiginleika
eða maðurinn verður sjálfur að
hlut eða formi.
„Mér finnst líkaminn mjög
áhugavert viðfangsefni, en strax
frá byrjun fannst mér svolítið ein­
hæft að pæla bara í honum einum
og sér. Við erum aldrei bara líkam­
ar heldur erum við alltaf í tengsl­
um við ýmiss konar hluti. Homo
Sapiens varð í rauninni til þegar
við byrjuðum að nota tól,“ segir
Rósa.
„Ég hef því verið að pæla í því
hvernig líkaminn tengist umhverfi
sínu og ólíkar birtingarmyndir lík­
amans í mismunandi samhengi,
hvaða myndir það eru sem birtast
í sambandi efna, hluta og líkama.
Ég hef bæði verið að skoða þetta
algjörlega myndrænt en líka ver­
ið að velta fyrir mér mismunandi
ástandi sem líkaminn fer í þegar
hann tengist tilteknum hlutum.“
Maðurinn ekki lengur í miðjunni
Í nýjasta verki sínu, Traces, sem
á íslensku gæti útlagst leifar, um­
merki, eða þræðir fer Rósa lengra
með þessar vangaveltur um áhrif
umhverfisins á manninn. Áhorf­
endur sitja á pöllum í myrkvuðu
rými umhverfis dansarana fjóra
og sviðsmyndina. Á gólfinu er lítil
plastsundlaug og nokkrar upp­
lýstar pottaplöntur á víð og dreif
um sviðið sem varpa regnskógar­
legum skuggum upp á svarta
veggina. Þó að sviðsmyndin og
leikmunir séu tæknilegir og mann­
gerðir gefa þeir tilfinningu fyrir lífi:
vatn, þurrís og slím. Víðs vegar
í rýminu eru hljóðnemar sem
dansararnir nota til að mynda
Manneskjan
úr miðjunni
Rósa Ómarsdóttir veltir fyrir sér tengslum manns og náttúru í dansverkinu Traces sem sýnt er í Brussel
Kristján Guðjónsson
kristjan@dv.is „Við ættum að reyna að sjá
hlutina í kringum okkur
sem lifandi persónur,
eins og börn gera.
Á uppleið Rósa Ómarsdóttir, dansari
og danshöfundur, hefur búið og starfað
í Brussel undanfarin ár og frumsýnir þar
sitt nýjasta verk um helgina.