Dagblaðið Vísir - DV - 08.12.2017, Blaðsíða 55

Vikublað 8. desember 2017 7
„Æi nei, hrækiði
frekar á mig.
Ekki vera alltaf að
reyna að faðma mig.
Ég er broddgöltur.
„Ég fíla að
vera málaður,
fínn og sætur um
leið og ég er sveittur
og frussandi. Það er
eitthvað við það.
í samhengi
… Ég var til
dæmis orðinn
unglingur
þegar pabbi var
rúmlega þrí-
tugur, á sama
aldri og ég er
á í dag. Þetta
er auðvitað
hálffáránlegt ef
maður hugsar
út í það. Ég
ætti alls ekki
að hafa forræði
yfir unglingi núna. Hann væri ansi
taugaveiklaður held ég,“ segir Atli
og flissar um leið og hann þiggur
kaffibolla af sambýliskonu sinni.
Móðirin ekki
hrifin af því að
hlusta á frum-
burðinn staglast
á munnmökum
Hann segist
hafa búið við
gott atlæti í
uppeldinu.
Pabbi hans þén-
aði vel á sjónum
og skáldið upp-
rennandi naut
góðs af því. „Að
vera togara-
sjómaður er örugglega ömurlega
erfitt en vel borgað starf og ég naut
þess eflaust meira en pabbi. Hvorki
mamma né pabbi lögðu hart að
mér að vera eitthvað sérstaklega
praktískur þegar kom að námsvali.
Ég átti bara að standa mig vel í
því sem ég tók mér fyrir hendur.
Sama hvað það var. Mamma var
samt virkilega fegin þegar ég fór
að gefa út bækur, enda þykir henni
það fínna en að sonurinn sé bara
einhver sveittur rappari. Ég skil það
svo sem vel. Ég er voðalega orðljót-
ur í rappinu og henni hefur eflaust
þótt leiðinlegt að heyra mig staglast
endalaust á því að sjúga typpi og
þess háttar.“
„Ekki vera alltaf að reyna að faðma
mig. Ég er broddgöltur“
Akureyri hefur alla tíð þótt
ákaflega borgaralegt samfélag og
því liggur beint við að spyrja Atla
hvort honum hafi þótt erfitt að alast
þar upp, enda lífsstíll skáldsins og
viðfangsefni svolítið á skjön við
menningargildin sem hafa þótt við
hæfi síðustu árin. „Jú, vissulega er
þetta mjög dúllulegt og borgaralegt
samfélag þarna fyrir norðan. Ég
gæti ekki hugsað mér að búa og
starfa sem ögrandi listamaður á
Akureyri, einfaldlega af því að þetta
er svo mikið dúllupleis. Þetta var
alltaf mikill iðnaðarbær, svo lokuðu
verksmiðjurnar og bærinn þurfti að
finna sig upp á nýtt. Varð mennta-
bær en núna er þetta fyrst og
fremst áfangastaður ferðamanna,
sem er frábært því nú eru komnir
alls konar barir og kaffihús í bæinn
– „happy hour“ og fleira skemmti-
legt. Ég myndi samt aldrei nenna að
vera kjaftfor og „fríkí“ listamaður í
þessum bæ og vera alltaf að standa
í einhverju stappi við samborgara
mína. Því síður myndi ég vilja að
þau lyftu mér upp á einhvern stall
… Æi nei, hrækiði frekar á mig.
Ekki vera alltaf að reyna að faðma
mig. Ég er broddgöltur,“ segir hann
kíminn en tekur svo skýrt fram að
hann kunni þrátt fyrir allt mjög
vel við borgaralega heimabæinn
og þangað fari hann reglulega til
að heimsækja foreldrana, vini og
ættingja.
Stóð hæfilega út úr en tilheyrði samt
hóp
Sem krakki fann Atli sína hillu í
rappinu. Stundaði það sem hann
kallar eins konar trúarbrögð í nafni
rappsveitarinnar Wu Tan Clan og
var uppnefndur „skoppari“. „Ég
gekk svakalega langt í þessu. Var
í risastórum hettupeysum og enn
stærri buxum sem héngu niðrum
mig. Var hipp hoppari alla leið.
Þannig bjó ég mér til sjálfsmynd
sem unglingur. Þá stóð maður
hæfilega út úr en tilheyrði samt
hóp. Ef maður var litinn horn-
auga þá var allur hópurinn litinn
hornauga um leið: „Hysjiði upp um
ykkur þarna skopparar“ var kallað
á eftir okkur. Eitt gekk yfir alla.
Rapptónlist var meira jaðarfyrir-
bæri á þessum tíma en er orðin
mikið útbreiddari í dag. Fólk á
öllum aldri hlustar á rapp en ég að
hlusta á Wu Tang er bara eins og
pabbi að hlusta á Led Zeppelin eða
eitthvað. Þetta er svona miðaldra
stöff.“
Taugaveiklaður og feiminn en alveg
tjúllaður á sviði
Árið 2013 gaf Kött Grá Pje út sitt
fyrsta rapplag, Aheybaró, sem náði
fljótlega vinsældum á Rás 2. Hann
segist hafa verið að gera vini sínum
greiða með því að rappa í laginu
en fljótlega myndaðist eftirspurn
eftir þeim sem skemmtikröftum
og Atli ákvað að fljóta á öldunni.
Láta gamla rapparadrauma rætast.
„Ég stofnaði band með vini mínum
og við byrjuðum að koma fram.
Að rappa á sviði er örugglega það
skemmtilegasta sem ég geri en mér
finnst allt skipulagið í kringum
þetta leiðinlegt. Að miða sig við
aðra, mæla mér mót við fólk til að
æfa og svo framvegis. Ég á voða-
lega bágt með alla svona strúktúra.
Nema þá sem ég smíða sjálfur – og
þeir eru óskaplega hrörlegir,“ segir
Atli og strýkur sítt hárið frá bleik-
um gleraugunum um leið og hann
bætir við að hann sé sjálfur mikill
tónlistaramatör sem hafi blessunar-
lega fengið tækifæri til að vinna
með öðrum sem séu honum mikið
færari. Verið svona „live act“. Ég
gaf lítið út af lögum en fékk á mig
orð fyrir að vera frekar tjúllaður á
sviði. Mikill sviti og djöfulgangur.
Við stóðum þarna, næstum-því-
miðaldra karlar með bumbuna úti
að bölva eitthvað, rosa hressir. Fólki
hefur örugglega aðallega þótt þetta
fyndið en við ákváðum að hundsa
það, kusum að trúa því að fólki
þætti við töff, en auðvitað hefur það
ekkert verið. Ég er alls ekki töff.
frussandi fínn & sÆtur fEmínisti