Morgunblaðið - 01.08.2017, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 1. ÁGÚST 2017
✝ IngibjörgRingsted fædd-
ist á Akureyri 26.
september 1955.
Hún lést á heimili
sínu 18. júlí 2017.
Foreldrar: Bald-
vin Ringsted tann-
læknir, f. 1914, d.
1988, og Ágústa
Sigurðardóttir
Ringsted hús-
móðir, f. 1925, d.
2003.
Systkini Ingibjargar: Gunnur
Ringsted, f. 1947, maki: Heimir
Kristinsson. Sigurður Ringsted,
f. 1948, maki: Ragnhildur Jó-
hanna Barðadóttir. Gunnar
Ringsted, f. 1952, maki: Jenný
Lind Egilsdóttir. Guðbjörg
Ringsted, f. 1957, maki: Krist-
ján Þór Júlíusson. Baldvin B.
Ringsted, f. 1963, maki Björk
Jónsdóttir. Uppeldissystir:
Gerður Ringsted, f. 1964, maki
Jón Gestur Helgason.
Ingibjörg giftist 21. júní
1980 Valmundi Pétri Árnasyni
matreiðslumeistara, f. 17.11.
1956. Foreldrar Valmundar
voru Árni Valmundsson, f.
1923, d. 1995, og Anna D. Pét-
ursdóttir, f. 1917, d. 1998.
Börn Ingibjargar og Val-
sig svo yfir í skrifstofu- og bók-
haldsstörf þar sem hún naut
sín vel. Hún starfaði við þjón-
ustu- og skrifstofustörf á Hótel
KEA, Landsbankanum, skrif-
stofu veitingahússins Sjallans
sem og öðrum endurskoðunar-
og bókhaldsskrifstofum á Ak-
ureyri.
Hinn 1. september 1996
stofnuðu Ingibjörg og Val-
mundur veislu- og veitinga-
þjónustuna Lostæti ehf. Árið
2006 færðu þau út kvíarnar og
tóku að sér rekstur mötuneytis
Alcoa á Reyðarfirði og stofn-
uðu nokkrum árum síðar hand-
verksbakaríið Sesam brauðhús
á Reyðarfirði. Lengst af sá
Ingibjörg alfarið um fjármál,
bókhald og starfsmannamál
fyrirtækis þeirra hjóna. Árið
2006 varð Ingibjörg fram-
kvæmdastjóri Lostæti Akureyri
ehf., sem er móðurfyrirtæki
allra fyrirtækja í eigu þeirra
hjóna. Í dag hafa um 70 manns
atvinnu af þeirri starfsemi sem
þau stofnuðu til.
Ingibjörg tók þátt í ýmsu
faglegu uppbyggingarstarfi á
Akureyri, m.a. sem meðlimur
Félags kvenna í atvinnulífinu
og í fagráði Akureyrarbæjar
við hönnun atvinnustefnu
Akureyrar 2014-2021.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Akureyrarkirkju í dag, 1.
ágúst 2017, klukkan 13.30.
mundar: Árni Már,
f. 1981, maki Kol-
brún Gígja Gunn-
arsdóttir, f. 1982,
börn þeirra Anna
María, f. 2009, og
Valmundur Pétur,
f. 2012. Pétur Örn,
f. 1987, maki Hlín
Ólafsdóttir, f. 1986,
barn þeirra Jó-
hanna Rakel, f.
2015. Stefán Ernir,
f. 1992, maki Ragnheiður Em-
ilía Auðunsdóttir, f. 1994.
Fyrir átti Ingibjörg Baldvin
Ringsted, f. 1974, maki Svandís
Jóhannsdóttir, f. 1978, börn
þeirra Kjartan Dagur, f. 2002,
og Ingibjörg Ringsted, f. 2007.
Ingibjörg ólst upp á Brekk-
unni á Akureyri, lengst af í
Löngumýri 3 og bjó þar til árs-
ins 1979 þegar hún flutti með
eiginmanni sínum til Ísafjarðar.
Þau fluttu aftur til Akureyrar
1982 þar sem þau hafa búið
síðan. Ingibjörg útskrifaðist frá
verslunardeild Gagnfræðaskól-
ans og Verkmenntaskólans á
Akureyri og lauk síðar BSc í
viðskiptafræði frá Háskólanum
á Akureyri.
Ingibjörg vann fyrst um sinn
við ýmis þjónustustörf en færði
Mig langar að minnast systur
minnar með fáeinum orðum á
þessum tímamótum þegar hún
er lögð af stað í ferðina löngu.
Inga fæddist á Akureyri þann
26. september 1955. Þá var ég
rétt að verða sjö ára og var hún
fjórða í röðinni af okkur systk-
inunum. Ég man vel eftir því
þegar mamma kom heim með
hana af sjúkrahúsinu – svo litla
og viðkvæma að ég var svolítið
óöruggur fyrst þegar ég hélt á
henni í fangi mér. Þegar hún óx
úr grasi varð hún dugleg og
ákveðin og óhrædd við að tak-
ast á við lífið eins og það birtist
á þessum fyrstu árum – alltaf
eitthvað nýtt og skemmtilegt að
gerast. Ég fluttist að heiman
fyrst þegar Inga var 11 eða 12
ára og þá var ég ekki í aðstöðu
til að fylgjast með fjölskyldu
minni eins og áður.
Árin liðu og oft var lítið sam-
band því ég stundaði sjó-
mennsku og bjó víða á þessum
árum, á Seyðisfirði, í Vest-
mannaeyjum, Keflavík, Bolung-
arvík og á Ísafirði. Svo
skemmtilega vildi til að Inga og
eiginmaður hennar, Valmundur
P Árnason matreiðslumeistari,
fluttu til Ísafjarðar, þar sem
þau tóku við mötuneyti
Menntaskólans á Ísafirði. Ég
bjó þá í Bolungarvík og fannst
mér gott að fá þau vestur – því
alltaf er gott að hafa fólkið sitt
nálægt sér. Margt skemmtilegt
gerðist á þessum tíma og Val-
mundur sagði mér spaugilega
sögu af mér sem ég var búinn
að gleyma og ætla ekki að láta
fylgja með hér, en minningarn-
ar eru bara góðar frá þessum
tíma.
Inga hafði mikla hæfileika í
samskiptum við fólk, hún var
sanngjörn, réttsýn og hafði gott
innsæi. Þegar ég átti í erfiðleik-
um á tímabili í lífi mínu fann ég
svo sterkt fyrir kærleika henn-
ar og hæfileika til að sjá og
finna þegar fólk var í erfiðleik-
um og langt niðri. Í mínu tilviki
átti hún stóran þátt í að hrekja
svörtu skuggana á brott sem
voru að kæfa mig og kveikja
ljós í sálinni minni. Á þessum
tíma bjó ég í Mexíkó og þá var
ekki jafn auðvelt að hafa sam-
skipti milli landa – hvað þá
Mexíkó – svo samskiptin voru
mest með tölvupósti.
Nú í nokkuð mörg ár hafði
Inga átt í baráttu við illvígan
sjúkdóm, æxli við heiladingul
og voru vonir okkar að lækna-
vísindunum væri að fleygja svo
fram að það tækist að komast
fyrir þennan vágest – og lengi
vel virtist takast að vinna á og
vonir voru nokkuð bjartar um
lækningu. Inga var í þessum
veikindum ótrúlega jákvæð og
viljinn til að takast á og sigra í
baráttunni var mikill. Ef ég
hitti þau hjónin, sem var nú
ekki oft því ég var mikið er-
lendis á síðustu misserum, þá
fann ég viljann og styrkinn til
að sigra hjá henni en jafnframt
auðmýktina fyrir lífinu og þess-
um sjúkdómi – sem stundum
var að hopa en kom svo til
baka. Valmundur var sem klett-
ur við hlið hennar og nánast all-
an tímann, nema kannski allra
síðustu mánuði, var vonin og
viljinn alltaf til staðar hjá
henni.
Ég vil votta Valmundi, son-
um þeirra Ingu og tengdadætr-
um, systkinum mínum, ættingj-
um og vinum mína dýpstu
samúð. Minningin lifir.
Sigurður B. Ringsted.
Við Inga systir mín og besta
vinkona höfum fylgst að í um
sextíu ár en nú er komið að
leiðarlokum hjá henni í þessu
jarðlífi. Hún hefur lagt í nýja
ferð. Í bernskunni héldu víst
margir að við værum tvíburar
því mamma hafði oft klætt okk-
ur í eins föt þó það væri e.t.v.
einhver litamunur á dressunum.
Við deildum herbergi alveg
fram á unglingsár og lékum
okkur oft í leikjum sem við
bjuggum til um „Gellböndur“
sem voru skrýtnar stelpur með
ýmsa furðulega eiginleika. Á
unglingsárunum leit ég mjög
upp til Ingu, hún var svo falleg,
há og grönn og átti flott föt og
naut lífsins. Ég gleymi því ekki
hvað hún var töff þegar hún
kom heim frá Bournemouth þar
sem hún hafði verið í ensku-
skóla tæplega sextán ára göm-
ul. Hún var með barðastóran
hatt og í fötum eftir nýjustu
tísku þess tíma. Hún var vin-
mörg, klár og kjörkuð, áræðin
og yndisleg manneskja.
Þegar við vorum báðar
komnar með fjölskyldu var
venjan að halda upp á afmæli
desember-drengjanna okkar til
skiptis hjá hvorri fjölskyldu
annað hvert ár og seinna gerð-
um við það að hefð að fara í
Hlíðarfjall um páska með nesti.
Ef ekki var skíðafæri var t.d.
farið í Mývatnssveit og fundin
góð laut og gert það besta úr
deginum. Ferðin til Ítalíu verð-
ur lengi í minnum höfð en þá
voru aðeins yngstu drengirnir
með í för. Þá ferð skipulagði
Inga að mestu leyti sjálf og
m.a. var dvalið á dásamlegu
sveitabýli í Toscana-héraði og á
Liguria-ströndinni. Þegar börn-
in okkar voru hætt að koma
með í ferðirnar stóð Inga fyrir
því að búa til „The Travelling
Ringsted“ tónleikahópinn og
fórum við systkinin og makar á
nokkra tónleika bæði innan- og
utanlands. Tónlistin hefur alla
tíð átt stóran þátt í lífi Ingu og
ég held að það hafi ekki liðið sá
dagur að hún setti ekki disk á
fóninn eða spilaði af Spotify
fjölbreytt lög sem ég heyrði
mörg hver fyrst hjá henni. Þau
Valmundur reyndu líka að
ferðast og njóta lífsins þrátt
fyrir annir í stóru fyrirtæki og
höfðu gjarnan með í för ein-
hverja af afkomendunum.
Lífsförunauturinn hann Val-
mundur hefur staðið við hlið
Ingu sinnar í veikindunum alla
tíð og sýnt henni natni og kær-
leika svo eftir var tekið. Það
hlýtur að taka á að horfa upp á
eiginkonuna ganga í gegnum
allt sem hún hefur þurft að þola
öll árin. Þau voru sem eitt í fyr-
irtækinu sínu Lostæti – vakin
og sofin yfir rekstrinum alla tíð;
tvær ólíkar manneskjur sem
unnu vel saman.
Barnabörnin voru henni allt
og hún naut þess að hafa þau í
kringum sig og þau voru öll
hænd að ömmu sinni. Inga var
sterkur einstaklingur – klett-
urinn í systkinahópnum sem
gott var að leita til í blíðu og
stríðu. Hún átti alltaf góð ráð,
hvatningu og huggun ef á þurfti
að halda. Í veikindunum sýndi
hún ávallt yfirvegun og aldrei
sýndi hún uppgjöf heldur barð-
ist áfram og tók því sem að
höndum bar fram á síðasta dag.
Við Kristján og krakkarnir
sendum Valmundi, strákunum,
tengdadætrum og barnabörnum
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Far þú í friði, elsku Inga
mín, og takk fyrir allt.
Þín systir,
Guðbjörg Ringsted.
Í dag er kvödd ástkær mág-
kona mín, Ingibjörg Ringsted.
Inga var heilsteypt, raungóð,
raunsæ og trygglynd mann-
eskja sem ávallt var gott að
leita til. Hún reyndist mér vel í
þau rúmlega 40 ár sem við átt-
um leið saman.
Við upplifðum svo margar
góðar stundir saman. Eftir-
minnilegir eru tónleikar með
Paul McCartney sem við fórum
á í Glasgow ásamt mökum okk-
ar. Þar sátum við á sjötta bekk,
þökk sé Ingu sem skipulagði
ferðina og pantaði miðana. Tón-
listin var hennar vítamín. Hún
átti þess kost að sækja marga
tónleika og nýtti sér það vel
með tíðum heimsóknum til
Balla og Svandísar í Glasgow.
Við Gúi upplifðum nokkra tón-
leika með henni og Valmundi
ásamt systkinum og þær minn-
ingar lifa nú skært. Mikið er ég
þakklát fyrir þessar stundir.
Í mörg ár þurfti Inga að
glíma við erfið veikindi. Hún
kvartaði hins vegar aldrei, var
róleg og hógvær og sýndi still-
ingu, Þvílíkt æðruleysi sem hún
sýndi öll þessi ár.
Við áttum saman margar
gleðistundir og bjó Inga yfir
góðum húmor. Oft var hlegið
mikið og stundum streymdu
tárin niður þegar skemmtileg
atriði úr bíómyndum eða gaml-
ar minningar frá liðinni tíð voru
rifjuð upp.
Heimili Ingu og Valmundar
stóð ávallt opið og vel var tekið
á móti í mat og gistingu.
Gestrisni og notalegheit.
Það var ekki fyrr en nú síð-
ustu ár sem ég fann að Inga var
að gefa eftir. Sjúkdómur henn-
ar var að ná yfirtökum, en samt
var hún svo töff og stoltið hvarf
ekki.
Tveimur dögum fyrir andlát
hennar áttum við góða stund
saman ásamt mökum okkar og
þá var það tónlistin sem átti
hug okkar. Við horfðum á tón-
leika með Fleetwood Mac og
auðvitað höfðu hún og Val-
mundur verið búin að fara á
tónleika með þeim í Glasgow.
Ekki átti ég von á því að and-
látsfregnin kæmi svona fljótt
eftir að ég kvaddi hana. Mikið
erum við Gúi þakklát fyrir
þessa stund með þeim hjónum.
Inga talaði oft um klettinn í
lífi sínu, hann Valmund sinn,
sem stóð svo traustur við hlið
hennar og fylgdi hvert fótmál í
gegnum lífið og veikindin.
Drengirnir hennar og fjölskyld-
an öll átti stóran þátt í því að
auðvelda henni síðasta spölinn.
Inga fékk hægt andlát í faðmi
fjölskyldunnar á heimili sínu
þar sem hún sveif á braut. Eftir
sitjum við og syrgjum góða
manneskju sem var okkur öll-
um svo kær.
Elsku Valmundur, Balli, Árni
Már, Pétur, Stefán og fjöl-
skylda. Missir ykkar er mikill
og megi ljós og friður umlykja
minningu Ingu. Ljós og kær-
leikur leiði ykkur inn í framtíð-
ina.
Í friði leggst ég til hvíldar og sofna,
því að þú, Drottinn, lætur mig búa
óhultan í náðum.
(Sálmur 771)
Þin mágkona,
Jenný Lind.
Þá er komið að kveðjustund,
svo alltof snemma, við sem vor-
um búnar að ákveða að verða
allra kvenna elstar. Við gáfum
tölfræðinni langt nef og ég er
viss um að jákvæðnin, æðru-
leysið og lífsgleðin sem ein-
kenndi Ingu hjálpaði henni og
hennar nánustu í veikindum
hennar. Inga var konan hans
Valmundar frænda míns og hún
var líka vinkona mín og fyrir
það er ég ævinlega þakklát. Við
áttum saman margar góðar
stundir og gátum rætt sigra og
vonbrigði tengd veikindum okk-
ar en oftast var það lífið sjálft
og atburðir líðandi stundar sem
áttu hug okkar. Inga var frá-
bær fyrirmynd og þrautseigja
hennar og æðruleysi lét engan
sem hana þekkti ósnortinn.
Hún kunni að njóta lífsins, sótti
m.a. tónleika með uppáhalds-
hljómsveitunum til útlanda og
þau Valmundur voru dugleg að
rækta sig og fjölskylduna í ann-
ars annasömu lífi og starfi.
Inga var einstök manneskja,
harðdugleg og klár, hlý og
traust og þau hjónin voru ein-
staklega samhent alla tíð.
Við Arnór sendum Valmundi
og fjölskyldu og öllum ástvinum
Ingu innilegar samúðarkveðjur.
Ég kveð Ingu með virðingu
og söknuði.
Gunnhildur Óskarsdóttir.
Inga, Valli og við urðum vinir
í Vanabyggðinni þar sem við
bjuggum hlið við hlið í húsi
númer átta. Það voru skemmti-
legir tímar. Aldrei rofnaði sú
vinátta. Þótt mánuðir liðu frá
síðustu samveru var þessi órjúf-
anlega vinátta og tryggð alltaf
til staðar. Eftir að þau fluttu í
Kotárgerðið átti Stefán, sá
yngsti, það til að banka upp á
hjá okkur og segja: „Hæ, ég
ætlaði bara að líta inn og at-
huga hvernig þið hefðuð það.“
Svona eru þeir allir strákarnir
þeirra. Enda var Inga okkar
mikil manneskja, hlý og
skemmtileg kona sem var
margt til lista lagt. Síðast en
ekki síst var hún mikil vinkona
og við söknum hennar sárt.
Land kólnar.
Lind fölnar.
Lund viknar.
Grund bliknar.
Svell frjósa.
Fjöll lýsast.
Fley brotna.
Hey þrotna.
Dug hættir.
Dag styttir.
Drótt svengist.
Nótt lengist.
Sól þrýtur.
Sál þreytist.
Sær rýkur.
Snær fýkur.
(Páll Ólafsson.)
Við kveðjum Ingu okkar og
minningin um hana lifir með
okkur.
Elsa og Gestur.
Þó að lífið sé fallegt, gefandi
og gott þá er það ekki alltaf
sanngjarnt að okkur finnst. Við
mætum stundum lífsins, sem
eru erfiðar og þungar og þrátt
fyrir að við spyrjum af hverju
og hvers vegna, þá kemur ekk-
ert svar. Oft eru það þau sem
mestan þunga bera, sem beina
augum okkar í aðrar áttir.
Þannig persóna var Ingibjörg
Ringsted. Sterk og vel gerð
kona. Inga hafði síðustu misseri
barist af hetjulund við erfiðan
sjúkdóm. Æðrulaus og sterk
leit hún á þetta sem verkefni til
að takast á við og hvatti eig-
inmann sinn Valmund Pétur og
synina til að ganga í verkið með
henni. Og það hafa þeir feðgar
svo sannarlega gert. Alls ekki
táralaus ganga.
Þau hjónin stóðu saman í
rekstri sinna fyrirtækja. Út á
við virtist verkaskipting þeirra
vera nokkuð ljós. Inga við-
skiptafræðingurinn sem sinnti
fjármálum og rekstri og Val-
mundur matreiðslumeistarinn
sem sinnti framleiðslu og þjón-
ustu. En í raun voru þau saman
í þessu öllu sem ein kærleiksrík
sál og lögðu sig fram um að ná
árangri og veita framúrskar-
andi þjónustu. Þau voru vakin
og sofin í þessum rekstri og
vissulega hafa þau náð árangri.
Stundum var spáð í framtíð-
ina hvort það ætti að stækka
reksturinn eða halda áfram að
vanda sig í því sem þau sinntu
vel. Allt í einu verða öll þessi
samtöl að helgri minningu sem
er svo undur dýrmæt. Þessi
samtöl fjölluðu í raun ekki um
reksturinn heldur um lífið allt,
vonir og drauma, sjúkdóminn
og áhrif hans. Þau fjölluðu um
bænir og vonir, þar sem Inga af
yfirvegun og rósemi gat talað
um erfiðu málin og hvaða
möguleikar væru í stöðunni.
Undirtónninn í allri hennar
hugsun var kærleikur, hvernig
Valmundi og sonunum myndi
vegna ef hennar nyti ekki við.
Þannig var hún að skipuleggja
og horfa til framtíðar og ekki
löngu áður en hún féll frá höfðu
þau tekið veigamikla ákvörðun,
sem oft hafði verið rædd.
Inga var ekki aðeins dugmik-
il snjöll rekstrarkona, hún var
ekki síður konan með listrænt
innsæi og var skapandi á því
sviði. Heimili hennar ber sann-
arlega vitni þessu listræna
innsæi hennar því þar höfðu all-
ir hlutir sinn stað og sinn tíma.
Hún fangaði oft augnablikið og
gat með sinni sköpun kallað
fram áhrif sem hrifu og heill-
uðu.
Þannig mun hún lifa áfram
með okkur sem áttum stundir
lífsins með henni. Við munum
orð hennar og athafnir. Við
munum einlægni hennar og
elsku. Munum bros hennar og
hlátur. Við minnumst góðra
samverustunda og blessum
minningu hennar.
Góður Guð styrki og blessi
Valmund Pétur, Baldvin, Árna
Má, Pétur Örn og Stefán Erni
og þeirra fjölskyldur.
Það voru forréttindi að fá að
eiga samleið og samveru með
Ingibjörgu Ringsted. Guð blessi
minningu hennar.
Unnur og Pálmi
Matthíasson.
Yndisleg vinkona, samstarfs-
kona og fyrirmynd er fallin frá.
Það er sárt að horfa á eftir
góðri vinkonu eftir harða veik-
indabaráttu. Alla mína ævi
hafði ég þekkt til lngu sem
konu Valmundar frænda míns
en vináttubönd okkar Ingu
mynduðust þegar leiðir okkar
lágu saman í Háskólanum á Ak-
ureyri. Þó svo að nokkur ald-
ursmunur væri á okkur þá náð-
um við einstaklega vel saman
og myndaðist einstök vinátta og
traust okkar á milli. Nokkrum
árum eftir háskólann bað Inga
mig að koma og vera henni til
ráðgjafar í fyrirtæki þeirra
hjóna Lostæti og varð svo úr að
ég réð mig til þeirra í framhald-
inu og hef unnið hjá þeim síðan.
Inga var einstök kona og mér
sem fyrirmynd á svo margan
máta. Í fyrsta lagi er hægt að
lýsa Ingu sem baráttukonu. Ég
þekki fáa jafnsterka og hún var,
bæði andlega og líkamlega og
var aðdáunarvert að sjá hvernig
hún tæklaði veikindi sín af
æðruleysi. Hún hafði einstakt
lag á að horfa á björtu hlið-
arnar og leit ekki á sig sem
fórnarlamb heldur orðaði hún
þetta svo að hún væri að auka
þekkingu til læknavísinda með
sinni veikindabaráttu og þetta
væri verkefni sem henni hefði
verið úthlutað sem hún ætlaði
að skila með sóma. En Inga
vandaði sig í einu og öllu, hvort
sem það voru skólaverkefni, út-
boð, launaútreikningar eða hvað
annað. Inga var með þannig
persónuleika að fólk bar virð-
ingu fyrir henni og hennar
skoðunum. Hún var klár og lag-
in við að horfa á heildarmynd-
ina og næstu skref.
Inga var smekkkona og hafði
gaman af því að hafa fallegt í
kringum sig. Hún var listræn,
mikill tónlistarunnandi og
kynnti okkur í vinnunni fyrir
mörgum góðum tónlistarmönn-
um og konum. Hún hafði ein-
stakt lag á að lifa í núinu og var
dugleg að rækta líkama og sál.
Ég er eintaklega þakklát fyr-
ir að hafa fengið tækifæri á að
fylgja Ingu hluta leiðar í gegn-
um lífið. Hún hefur kennt mér
svo margt á leiðinni og gefið
mér margar skemmtilegar
minningar í minningabókina.
Hún eignaðist hlut af hjarta
mínu og horfi ég á eftir henni
með söknuði.
Elsku Valmundur, Baldvin,
Árni, Pétur og Stefán ég votta
ykkur og fjölskyldum ykkar
hugheila samúð mína og megi
tíminn hjálpa ykkur í gegnum
sorgina.
Eva Hrund
Einarsdóttir.
Ingibjörg Ringsted