Morgunblaðið - 02.12.2017, Blaðsíða 44

Morgunblaðið - 02.12.2017, Blaðsíða 44
44 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 2. DESEMBER 2017 ✝ HildibrandurBjarnason fæddist í Asparvík á Ströndum 18. nóvember 1936. Hann lést á líknar- deild Landspítalans 16. nóvember 2017. Foreldrar hans eru Laufey Val- geirsdóttir, f. 19. ágúst 1917 í Norðurfirði, Árnes- hreppi í Strandasýslu, d. 6. febrúar 2007, og Bjarni Jóns- son, f. 2. september 1908 á Svanshóli, Strandasýslu, d. 10. janúar 1990. Foreldrar Hildi- brands bjuggu í Asparvík frá 1935 til 1951 en fluttust þá ásamt fjölskyldunni til Bjarn- arhafnar á Snæfellsnesi, sem hefur síðan verið heimili Hildi- brands. Systkini Hildibrands eru: Aðalheiður, f. 1932, Reynir, f. 1938, d. 1978, Ásta, f. 1939, Sesselja, f. 1941, Jón, f. 1943, Sigurður Karl, f. 1945, Guðrún, f. 1946, Signý, f. 1949, og Val- geir, f. 1954. Hildibrandur giftist árið 1959 Jónínu Sigríði Sigurjónsdóttur, jónsson, f. 7.6. 1925. Börn Hrefnu og Hildibrands eru: 1) Guðjón, f. 6.6. 1980. 2) Hulda, f. 9.3. 1984, maki hennar er Hreiðar Már Jóhannesson, f. 11.8. 1984, foreldrar hans eru Guðrún Birna Eggertsdóttir, f. 22.11. 1964 og Jóhannes Ólafs- son, f. 14.3. 1955. Dætur Huldu og Hreiðars eru Hrefna María, f. 30.9. 2014, og Hildur Birna, f. 6.10. 2017. 3) Kristján, f. 11.5. 1987. Hildibrandur bjó félagsbúi í Bjarnarhöfn með föður sínum og bróður, Jóni, og síðar með syni sínum, Brynjari. Á tíunda áratugnum sneri hann sér ásamt Hrefnu konu sinni og börnum að uppbyggingu ferða- þjónustu og hákarlaverkunar og hefur sú starfsemi vaxið með ári hverju og gert Hildibrand að þjóðþekktum manni. Hildi- brandur hefur einnig sett upp hákarlasafn í Bjarnarhöfn sem að uppistöðu eru munir úr eigu fjölskyldu hans, í hverri há- karlaveiðar og verkun hafa ver- ið stunduð mann fram af manni um aldir. Hefur stór hluti ís- lensku þjóðarinnar, auk fólks frá fjölda landa, sótt Hildibrand heim á síðustu árum, skoðað há- karlasafnið og hlýtt á lifandi frásagnir hans. Hildibrandur verður jarð- sunginn frá Bjarnarhafnar- kirkju í dag, 2. desember 2017, klukkan 13. f. 9. október 1935, d. 8. maí 2014. For- eldrar hennar eru Þórunn Jónína Guðrún Sigurð- ardóttir, f. 11.10. 1915, d. 10.9. 1985, og Sigurjón Þór- oddsson, f. 23.11. 1915, d. 14.12. 1998. Hildibrandur og Jónína skildu. Sonur þeirra er Brynjar, f. 3.11. 1959, kvæntur Herborgu Sigríði Sigurð- ardóttur, f. 14.9. 1973, foreldrar hennar eru Karlotta Sigríður Guðfinnudóttir, f. 7.5. 1941, d. 26.10. 2016, og Sigurður Helgi Geir Sigurlaugsson, f. 23.4. 1933, d. 5.7. 1992. Sonur Brynj- ars og Herborgar er Helgi Karl, f. 19.4. 1992, unnusta hans er María Halldórsdóttir, f. 10.6. 1993, foreldrar hennar eru Þórný María Heiðarsdóttir, f. 28.2. 1961, og Halldór Þórólfs- son, f. 22.9. 1957. Hildibrandur giftist 22.11. 1980 Hrefnu Garðarsdóttur, f. 25.11. 1951. Foreldrar hennar eru Kristín Jóhannesdóttir, f. 18.9. 1928, og Garðar Guð- Það var brosandi frændi sem ég hitti á líknardeildinni einn góðan laugardag í nóvember. Honum var að vísu tregt um tungu að hræra – en ég bætti það upp með því að tala þeim mun meira. Ég færði honum talna- band sem ég hafði keypt við Pét- urskirkjuna í Róm nokkrum dög- um áður. Ég nefndi að meðal kaþólskra væru perlurnar á bandinu áminning um að muna. Hann handlék bandið og þótti til koma. Um stundarkorn sátum við saman á sólskinsbletti á heiði – núvitund heitir það víst nú til dags. En síðan tók að rökkva og hann að þreytast. Ég sá samt að hann vildi ekki slíta stundinni. Það varð þó að verða. Hann gekk frá mér keikur eins og ávallt – þó að í þetta skipti þyrfti göngu- grind. Nokkrum dögum síðar var hann alfarinn. Ég hef vitaskuld þekkt Hidda frá fæðingu, enda bjó ég í Bjarnarhöfn fyrstu 11 ár æv- innar. Ég dvaldi síðan oft hjá honum og Hrefnu á unglings- árunum. Og svo vorum við fjöl- skylda mín þar tíðir gestir. Ég bjóst aldrei við því að hann myndi fara. Það varð þó að verða. Og nú get ég aðeins talið perlurnar, minningarnar, á því talnabandi er ég hef frá honum. Ég gæti talið hve duglegur hann var og kappsamur – kannski kenndi hann mér að vinna? Ég hlýt að telja hve gest- risinn hann var og hjálpsamur. Hvernig hann fagnaði okkur þeg- ar við heimsóttum hann – og hve óspar hann var á athygli við börn- in mín. Ég tel einnig hve mikill stemningsmaður hann var. Fingur mínir nema staðar við margar gleðistundir í leik og starfi – sérstaklega þegar við vorum báðir yngri. En nú hef ég séð á eftir frænda mínum – þess- ari staðfestu við heimahagana vestur þar. Þegar ég horfi á eftir Hildi- brandi sé ég náttúrubarn. Mann sem heyrði allt og sá í umhverfi sínu – líkt og ósjálfrátt – hvort sem það voru sjávarföll og fuglar, háttalag húsdýra, veðurbrigði eða bara bílar á leið yfir Skarðið. Og ekki aðeins það. Mér finnst líka sem hann hafi skynjað nátt- úruna, eða haft hana á tilfinning- unni. Það sama átti við um fólk. Hildibrandur þurfti ekki að kunna erlend tungumál til þess vera rómaður leiðsögumaður og gestgjafi fyrir allra þjóða persón- ur. Opið hjarta og sönn frá- sagnargleði var nóg. Enda breyttist frændi minn í þjóð- sagnapersónu í lifanda lífi – og varð með heimsþekktari Íslend- ingum. Ímynd hins sanna Ís- lands. Stundum er sagt að Íslending- ar telji sig brot af landinu og skynji náttúruöflin sem lifandi verur, eða vætti, líkt og Eyr- byggja ber vitni um. Ég hef lengi legið í bókum og leikið með tölur. En eftir því sem ég eldist er sem ný skilningarvit komi til mín – ég er farinn að skynja nýja hluti sem þó voru ávallt til staðar. Ég er farinn að sjá samhengi í kringum mig. Ég veit því, kæri frændi, að þú ferð í raun ekkert – ekki frem- ur en aðrir sannir Eyrbyggjend- ur. Þú munt ganga inn í landið og lifa þar áfram. Ég mun því áfram hitta þig í Bjarnarhöfn og skynja þig á staðnum. Og saman getum við átt stað og stund – líkt og þennan laugardag í nóvember er við sáumst síðast. Og ég get áfram hlakkað til að koma. En þangað til viljum við fjölskylda mín senda þér þakkarkveðjur. Ásgeir Jónsson. Er ég heimsótti Hidda á líknardeildina daginn áður en hann kvaddi gat hann ekki lengur tjáð sig, en sterku, traustu og hlýju hendurnar hans hvíldu ofan á sænginni. Þessar hendur sem alltaf voru sístarfandi. Ég hitti Hildibrand fyrst sumarið 1965 er ég fór með Jóni bróður hans til Bjarnar- hafnar. Við Jón vorum þá að draga okkur saman. Hiddi var næstelstur af 10 systkinum. Mörg þeirra voru enn heima við og unnu að búskapnum. Hildibrandur var sterkur og vinnusamur, glaðvær og ávallt til í ævintýri. Það var alltaf eitthvað um að vera þetta sumar. Ef ekki heyskapur, þá var farið í lunda út í eyjar, ellegar á grásleppu á Síld- inni, hinu aldna sjóskipi. Oft var skroppið í reiðtúra á kvöldum eða um helgar. Ég sé Hidda ljóslif- andi fyrir mér stoltan og hnar- reistan á Nökkva sínum. Stund- um var skroppið á sveitaböllin. Hiddi keyrði og ekki var talið inn í jeppann – sat þar hver undir öðrum. Sungið var svo saman á báðum leiðum. Já, það var oft glatt á hjalla í stórum hópi sem elsti bróðirinn fór fyrir. Ég og Jón bjuggum í Bjarn- arhöfn í góð tíu ár í félagi með Hidda og tengdaforeldrum, Bjarna og Laufeyju. Á þessum árum byggðum við nýtt íbúðar- hús, ein stærstu fjárhús á landinu ásamt stórri flatgryfju. Keyptur var sláttutætari og allt heyjað í vothey, ræktuð ný tún, veidd grá- sleppa og selur á vorin. Það var gott að vita af Hidda í næsta húsi. Ég man sérstaklega þegar ég var kasólétt að Björgu minni að vetri til og ein heima með Bjarna og Ásgeir. Þá bank- aði Hiddi oft hjá okkur áður en hann fór í húsin, gætti að og hvort okkur vanhagaði um eitt- hvað. Stundum ferjaði hann börnin í Landrovernum sem var eina bifreiðin á bænum og leyfði þeim að horfa á sjónvarpið. Við Jón fluttum síðan norður að Hólum í Hjaltadal og Brynjar sonur hans tók við okkar hlut í jörð, byggingum og búi. En Bjarnarhöfn var áfram sem hluti heimilis okkar og fjölskyldunnar. Og alltaf lágu gagnvegir á milli okkar og Hildibrands og hans fjölskyldu. Hiddi leit síðan oft við hjá okkur á Aragötunni og þess munum við nú sakna. Sérlega skemmtilegt var að heimsækja Bjarnarhöfn með barnabörnin. Hiddi tók á móti þeim af mikilli hlýju, spjallaði við þau, sýndi þeim gömlu áhöldin, eða ýmsa hluti í náttúrunni, steina eða skeljar. Sérstaklegu nutu þau þess að sjá hænurnar, endurnar og stundum voru ungar og hann leyfði börnunum að tína eggin. Við áttum góða stund með fjölskyldunum í Bjarnarhöfn síð- asta sumar í blíðskaparveðri með Laufeyju okkar og ömmustrák- um, Valdimari og Hákoni. Veik- indin voru farin að setja mark sitt á Hidda, en hann kom brosandi út til að taka á móti okkur og ekki síst strákunum. Hann leiddi þá um allt og gaf þeim ógleymanlega minningu. Litlu stýrin hans Páls míns komu heim heilluð af Hildi- brandi eftir álíka heimsókn. Þórir og Kjartan, sonarsynir mínir, kölluðu hann alltaf stóra frænda. Hildibrandur og heimsóknirnar í Bjarnarhöfn eru þeim öllum sveipaðar ævintýraljóma í minn- ingunni. Ég vil þakka Hildibrandi mági mínum fyrir allar góðu stundirn- ar, vináttuna og hugulsemina í gegnum árin. Hrefnu og fjöl- skyldunum í Bjarnarhöfn send- um við einlægar samúðarkveðjur Ingibjörg Sólveig Kolka Bergsteinsdóttir. Árið er 1992. Vinir koma sér fyrir á jörð í Helgafellssveit. Ná- granninn, Hildibrandur í Bjarn- arhöfn, kemur inn í líf okkar. Merkur maður er fallinn frá og minningabrot koma upp í hug- ann. Hildibrandur á hlaðinu í Bjarnarhöfn; Hildibrandur bros- ir út í annað á þorrablóti í hlöð- unni okkar þar sem drippaði nið- ur úr loftinu; Hildibrandur í essinu sínu að segja gestum okk- ar frá bændakirkjunni; Hildi- brandur við kamínuna í gamla húsinu; Hildibrandur í hákarla- skúrnum að lýsa því hvernig hann gerði að hákarlinum; Hildi- brandur að ræða við krakkana. Myndirnar af okkur með honum yfir kaffibolla eða staupi, eilífar sögustundir og góðir tímar. Ógleymanlegi eftirmiðdagurinn með Hildibrandi í kirkjunni í Bjarnarhöfn einn aðfangadaginn, hvít túnin og mikill friður. Hildi- brandur vakinn yfir fólkinu sínu, nær og fjær. Ófá símtölin á öllum tímum sólarhringsins, hann sæi bílljós á Kóngsbakka – ættum við von á einhverjum þar og hvort þetta væri bíll á okkar vegum! Að fá Hildibrand með austur á hrein- dýraveiðar gerði ferðina enn eftirminnilegri en ella. Það er gott að kynnast góðu samferða- fólki og Hildibrandur var einn þeirra sem við vildum alls ekki hafa farið á mis við, án hans hefði lífið orðið fátækara. Við viljum á þessari stundu þakka fyir lán okkar að hafa komið í sveitina hans og kynnst þessum góða manni. Þökkum fyrir ótaldar samverustundir og góða vináttu undanfarin aldarfjórðung. Við vottum Hrefnu, börnum hans og fjölskyldum samúðar. Hvíl í friði, Sæmundur og fjölskylda, Kóngsbakka. Ég sendi þér kæra kveðju, nú komin er lífsins nótt. Þig umvefji blessun og bænir, ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði sorg mitt hjarta þá sælt er að vita af því þú laus ert úr veikinda viðjum, þín veröld er björt á ný (Þórunn Sigurðardóttir) Nú genginn er vinur okkar, Hildibrandur Bjarnason, á vit sumarlandsins að lokinni löngu og farsælu lífsstarfi. Bestu þakk- ir fyrir góð kynni og ógleyman- legar samverustundir á liðnum árum. Sárt er vinar að sakna. Sorgin er djúp og hljóð. Minningarnar mætar vakna, svo var þín samfylgd góð. Daprast hugur og hjarta, húmskuggi féll á brá. Lifir þó ljósið bjarta, lýsir upp myrkrið svarta vinir þó falli frá. Góðar minningar geyma, vefur syrgjendum fró, til þín munu þakkir streyma. Þér munum við ei gleyma sofðu í sælli ró. (Höf ók.) Innilegar samúðarkveðjur til eiginkonu, barna og fjölskyldu þeirra. Guð blessi ykkur. Bragi og Elín. Kær vinur minn er fallinn frá og komið að kveðjustund eftir rúmlega 40 ára vinskap sem aldr- ei bar skugga á. Ég kynntist Hidda og Jóni bróður hans fyrst þegar ég kom að Bjarnarhöfn til að byggja fjár- hús fyrir foreldra þeirra, Bjarna og Laufeyju. Þetta voru þá ein stærstu fjárhús landsins og sýnir hve stórhuga þeir voru á Bjarn- arhöfn. Það var gæfa fyrir mig að kynnast þessu góða fólki. Hiddi átti ávallt góða hesta og af honum keypti ég mína fyrstu hesta og fórum við í marga út- reiðartúrana. Margt var brallað í þessum ferðum og ávallt gleði og gaman. Seinna byggði ég við gamla húsið hjá þeim og síðast Hákarla- safnið sem Hiddi vann við og hans fjölskylda. Hiddi varð landsfrægur fyrir hákarlsverkun sína og síðustu ár hafa erlendir ferðamenn flykkst að til að skoða safnið á Bjarnarhöfn, hákarls- verkunina og kirkjuna þeirra. Það var upplifun í hvert skipti að fara með Hidda í kirkjuna og hlusta á hann segja söguna um altaristöfluna og kaleikinn. Alltaf lifði hann sig inn í söguna og ljómaði í framan og hreif alla við- stadda með sér, líka erlendu ferðamennina sem hlustuðu á hans hljómfögru íslensku. Á seinni árum eftir að ég flutti að Hvammi kom Hiddi oft við í sínum bæjarferðum og fékk að sofa í gistihúsinu okkar Perlu. Þá var oft setið á kvöldin og öll heimsins mál rædd. Ég heimsótti vin minn síðast á hjúkrunarheimilið í Kópavogi. Þá var hann hress í bragði eins og alltaf og fullur tilhlökkunar að fara heim næstu helgi á eftir til að vera við skírn barnabarns síns. Hrefna kona hans stóð með honum í einu og öllu og var hon- um ómetanleg. Við Perla sendum henni og börnum hans, Brynjari, Guðjóni, Huldu og Kristjáni og þeirra fjölskyldum, okkar inni- legustu samúðarkveðjur. Hildibrandur var sannkallaður sveitarhöfðingi sem sárt er saknað. Pétur Jökull Hákonarson. Gott er að koma að garði þeim sem góðir vinir byggja. Þá er meira en hálfnað heim, hvert sem vegir liggja. Nú hefur vinur minn Hildi- brandur kvatt þennan heim. Þessi vísa segir allt um það hvernig hann tók á móti fólki. Þar var alveg sama hvort verið væri að koma í persónulega heimsókn, höndla af honum hákarl eða ræða eitthvað um ferðamálin og framþróun þeirra á svæðinu. Hildibrandur var mikill frum- kvöðull í ferðamálum og vorum við hjá Eyjaferðum og síðar Sæ- ferðum alltaf í góðri samvinnu við hann alla tíð. Í fyrstunni var hann að kynna fyrir fólki hákarlaverk- unina sem hann stundaði. Gestum var leyft að smakka á framleiðslunni ásamt vestfirsk- um harðfiski og sméri og síðar líka heimabökuðu rúgbrauði. Mér segir svo hugur um að frá- sagnir hans hafi verið gæddar svo mikilli innlifun og áhuga að allir hafi hrifist með. Innan tíðar voru líka sjón- varpsstöðvar, blaðamenn og ljós- myndarar farnir að sýna þessu „handverki fjölskyldunnar“ mik- inn áhuga. Alltaf var Hildibrand- ur til staðar og sinnti gestum sín- um af kostgæfni. Aðsóknin óx jafnt og þétt og voru þau hjónin þá svo framsýn að þau stækkuðu verulega hús- næðið og komu þar inni upp stór- merkilegu safni af munum frá forfeðrum hans. Eins eru allri sögu í kringum hákarlaverkunina gerð góð skil í máli og myndum og er þar líka margt er tengist hákarlinum beint, til sýnis. Hildi- brandur fylgdist einnig fullur af áhuga með þeirri framþróun sem núna er verið að vinna að í kring- um safnið og starfsemi þess. Þetta aðdráttarafl hefur veitt Helgafellssveit, Stykkishólmi og Snæfellsnesinu öllu mikið forskot í hinni hörðu samkeppni að laða til sín sem flesta gesti. Hann tók þátt í allri samvinnu aðila í Stykkishólmi og á Snæ- fellsnesi og var einn af stofnend- um Ferðamálasamtaka Snæfells- ness þar sem hann mætti mjög vel á fundi samtakanna – þá yfir- leitt með hákarl fyrir okkur að smakka meðferðis – og tók hann mjög virkan þátt í allri starfsemi þeirra. Ævinlega þegar líða tók á fundina kvaddi hann sér hljóðs og fór þá með gamansögur og önnur skemmtiatriði fyrir fundargesti þeim til óblandinnar ánægju. Alltaf var hann til í leiðsögn í kynningar- og „samhristings- ferðum“ ferðaþjónustunnar á svæðinu og lifði hann sig mjög vel inn í allar sínar frásagnir þannig að eftir var tekið, enda sjálfur mikið náttúrubarn og sögumaður af Guðs náð. Sérstaklega er mér minnisstæð frásögn hans af svanahjónunum sem hann sagði okkur frá af svo mikilli hjarta- hlýju og ástúð. Við Pétur hefðum mjög gjarn- an viljað geta fylgt honum síðasta spölinn, en eigum ekki kost á því þar sem við erum erlendis, en við viljum þakka af einlægni ánægju- lega og góða samfylgd í gegnum árin. Fjölskyldu hans vottum við innilega samúð. Svanborg Siggeirsdóttir. Við minnumst Hildibrands sem viturs manns. Hann var tengdur náttúrunni sterkum böndum og var vel læs á bók hennar. Útsýnið yfir Breiðafjörð- inn sem hann hafði daglega fyrir augum er síbreytilegt þar sem skiptist á flóð og fjara og sí- breytilegir vindar sem endur- speglast í sjólagi og skýjafari. Allt þetta las hann eins og opna bók og gat hagað störfum dagsins eftir veðurútliti og öðrum breyt- ingum í umhverfinu. Hildibrandur var þéttur á velli. Hendur hans voru sterkleg- ar og handtök hans sterk og örugg á hverju sem hann tók. Hann var öflugur til allra verka hvort sem unnið var á landi eða sjó, en búskapurinn í Bjarnar- höfn var mjög fjölbreyttur. Hann var hjálpsamur og var reiðubúinn hvar sem óskað var hjálpar. Hildibrandur hafði mikinn áhuga á andlegum málefnum. Hann vissi að lífið er eilíft. Að líf- ið hefur einhvern tilgang og að við stefnum á æðri leiðir. Hann hræddist ekki það sem koma skyldi, heldur var sáttur við líf sitt og tilveruna alla. Hann tók þátt í bænahópi og átti þar marga af sínum bestu vinum. Það er mikil eftirsjá að Hildi- brandi og við munum vissulega öll sakna hans. En við verðum að reyna að sjá stóra samhengið. Hann hafði einfaldlega lokið þeim lífsins skóla sem okkur er öllum ætlað að menntast í. Hann stóð öðrum framar í skilningi á svo mörgum þáttum tilverunnar. Hildibrandur setti svip á Bjarnarhöfn og var höfðingi heim að sækja. Gestrisni hans var þekkt ekki bara um allt Ísland heldur um allan heim. Hildi- brandur var félagslyndur og tók vel á móti fólki sama hvaðan það kom og hve lengi það nam staðar. Sérstaklega tók hann vel á móti börnum og hændust þau að honum. Sigurður Reynir bróður- sonur hans sagði er hann frétti lát hans: „Hann var svo góður maður.“ Við þökkum Hildibrandi fyrir samfylgdina og vottum fjölskyldu hans okkar dýpstu samúð. Valgeir, Ingibjörg Elsa og Sigurður Reynir. Á lífsins ferðalagi eru áfanga- staðirnir margir. Helgafellssveit- in hefur verið í miklu uppáhaldi frá því í ágúst 1995. Það er alltaf einstök tilfinning að fá að njóta fegurðar fjallanna og Breiða- fjarðar. Bjarnarhafnarfjallið er sérstaklega tilkomumikið og fal- legt frá Kóngsbakka. Hildibrand- ur var hákarlabóndinn í Bjarn- arhöfn og með elju og dugnaði þeirra hjóna opnuðu þau hákarla- safnið með meiru. Hildibrandur var tilfinninga- ríkur og hafði ræktað með sér sérstaklega sterka tengingu við sálina og sá áruna hjá fólki. Hann tók vel á móti okkur og það var gott að finna hans hlýja og sterka faðmlag. Það var alltaf gott að eiga sam- verustund með sagnamanninum Hildibrandi. Sögurnar voru vel kryddaðar og fluttar með hans óvenjubjörtu og hvellu rödd. Sag- an af álftaparinu lýsir vel hversu mikið náttúrubarn Hildibrandur var. Hann hafði fylgst vel með álftaparinu á tjörninni. Það var harmasöngur þegar annar Hildibrandur Bjarnason
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.