Morgunblaðið - 23.01.2018, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. JANÚAR 2018
✝ Grétar L.Strange raf-
vélavirkjameistari
fæddist á Seltjarn-
arnesi 23. ágúst
1931. Hann and-
aðist á Landspítal-
anum í Reykjavík
10. janúar 2018.
Foreldrar hans
voru þau Victor
Strange, reiðhjóla-
og rennismiður frá
Friðriksberg í Kaupmannahöfn,
f. 2. september 1896, d. 4. ágúst
1975, og Hansína Þorvalds-
dóttir húsfreyja frá Skálanesi á
Mýrum, f. 8. júní 1900, d. 1. maí
1986. Hann var sjötti í röð átta
systkina en þau voru; Elsa,
Borghildur, Vilborg, Gyða,
Egill, Grétar, Ruth og Victor.
Grétar kvæntist 16. maí 1953
Eddu Ástu Sigurðardóttir, f. 9.
febrúar 1932 á Akureyri. Þau
hjónin eignuðust fjögur börn.
einnig dótturina Anítu Ýri sem
er í sambúð með Sölva Mar
Valdimarssyni. Grétar átti
fimm barnabarnabörn.
Eftir hefðbundna skólagöngu
lærði Grétar rafvélavirkjun í
Iðnskólanum í Reykjavík og tók
sveinspróf 1951. Hann tók síðan
rafmagnsdeild Vélskólans.
Grétar starfaði við almenn raf-
virkjastörf hér á landi en 1962
fór hann ásamt fjölskyldu sinni
til Bandaríkjana þar sem hann
vann hjá Westinghouse. Eftir að
hann kom heim um áramótin
1963-1964 byrjaði hann hjá
Jötni þar sem hann vann þang-
að til Jötunn hætti, eftir það
vann hann í nokkur ár hjá
Mætti. Grétar var meðal annars
í trúnaðarmannaráði Félags ís-
lenskra rafvirkja og í sveins-
prófsnefnd rafvélavirkja í mörg
ár, lengst af sem formaður.
Grétar var virkur í skátahreyf-
ingunni.
Útför Grétars fer fram frá
Seljakirkju í dag, 23. janúar
2018, og hefst athöfnin klukkan
13.
Þau eru: 1. Sig-
urður rafmagns-
tæknifræðingur, f.
17.4. 1955, sam-
býliskona hans er
Harpa Kristjáns-
dóttir, fyrri eigin-
kona Sigurðar var
Sigrún Garðars-
dóttir. 2. Guðrún,
húsmóðir, f. 24.1.
1958, eiginmaður
hennar er Hilmar
Snorrason. Börn þeirra eru
Edda Margrét, gift Árna Dani-
elssyni, og Haukur. 3. Hannes,
sölustjóri, kvæntur Bryndísi
Björnsdóttur. Börn þeirra eru
Birgir Örn, kvæntur Arndísi
Maríu Einarsdóttur, Sandra
Björg, í sambúð með Orra
Gunnarssyni, og Andri Már. 4.
Grétar, flugmaður, kvæntur
Guðbjörgu Fanndal Torfadótt-
ur. Börn þeirra eru Viktor
Torfi og Rakel Ásta. Grétar á
Elsku pabbi. Þá hefur pabbi
kvatt þessa jarðvist og það gerði
hann á sinn máta ef svo má að
orði komast. Hann greindist með
MND í byrjun september og eftir
það gerðust hlutirnir hratt.
Honum hrakaði það mikið að
hann var fluttur með sjúkrabíl 9.
janúar á Landspítalann í Foss-
vogi þar sem hann lést daginn
eftir. Þetta var í fyrsta sinn sem
pabbi hafði farið í sjúkrabíl á æv-
inni, enda alla tíð mjög heilsu-
hraustur. Mamma hafði séð um
hann allan tímann heima og stóð
sig alveg frábærlega en hann var
afskaplega þakklátur fyrir allt
það sem hún gerði.
Þessa síðustu daga hafa minn-
ingar um pabba flogið um huga
mér. Það var ansi margt sem ég
lærði af honum og hann var mér
góð fyrirmynd í mörgu. Pabbi
fylgdist alla tíð mjög vel með okk-
ur systkinum, mökum okkar,
barnabörnum og langafabörnum
og það skipti hann mjög miklu
máli að okkur liði sem allra best.
Hann var ótrúlega handlaginn,
það var nánast ekkert sem hann
gat ekki gert eða lagað, hvort
sem um var að ræða smíðavinnu,
jarðvinnu, bílaviðgerðir, að smíða
skútu, kassabíla eða hvað sem
var. Þegar eitthvert okkar systk-
inanna var í einhverjum fram-
kvæmdum þá var pabbi mættur.
Seinni árin eftir að líkamlegur
þróttur hans þvarr kom hann, eða
við sóttum hann í eftirlitsstörf
eins við systkinin kölluðum það
honum til mikillar ánægju. Hann
var oftast með góðar ráðlegging-
ar um útfærslu á hinu og þessu.
Pabbi var ekki þolinmóðasti
maður í heimi enda gerðum við
systkinin og mamma oft grín að
því, honum fannst óþolandi að
bíða, hvort sem um var ræða að
bíða í röð í verslun eða eitthvað
annað. Pabbi gerði sjálfur oft
grín að sér og sagði stundum að
ef það væri eitthvað sem hann
hefði nóg af þá væri það þolin-
mæði, svo hló hann. Hann hafði
fínan húmor og gat oft verið mjög
stríðinn og þessum húmor hélt
hann alveg fram á síðasta dag.
Hann var ekki mikið fyrir að
dvelja við verkefni, hann bara
kláraði þau, það má segja að núna
þegar hann kvaddi hafi honum
fundist vera komið nóg.
Eitt af því sem pabbi hélt að
okkur systkinum var skíða-
mennska. Hann var mjög góður
skíðamaður og keppti á sínum
yngri árum fyrir skíðaflokk skáta
bæði í bruni og svigi. Pabbi og
mamma voru einnig á yngri árum
töluvert á gönguskíðum og í
tengslum við skíðaskála sem
pabbi og vinir hans höfðu byggt á
Hellisheiði þegar hann var rétt
um tvítugt. Pabbi kenndi okkur
öllum á skíði og þær voru ófáar
ferðirnar sem farnar voru á skíði
hér í nágrenni Reykjavíkur með
honum og mömmu.
Pabbi var alla tíð vel á sig kom-
inn, hann var eitthvað í fótbolta á
yngri árum í KR en afi Victor var
mikill KR-ingur, þannig að pabbi
hefur fengið KR-genin frá
honum.
Þessar minningar um sam-
verustundir með pabba eru nota-
legar núna. Auðvitað var maður
ekki alltaf sáttur við þann gamla
þegar hann var að segja manni til
eða hvernig gera ætti þetta og
hitt, hann gat verið mjög stjórn-
samur og við orðið ósammála en
yfirleitt í mjög skamman tíma.
Að lokum, elsku pabbi, takk
fyrir allar góðar minningar og ég
vona að þú verðir áfram með okk-
ur einhvers staðar.
Sigurður.
Elsku pabbi. Nú ertu farinn.
Jú, við vissum að hverju stefndi
en þó ekki svona hratt þegar þú
fékkst í september 2017 þá grein-
ingu að þú værir með MND-sjúk-
dóminn sem er enn þann dag í
dag ólæknanlegur. Það eru marg-
ar góðar minningar sem birtast
frá þessum tíma. Þú varst ákveð-
inn maður, vildir að hlutirnir
gengju hratt fyrir sig og það var
eins með að vakna á morgnana.
Þú komst bara inn og smelltir
fingrum og stóðst í dyragættinni
þar til maður drattaðist á fætur.
Maður var nú ekki alveg til í þetta
á unglingsárum og maður fann
fljótt út að mamma hafði ekki
sömu aðferð – hún kom bara
mörgum sinnum inn og ýtti við
manni og þar með náði maður í
nokkrar aukamínútur í svefn. Ég
man líka þegar við fluttum í
Garðabæinn úr Fossvoginum og
ákveðið var að ég myndi klára 12
ára bekkinn í Fossvogsskóla þó
að við værum flutt. Strætósam-
göngur voru nú alls ekki góðar í
Garðabæinn á þeim tíma og oft
var planið að þú myndir bara
koma við í Fossvoginum og sækja
mig. Þetta gekk nú ekki alltaf eft-
ir – því að það kom fyrir að þú
varst kominn alla leið í Garða-
bæinn og svo allt í einu hringdi
síminn og þá var það ég að
hringja og spyrja hvort þú hefðir
ekki gleymt einhverju – ég man
að við hlógum alltaf mikið að
þessu. Við bræður unnum nú allir
eitthvað hjá Jötni – í sumarfríum
og jólafríum o.þ.h. – og ég er enn
að hugsa um það hvernig við
komust alltaf á leiðarenda, því að
t.d. í jólafríum þegar frost var úti
og hrím og klaki myndaðist á rúð-
um bílanna þá man ég að þú áttir
loftkældan Citroën-bíl sem hitaði
mjög illa og hrímið fór ekkert og
ofan á þetta voru London Docks-
vindlar með í för – fullt af reyk og
skyggni ekkert en samt komumst
við alltaf á leiðarenda – alveg
magnað. Þú varst alltaf boðinn og
búinn að hjálpa í hvers konar
framkvæmdum og þegar við
Bryndís fórum að byggja varstu
mættur snemma morguns alla
daga – svona eins og þú værir
bara að mæta til vinnu. Algjör-
lega ómetanlegt og við hefðum
ekki klárað þetta án þín. Það er
alveg ljóst að frá þér fengum við
verksvitið og getuna til að takast
á við hvaða framkvæmdir sem er;
hvort sem það var eitthvað sem
var tengt rafmagni, smíðum,
pípulögnum eða bara hverju sem
er. Við búum að þessu alla ævi.
Ekki má gleyma öllum bílavið-
gerðunum saman. Ég keypti
minn fyrsta bíl 16 ára – einn tjón-
aðan úr tryggingafélagi – og
árinu fyrir bílpróf eytt í að gera
hann í stand. Það var svo gaman
og þú svo úrræðagóður er kom að
þessu. Þegar bílprófið loks kom
var sko farið út að keyra á eld-
rauðum Fiat sem var endursmíð-
aður af okkur eða kannski öllu
heldur þér. Þú hafðir mjög mik-
inn áhuga á að fylgjast með börn-
unum okkar Bryndísar. Þú mætt-
ir ásamt mömmu á öll
frjálsíþróttamót þar sem bæði
Birgir Örn og Sandra Björg voru
að keppa og fótboltamót hjá
Andra Má hvort sem þau voru
hér á höfuðborgarsvæðinu eða úti
á landi. Þau töluðu alltaf um hvað
það hefði verið gaman.
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Þinn sonur,
Hannes.
Það er sárt að þurfa að kveðja,
en eins og hann sagði sjálfur, þá
er tvennt öruggt, „skatturinn og
dauðinn“. Pabbi var eins og mað-
ur segir, strangur, þ.e. það var
agi á okkar heimili sem varð til
þess að oft þurfti maður að finna
aðrar leiðir til að fá eitthvað í
gegn. Það var í gegnum mömmu
sem stóð sem klettur við hlið hans
allt til loka. Sú leið var auðveldari
og tók mamma það að sér að fara
með mál í grenndarkynningu sem
oftast leiddi til jákvæðrar niður-
stöðu fyrir mig, hún átti gott með
að tala við hann. Pabbi var alltaf
boðinn og búinn að hjálpa og vildi
flest fyrir mann gera. Við gátum
þó verið ósammála, en aldrei varð
það til að hafa áhrif á samband
okkar. Mikill áhugi var á að
kaupa tjónaða bíla og gera við þá í
skúrnum. Þar lærði maður margt
og átti bæði skemmtilega daga í
skúrnum sem og erfiða, sérstak-
lega þegar maður þurfti að halda
á ljósinu fyrir hann og lýsa á þann
stað sem hann var að vinna við.
Maður var nú kannski ekki alltaf
með ljósið á réttum stað og fékk
alveg að heyra það, en stuttu
seinna kom þessi magnaða setn-
ing, „sjaldan fær hann lof sem á
ljósinu heldur“.
Þegar maður var kominn upp í
rúm og líklega átti maður að vera
sofnaður, þá sá ég pabba alltaf
koma við í dyrunum hjá mér og
signa mig og gefa fingurkoss.
Þessu gleymdi hann aldrei og ég
ekki heldur.
Ég hafði ákveðið að læra að
verða flugmaður. Til þess þurfti
stúdentspróf. Ekki er hægt að
segja að ég hafi verið með hæstu
einkunnirnar í skólanum. Það var
oft erfitt að koma heim með fall í
fagi. Þá ræddi maður við mömmu
og hún á sinn einstaka hátt ræddi
við pabba þannig að maður fékk
þægilegri móttökur frá honum.
Ég hafði mikinn áhuga á flugi og
það hafði pabbi líka. Komst svo
síðar að því að hann hafi alltaf
langað að vera flugmaður. Að
námi loknu var komið að fyrsta
flugtúrnum með pabba, mamma
ætlaði bara að koma með þegar
ég væri byrjaður að fljúga stærri
flugvélum. Fórum í loftið í fallegu
veðri og flugum um landið. Þetta
fannst okkur gaman og maður
fann stoltið sem skein frá honum.
Krakkarnir hafa alltaf verið
stór hluti af lífi pabba. Við fjöl-
skyldan áttum magnaðar stundir
sem gleymast aldrei með honum
og mömmu. Eitt árið fórum við til
Flórída og þar fór hann í sund
með krökkunum á hverjum degi.
Hann var nú samt fljótt flautaður
út af í búðarferðunum þar sem
raðir í búðum voru ekki hans
uppáhald og megnið af þolinmæð-
inni hafi hann gefið börnunum
sínum eins og hann sagði. Það er
gaman að heyra krakkana og
konuna mína tala um hann pabba,
og klárt að hann á stóran hlut í
hjarta þeirra. Sögurnar og minn-
ingarnar eru misjafnar og því
verður gaman að rifja þær upp nú
þegar hann hefur kvatt okkur öll.
Ég hef alltaf litið upp til hans og
veit að fjölskyldan mín hefur
ávallt gert það og gerir enn.
Traustur, kennari, hugulsemi og
væntumþykja er það sem kemur
upp í huga minn þegar ég hugsa
til hans. Það er erfitt að kveðja en
minning hans lifir og hana tekur
enginn frá okkur.
Kærar þakkir fyrir allt, elsku
pabbi minn, við erum heppin.
Þinn
Grétar og fjölskylda.
Í dag kveð ég með söknuði
minn elskulega tengdapabba.
Ég kynntist þér fyrir 32 árum
þegar ég kom í fyrsta skiptið í
Hörgslundinn með Hannesi mín-
um. Þá fann ég fljótlega að þú
varst mikill húmoristi og elsku-
legur maður. Þú varst alltaf boð-
inn og búinn að aðstoða okkur, en
vildir samt klára það verkefni
strax en ekkert vera að hangsa
við það. Það var einkennandi með
þinn karakter að klára allt fljótt
en vel. Ég tók strax eftir því hvað
þú elskaðir hana Eddu þína mik-
ið, þú varst líka duglegur að láta
hana vita af því alveg fram á síð-
asta dag. Ég minnist margra
skemmtilegra veiði- og útilegu-
ferða, þá fór stórfjölskyldan þín
öll saman. Þá var grillað, leikið og
skemmt sér. Við fórum líka til
Spánar að halda upp á 80 ára af-
mælið þitt, þessi ferð var yndis-
leg í alla staði, frábær minning
sem allir höfðu gaman af. Og ekki
má gleyma öllum ferðunum í
yndislega bústaðinn ykkar í
Skorradalnum sem þið byggðuð
saman. Þar gistum við Hannes
oft með börnunum okkar. Þú
hafðir svo gaman af því að hafa
okkur hjá ykkur, þá gastu notið
þess að fara með krakkana að
veiða og út á bát. Síðasta ferð
okkar saman var þegar við fórum
með ykkur norður í október 2016,
við fórum að heimsækja Birgi,
Arndísi og Ara Hrafn, langafa-
barnið þitt, þú varst svo þakklát-
ur fyrir þessa ferð. Við fengum
ofboðslega fallegt veður allan
tíman sól og logn. Birgir sýndi
þér sjúkravélina sem hann er að
fljúga og þú hafðir alltaf mikinn
áhuga á flugvélum og flugi enda
mikið flugfólk í kringum þig. Við
fórum líka með ykkur á Siglu-
fjörð. Þú varst börnunum okkar
frábær afi, varst duglegur að
fylgjast með þeim. Þú fylgdir
þeim eftir í frjálsum og fótbolta
komst oft á þessi mót og varst
ekkert að láta það stoppa þig þótt
þau væru haldin úti á landi. Þau
voru líka ofsalega ánægð með
það.
Í seinni tíð vandi ég komur
mínar til ykkar í morgunkaffi til
að spjalla um daginn og veginn.
Það var svo gott að finna hvað þú
varst þakklátur þegar ég kom í
kaffistundirnar. Mér fannst það
svo sjálfsagt en þú sagðir alltaf,
elsku Bryndís mín, það er það
ekki, fólkið nú til dags lifir svo
hröðu lífi og það eru ekki allir að
gefa sér tíma í svoleiðis.
Ég á eftir að sakna allra
skemmtilegu frásagnanna þinna
og húmorsins. Elsku tengda-
pabbi, nú hefur þú fengið ósk þína
uppfyllta að fá að hvílast. Hvíl þú
í friði.
Þín tengdadóttir,
Bryndís Björnsdóttir.
Elsku afi minn.
Orð geta ekki lýst hversu mik-
ið ég mun sakna þín. Það var svo
yndislegt að geta eytt þessum 18
árum með þér. Þú varst jákvæður
og alltaf stutt í brosið. Þú varst
lærður rafvirkjameistari en ég
held að þú hefðir orðið æðislegur
uppistandari. Þú varst mikill
húmoristi og það var svo auðvelt
að koma til þín og spjalla. Við
tengdum mjög vel saman og gát-
um við spjallað um allt milli him-
ins og jarðar. Takk, afi minn,
fyrir allar minningarnar. Minn-
ingarnar eru endalausar, eins og
gerst hafi í gær. Í mínum augun
hafðir þú með góðan fatasmekk
og tók eftir því frá ungum aldri.
Aðeins fimm ára gamall kom ég
til þín með aðdáunarsvip. „Afi,
hvar fékkstu þessar buxur?“ Þá
varst þú klæddur í ljósbrúnar
kakíbuxur. Ég mun aldrei gleyma
þegar þú vaskaðir upp og raulaðir
með. Ég mun aldrei gleyma að
þegar þú sast þá var eins og það
væri alltaf einhver taktur í gangi.
„Aldur er bara tala,“ þú sannaðir
að þessi setning væri sönn. Þú
varst að klifra uppi á þaki, sópa
laufið og taka til í garðinum þegar
þú varst 85 ára gamall. Alveg
magnað. Afakex og svali, þú pass-
aðir að það væri alltaf til afakex
og svali þegar ég kom í heimsókn.
Ég skoða myndaalbúm og rifja
upp minningar. Tíminn líður
hratt. Ljósmyndir af okkur fara
með báta sem við bjuggum til í
litlu tjörnina við bústaðinn í
Skorradal. Þið amma pössuðuð
mig mjög oft þegar ég var lítill.
Þegar þú komst í heimsókn eða
varst að passa mig náðir þú nán-
ast ekki að fara úr jakkanum
vegna þess að ég vildi leika við
þig. Þú varst æðislegur leikfélagi,
besti sem til er. Við vorum ekki
bara afi og barnabarn, við vorum
frábærir vinir og verðum það allt-
af. Mun aldrei gleyma því sem þú
sagðist síðast við mig. „Haltu
áfram að vera svona skemmti-
legur.“ Þá sagði ég, „við erum nú
skemmtilegastir í fjölskyldunni“.
Þá fórst þú að hlæja sem lýsti vin-
skap okkar fullkomlega. Hlátur
og gleði.
Ég elska þig, elsku afi minn
Þinn
Andri Már.
Grétar L. Strange
Ungur að aldri
keypti Sveinn sér
kjallaraherbergi í
Nökkvavogi 44 í
Reykjavík. Hann
réðst til starfa hjá Skýrsluvélum
ríkisins og Reykjavíkurborg árið
1987. Helgi Nielsen réð hann til
starfans.
Hann vann við útprentun á
sólarhringsvöktum. Starfið fólst í
að prenta öll gögn, sem ríki og
Reykjavíkurborg þurftu að fá
prentuð á pappír. Nafn fyrir-
tækisins breyttist í Skýrr og varð
að hlutafélagi, eftir að hafa verið í
opinberri eigu áratugum saman.
Árið 1999 tókst samstarf milli
Skýrr og Umslags um að prent-
anir flyttust niður í Umslag, Lág-
Sveinn R.
Þorvaldsson
✝ Sveinn R. Þor-valdsson fædd-
ist 17. nóvember
1963. Hann lést 19.
desember 2017.
Útför hans hefur
farið fram.
múla 5. Skýrr átti
alla tíð prentarana
og á enn í dag. Ég
var ráðinn til starfa
hjá Skýrsluvélum
ríkisins og Reykja-
víkurborg 1. sept-
ember 1989 sem bif-
reiðarstjóri
fyrirtækisins. Ég
starfaði þar í tutt-
ugu og þrjú ár, fyrst
hjá Skýrsluvélum,
síðan hjá Skýrr og að lokum hjá
Advania. Unnum við Sveinn sam-
an þessi tuttugu og þrjú ár og var
hann nánasti samstarfsmaður
minn allan tímann. Með tímanum
minnkaði útprentun. Það komu
tveir menn til að sjá um útprent-
un í Umslagi, þeir Sveinn og Sig-
urður Andrésson.
Prentararnir voru mörgum
sinnum hraðvirkari, öflugri og
miklu fleiri. Að lokum var Sveinn
einn eftir við prentunina í prent-
salnum.
Við Sveinn náðum vel saman.
Keyrði ég hann annað slagið
heim, oftast gekk hann inn í Voga.
Stöku sinnum tók hann leigubif-
reið. Sjaldgæft var það, oftast
gekk hann báðar leiðir. Að heim-
an og heim. Sveinn tók aldrei bíl-
próf.
Hann var ekki allra, en hann
var mikill tölvumaður. Hann átti
fáa, en góða vini á Facebook.
Eignaðist hann einnig marga
kunningja í gegnum bridsspila-
mennskuna. Hann vann til ótelj-
andi verðlauna, átti fullt borð af
bikurum, medalíum og silfurdisk
áritaðan.
Hann fylgdist vel með sínum
nánustu vinum. Hann var húmor-
isti. Sveinn var skarpgreindur.
Hann var lítillátur og hógvær.
Hann með hærri mönnum, jötunn
að vexti. Fannst mér hann vera
tveggja manna maki.
Mínir vinir fara fjöld,
feigðin þessa heimtar köld.
Ég kem á eftir, kanske í kvöld,
með klofinn hjálm og rofinn skjöld,
brynju slitna, sundrað sverð og synda-
gjöld.
(Bólu-Hjálmar)
Blessuð sé minning þín.
Þinn vinur
Bergþór Einarsson.
Það eru rétt um 37 ár síðan ég
kynntist Sveini Þorvaldssyni. Við
brölluðum ýmislegt saman, hann
var mótspilari minn í brids í mörg
ár enda mjög góður spilari, plús
góður vinur.
Það er erfitt þegar svona mað-
ur hverfur snögglega frá. Sveinn
var vel greindur og víðlesinn
maður. Við spjölluðum oft um ým-
is málefni, heimspeki og fleira.
Þar kom maður ekki að tómum
kofunum.
Við fórum í allmargar ferðir á
kjördæmamót út um allt land.
Þar sýndi hann oft hversu góður
bridsspilari hann var. Mörg gull í
höfn, við sem vorum með honum í
sveit söknum hans. Þar voru með-
al annars Halldór bróðir hans og
Magnús Sverrisson. Við Sveinn,
Sveinn Eiríksson og Erlendur
Jónsson urðum ungmennafélags-
meistarar 2010 á Akureyri. Það
þykir þónokkuð góður árangur og
ekki allra að ná því.
Þessi örfáu kveðjuorð um góð-
an dreng segja allt sem segja
þarf.
„Gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga
mína og í húsi Drottins bý ég langa
ævi.“ (23. Davíðssálmur)
Guðlaugur Sveinsson.