Morgunblaðið - 23.02.2018, Qupperneq 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. FEBRÚAR 2018
✝ MagnúsínaBjarnadóttir
fæddist í Reykja-
vík 16. júní 1923.
Hún lést á
Hjúkrunarheimil-
inu Sóltúni 5. febr-
úar 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Vestur-
Skaftfellingar frá
Herjólfsstöðum í
Álftaveri; Bjarni
Bjarnason, f. 24. janúar 1891,
d. 10. desember 1980. Pálína
Bjarnadóttir, f. 2. nóvember
1895, d. 29. júlí 1985. Bræður
hennar voru Bjarni Sigurður,
f. 23 desember 1920, d. 7. sept-
ember 1997, og Skarphéðinn,
f. 30. maí 1925, d. 13 mars
2012.
Magnúsína giftist 16. júní
1950 Ragnari Jónssyni, f. 4.
ágúst 1921, foreldrar hans
voru Jón Ívarsson og Aðal-
heiður Ólafsdóttir. Ragnar lést
12. nóvember 1980. Magnúsína
Magnúsína fluttist nokkurra
daga gömul út í Viðey. Um
tveggja ára aldur flutti hún á
Njálsgötu 29 ásamt fjölskyldu
sinni og bjó þar til sjö ára ald-
urs. Árið 1930 flutti fjöl-
skyldan á Álftanes, fyrst að
Brekku og ári síðar að Sval-
barða þar sem þau bjuggu til
ársins 1940. Þá flutti fjöl-
skyldan að Sogamýrarbletti 20
í Sogamýri, sem nú heitir
Rauðagerði 74 sem var í eigu
fjölskyldunnar til ársins 2012.
Magnúsína lauk barnaskóla-
prófi frá Bjarnastaðaskóla á
Álftanesi. Hún stundaði nám
við kvöldskóla og lauk að auki
einum vetri við Húsmæðra-
skólann í Hveragerði. Hún
starfaði við verslunarstörf og
var í kaupavinnu í Ölfusi og í
Fljótshlíð. Hún hjálpaði einnig
til á heimili móðurbróður síns
Vilhjálms um árabil. Eftir að
dætur hennar fæddust helgaði
hún sig uppeldi þeirra og vann
auk þess við verslunarstörf
með hléum. Eftir lát Ragnars
vann hún lengst af í versl-
uninni Glugganum við Lauga-
veg.
Útför Magnúsínu fer fram
frá Fossvogskirkju í dag, 23.
febrúar 2018, klukkan 13.
og Ragnar eign-
uðust tvær dætur;
1) Sólrún Lilja,
f. 26. ágúst 1950,
maki Jóhannes
Norðfjörð, f. 5.
nóvember 1949.
Börn þeirra eru a)
Ragnar, maki
Kristín Björk Við-
arsdóttir, b) Heiða
Björk, sambýlis-
maður Andrew
Shaw c) Íris, maki Helgi Páll
Einarsson og d) Magnús Freyr,
maki Berglind Sigurjónsdóttir.
2) Pálína Aðalheiður
(Heiða), f. 23. júlí 1954, maki
Oddur Jósef Halldórsson, f. 24.
nóvember 1953. Börn þeirra
eru a) Halldór Þórður, maki
Hafdís Bjarnadóttir b) Anna
Lilja, maki Erlingur Brynjúlfs-
son og c) Sigrún Edda, sam-
býlismaður Andreas Bönding
Jakobsen.
Eru langömmubörnin ellefu
og eitt langalangömmubarn.
Elskuleg mamma okkar hefur
kvatt okkur.
Hún var ekki bara mamma
heldur líka okkar besta vinkona
og fyrirmynd í svo mörgu, sem
alltaf var hægt að leita til. Hún
lagði mikið upp úr því að vera
vel til fara og fara vel með. Hún
var einstök amma og langamma
og stoltust var hún af fólkinu
sínu, hún gekk aldrei undir öðru
nafni en amma Magga hjá öllum
hópnum. Eftir að hún flutti í
Sóltún kom það sterkast fram
hvað hún var elskuð af öllu fólk-
inu sínu því þar var oft margt
um manninn, sannkölluð fé-
lagsmiðstöð fjölskyldunnar.
Við minnumst æskuáranna
okkar með mikilli hlýju þar sem
samheldni og umhyggja réðu
ríkjum. Mamma var mikil hús-
móðir og naut hún sín best í því
hlutverki að elda mat, baka og
fegra heimilið. Hún hafði yndi af
handavinnu og eru ófá stykki og
myndir eftir hana, sem fjöl-
skyldan naut góðs af. Eftir að
við systur stofnuðum heimili var
ósjaldan hringt og við beðnar
um að koma við og taka með
heim mat eða kökur, sem hún
vissi að kæmi sér vel. Aldrei var
haldið upp á afmæli í fjölskyld-
unni öðruvísi en pönnukökur
væru á borðum frá mömmu.
Mamma var mikill dýravinur,
hundar voru í miklu uppáhaldi
hjá henni og átti hún nokkra um
ævina, eins nutu hundar okkar
systra góðs af nærveru hennar.
Hún hugsaði vel um smáfuglana
á veturna sem komu í garðinn
hennar. Hún var söngelsk og
söng í kórum sem ung kona,
kunni ógrynni af lögum og sálm-
um. Hún naut þess að lesa enda
mikið af bókum sem prýddi
hennar heimili.
Ekki er hægt að minnast
mömmu án þess að geta pabba.
Var það mikill missir þegar
pabbi okkar lést aðeins 59 ára
en mamma hélt ótrauð áfram.
Samheldni foreldra okkar var
einstök í öllu því sem þau tóku
sér fyrir hendur. Má þar nefna
ferðalög um Ísland en íslensk
náttúra var þeim báðum kær,
það voru ófáar tjaldferðirnar
sem við fjölskyldan fórum í. Bíl-
túrar voru fastir liðir á vorin út
á Álftanes til að fylgjast með
komu farfuglanna og anda að
sér sjávarloftinu og minnast
góðra ára æskunnar þar sem
mamma var að miklu leyti alin
upp. Skógrækt var sameiginlegt
áhugmál foreldra okkar. Árið
1971 gátu þau látið drauma sína
rætast þegar þau fengu land á
Neðra-Hálsi í Kjós. Fyrir það
voru þau ákaflega þakklát að
hafa fengið sitt eigið friðland.
Strax var hafist handa um gróð-
ursetningu þúsunda plantna og
byggingu sumarhúss sem þau
gáfu nafnið Brekkukot. Um
þennan gróðurreit hugsuðu þau
um af sérstakri umhyggju. Í dag
er þar fallegur og fjölbreyttur
skógur sem áður var melar og
mói. Brekkukot var alltaf efst í
huga mömmu og þar vildi hún
helst vera eins oft og tækifæri
gafst. Þetta er sannkallaður
sælureitur fjölskyldunnar, sem
við munum áfram hlúa að um
ókomin ár.
Með aðstoð okkar systra og
fjölskyldunnar var mamma svo
lánsöm að geta verið inni á sínu
heimili í Stórholtinu þar til í júlí
2016. Hún bjó síðustu 14 mánuði
í Sóltúni þar sem hún naut mik-
illar umhyggju og erum við
þakklát öllu starfsfólkinu þar.
Daglega fékk hún heimsóknir
frá sínu fólki og kölluðum við
það okkar gæðastundir.
Takk fyrir allt, elsku mamma.
Þínar dætur
Sólrún og Heiða.
Elsku, elsku tengdamamma.
Margs er að minnast í gegn-
um þau 50 ár sem við áttum
saman. Ég man ein af okkar
fyrstu kynnum, ég kom í Stór-
holtið til að fá fréttir af Sólrúnu.
(Í þá daga voru engir GSM-sím-
ar, aðeins langlínusamband eða
bréfasendingar.) Hún var í hús-
mæðraskóla í Danmörku. Bank-
aði ég á dyrnar og Ragnar kom
til dyra. Ég man hvernig ég var
klæddur. Í hvítum frakka, hvítri
nælonskyrtu með lakkrísbindi
og svörtum támjóum bítlaskóm,
með brilljantín í hárinu. Hann
hefur örugglega hugsað – þetta
verður verður örugglega ekki
langt samband. Mér var boðið í
kaffi og meðlæti og fékk þá nýj-
ustu fréttirnar af Sólrúnu minni.
Árið 1969 flutti ég svo í Stór-
holtið og frumburðurinn Ragnar
fæddist. Í þrjú ár vorum við hjá
þér og hjálpaðir þú okkur ómet-
anlega. Margar ferðirnar fórstu
út á leikvöll með Ragnar litla og
baðaðir hann upp úr eldhús-
vaskinum. Þetta voru góð ár.
Bústaðurinn Brekkukot var
byggður í landi Neðri-Háls í
Kjós, ferðirnar voru margar
þangað. Hallamálið var þitt
uppáhald og að athuga hvort
tengdasynirnir hefðu mælt rétt.
Þegar elskulegur tengdapabbi
féll svo frá 1980 var það mikið
áfall fyrir þig og okkur öll. Þú
varst mjög sterk persóna og þín
orð voru lífið heldur áfram.
Sameinaðist þá fjölskyldan enn
meira og tók höndum saman um
hvort annað. Þá myndaðist sér-
staklega sterkt samband milli
ykkar mæðgnanna, sem haldið
hefur æ síðan. Samband þetta
var svo fallegt, hugljúft og
sterkt að lengi skal í minnum
haft. Jól voru haldin í Stórholt-
inu á aðfangadagskvöld og gæti
ég trúað því að við Sólrún höf-
um verið þar í 48 skipti. Byrjað
smátt, en stækkað ört. Börnin
og barnabörnin, en alltaf var
nóg rými. Ekki má gleyma
páskum, því við vorum þá líka.
Þaðan eru margar góðar minn-
ingar.
Elsku, elsku Magga. Það var
svo margt sem þú kenndir mér,
t.d. hvað þú varst alltaf jákvæð
og þakklát. Og hvað það var
alltaf bjart yfir þér í dagsins
önn. Eitt fannst mér alltaf gam-
an, það var að langömmubörnin
kölluðu þig aldrei langömmu
heldur eingöngu ömmu Möggu.
Marga góða kosti hafðir þú og
marga umfram aðra, t.d. fag-
urkeri í klæðnaði, alltaf varst þú
flott til fara og hafðir auga fyrir
fallegum fötum og skóm. Fal-
legum sniðum og litasamsetn-
ingu. Útsaumur var þín listgrein
og margt af því er til og verður
varðveitt með okkur. Skógurinn
í Kjósinni verður til um ókomin
ár, Ragnari og þér til sæmdar
og okkur til ánægju. Um landið
þitt ferðaðist þú og varst mjög
fróð, náttúruunnandi fram í
fingurgóma. Oft hef ég hugsað
til þín þegar ég heyri lag Ómars
Ragnarssonar, Íslenska konan,
því það varst þú. Fróð varst þú
líka um fugla og alls ekki má
gleyma matseldinni. Fædd varst
þú sem listakokkur, ef þú hefðir
opnað matsölustað hefði hann
blómstrað. Pönnukökurnar í eft-
irrétt, sem ómissandi voru í öll
afmæli og verður sárt saknað.
Svo víðlesin varstu um landið,
staðhætti og ábúendur, sem þú
fræddir okkur um langt yfir ní-
rætt.
Elsku, elsku tengdamamma,
far þú í friði og þakka þér fyrir
allt sem þú gerðir fyrir mig og
mína.
Þinn tengdasonur,
Jóhannes Norðfjörð.
Elsku amma mín, nú hefur þú
kvatt okkur fjölskylduna á 95.
aldursári. Það sem við vorum
heppin að hafa þig hjá okkur
svona lengi og mikið er ég ham-
ingjusöm yfir því að börnin okk-
ar Andy fengu að hitta þig líka
og kynnast þér. Því þú varst
einstök og svo dýrmæt okkur
öllum.
Mínar fyrstu minningar með
ömmu eru jólin í Stórholtinu og
þar hélt fjölskyldan alltaf jólin
saman. Magga og dæturnar
ásamt fjölskyldu. Hópurinn fór
fljótt stækkandi og vorum við
mjög mörg saman í fallegu íbúð-
inni hennar ömmu Möggu í
Stórholtinu. Sagði amma alltaf
„þröngt mega sáttir sitja“ og
það er svo satt, þar sem fór svo
vel um okkur öll og allir him-
insælir. Stórholtið alltaf svo fal-
lega skreytt og maturinn á
heimsmælikvarða, amma hafði
unun af að hafa fólk í mat og
naut þess að vera gestgjafi. Það
var alltaf einstök og hátíðleg til-
finning að vera í Stórholtinu
þegar Háteigskirkjuklukkurnar
hringdu jólin inn. Mun ég alltaf
geyma jólin í Stórholtinu í
hjarta mér. Sumrin í Brekku-
kotinu með ömmu voru líka ynd-
isleg og í minningunni er alltaf
sól og blíða. Í nokkur sumur fór
ég í bústaðinn með ömmu,
Magnúsína
Bjarnadóttir
✝ Marteinn Guð-jónsson fædd-
ist 9. apríl 1925 í
Reykjavík. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli 8.
febrúar 2018.
Foreldrar hans
voru Guðjón Vil-
hjálmsson, bygg-
ingameistari í
Reykjavík, f. 25.
okt. 1896 á Þór-
arinsstöðum í Hrunamannahr.,
Árn., d. 14. mars 1969, og
kona hans Guðríður Rósants-
dóttir, húsfreyja, f. 8. okt.
1900 á Gíslabala, Árneshr.,
Strand., d. 6. ágúst 1987.
Marteinn ólst upp í Reykja-
vík. Systir hans er Sigurrós, f.
3. nóv. 1928.
Marteinn kvæntist Guðrúnu
Hjartardóttur, fulltrúa og hús-
freyju, 27. október
1951. Foreldrar
hennar voru Hjört-
ur Björgvin Helga-
son og Sveinbjörg
Jónsdóttir.
Synir Guðrúnar
og Marteins eru:
1) Guðjón Steinar,
kvæntur Eddu
Guðgeirsdóttur.
Börn þeirra eru:
a) Hrund Guðrún,
gift Sævari Dór Halldórssyni.
Börn þeirra eru Guðjón Atli
og Ylva Hrund. b) Ólafur Val-
ur, í sambúð með Silju Guð-
björgu Hafliðadóttur. Dóttir
þeirra er Edda Sif. c) Katrín
Heiða, í sambúð með Kristjáni
Ágústi Flygenring. 2) Hjörtur
Björgvin, kvæntur Guðbjörgu
Lind Jónsdóttur. Synir þeirra
eru: a) Arnaldur, kvæntur
Ólöfu Dröfn Sigurbjörns-
dóttur. Dóttir þeirra er Stein-
unn Lind. b) Dagur, í sambúð
með Helenu Aagestad. Dóttir
þeirra er Dagbjört. c) Mar-
teinn. 3) Valur Þór, kvæntur
Guðnýju Pálínu Sæmunds-
dóttur. Uppeldisdóttir hans og
dóttir Guðnýjar er Hrefna Sæ-
unn Einarsdóttir. Eiginmaður
Hrefnu er Egil Hansen. Börn
þeirra eru Erik Valdemar og
Dagmar Elvíra. Synir Vals og
Guðnýjar eru: a) Andri Þór, í
sambúð með Freyju Hrund
Ingveldardóttur. Sonur þeirra
er Matthías Árni. b) Ísak
Freyr. 4) Tvíburabróðir Vals f.
andvana.
Marteinn lauk námi frá Iðn-
skólanum í Reykjavík í járn-
smíði. Hann starfaði næstu ár
hjá Vélsmiðjunni Héðni en
vann eftir það hjá Mjólkursam-
sölunni í Reykjavík sem járn-
smiður og vélvirki allt til
starfsloka.
Útför Marteins fer fram frá
Laugarneskirkju í dag, 23.
febrúar 2018, og hefst athöfn-
in klukkan 13.
PIRA-hillurnar sem skiptu
herberginu okkar Vals bróður
minntu á borgarhlið. Ég sé
pabba sitja við skákborðið í
austurhlutanum en Bjarna
Linnet í vestri – báðir í hvarfi í
þykkum pípureyk. Skákstaðan
sem upp kom eftir enska leikinn
er gleymd en líklega stóð pabbi
ívið betur.
Hann var Reykvíkingur en
dvaldi barnungur á sumrin í
Hreppunum og seinna á Krókn-
um hjá móðurömmu og -afa.
Var grallari og næstum drukkn-
aður einn daginn í höfninni. Það
var fátt hversdagslegt við þenn-
an veruleika æskuáranna með
heimskreppunni miklu og seinni
heimsstyrjöldinni. Hann talaði
oft um Bretana, fátæklegan
búnað þeirra, kjötkássuna og
teið og hversu sleipir margir
bæjarbúar töldu sig vera í
ensku að geta sagt halló við her-
mennina. Samfélagið tók örum
breytingum á þessum árum.
Hann lifði sig inn í bíómynd-
irnar og tónlistin sem hljómaði í
huga hans var aldrei ferskari en
þá. Bjó á Hverfisgötunni í hús-
inu sem afi reisti. Seinna með
mömmu og okkur bræðrum í
Úthlíðinni og á Kleppsveginum.
Vinnudagarnir voru langir í
Mjólkurstöðinni sem seinna
breyttist í Þjóðskjalasafn Ís-
lands þar sem mikilvæga brotið
af fortíð þjóðarinnar er sagt
geymt. Þar ættu sögur pabba úr
Stöðinni heima. Hann var opinn
og hrifnæmur, sagði skemmti-
lega frá, hermdi eftir enda leik-
ari í eðli sínu. Þessi ár var bíla-
eign munaður og græni
Fólksvagninn enn á færiband-
inu. Því gekk pabbi mikið og fór
jafnan hratt yfir. Ef hann
skrapp út eftir vinnu setti hann
alltaf upp bindi. Maður hugsaði
stundum hvort bindislaus maður
gæti í alvörunni stöðvað tímann.
Ferðalög vöktu löngum yndi
pabba – að fá að kynnast lífs-
háttum framandi þjóða og ólík-
um landsháttum. Þannig breytt-
ist þögul landafræðin í lifandi
veruleika. Þetta voru paradísar-
ferðir með mömmu sem færðu
þeim svimandi útsýn á nýja ver-
öld og fylltu brjóstið einlægri
gleði.
Pabbi var einstaklega gjaf-
mildur og barngóður og stoltur
af barnabörnunum og gerði sér
einatt að leik að skrá hæð
þeirra á skáphurðina góðu í Sól-
túni.
Hann var minnugur á ólík-
ustu hluti en helst þá er tengd-
ust ævilöngum áhuga hans á
frjálsum íþróttum sem kastdóm-
ari á óteljandi innanfélags- og
meistaramótum og ræsir í Víða-
vangshlaupi ÍR í rúma hálfa öld.
Þannig hafði hann á hraðbergi
flest heims- og ólympíumet í
frjálsum. Hélt alla tíð skrá yfir
eigin árangur og félaganna eftir
að hann hóf keppni í öldunga-
flokki – kvikur á fæti eins og
dansari.
Sögur hans af takmarkalausu
keppnisskapi öldunganna vöktu
kátínu þegar menn blésu fyr-
irvaralaust til innanfélagsmóts í
kringlukasti í Garðinum –
óvænt staddir þar við veðurat-
huganir – því þann dag var von
á roki úr suðri. Þá fuku mörg
gömlu metin út í hafsauga.
Nú hefur tíminn fært pabba
frið og ókunn lönd að sækja
heim. Ég veit að hann mun
gleðjast á ferð sinni um ný völ-
undarhús og velli og nýta sér
vindinn. Megi minningin um
góðan mann lifa!
Hjörtur Marteinsson.
„Við göngum inn ganginn á
hjúkrunarheimilinu, opnum
dyrnar á herbergi tengdapabba,
bönkum og köllum halló til að
gera vart við okkur. Matti ligg-
ur í rúminu og dottar. Hann rís
upp við dogg þegar hann heyrir
í okkur. „Er þetta Valur?“ spyr
hann og þegar svarið er játandi
kemur næst „Er Guðný með
þér?“ Við heilsumst með kossi á
kinn og það leynir sér ekki að
tengdapabbi er glaður að sjá
okkur. Hann sest upp í rúminu,
fer í inniskóna og kemur sér
fyrir á rúmstokknum. Síðan
spjöllum við saman í dálitla
stund, þar til Matti segir: „Já,
það var gaman að sjá ykkur“ og
þá vitum við hann er farinn að
þreytast. Ég tek mynd af þeim
feðgum og svo kveðjumst við.
Áður en við lokum á eftir okkur
lítum við til baka, veifum og
köllum bless. Matti lyftir hendi í
kveðjuskyni og kinkar kolli, eins
og til að þakka fyrir komuna.“
Á kveðjustund rifjast upp
gamlar minningar og á meðan
sumar eru brotakenndar þá eru
aðrar ljóslifandi og skýrar, eins
og þetta síðasta innlit okkar
hjóna til tengdapabba, viku áður
en hann kvaddi fyrir fullt og
allt.
Tengdaforeldrar mínir
bjuggu í Reykjavík en við Valur
eigum heima á Akureyri, svo
samverustundir voru færri fyrir
vikið en það var alltaf jafn ljúft
og notalegt að hitta Gunnu og
Matta. Tengdapabbi bar mikla
umhyggju fyrir Gunnu sinni og
var afar barngóður.
Þegar gömlum myndaalbúm-
um er flett má sjá margar
myndir af afa Matta með eitt-
hvert barnabarnanna í fanginu.
Þegar þau stækkuðu hafði hann
gaman af því að leika gamlan
karl og aðra karaktera til að
koma þeim til að hlæja.
Eins hafði hann þann
skemmtilega sið að mæla hæð-
ina á barnabörnunum. Þá lét
hann þau snúa bakinu upp að
hvíta skápnum í bókaherberg-
inu, tyllti bók ofan á höfuðið á
þeim og setti strik á skápinn
þar sem neðri brún bókarinnar
nam við. Þar skrifaði hann nafn
barnsins og dagsetningu. Matti
var líka dýravinur og laumaði
hann oft harðfiski eða öðru góð-
gæti að hundinum í næsta húsi.
Þegar við höfðum keypt húsið
okkar á Akureyri og það þurfti
að mála það að utan kom Matti,
sem var þá um sjötugt, norður
til að aðstoða okkur. Klæddur
drapplituðu kakí vinnufötunum
lét hann ekki sitt eftir liggja við
málningarvinnuna. Léttur á fæti
og kvikur í hreyfingum, enda
æfði hann kastgreinar og keppti
á frjálsíþróttamótum fyrir öld-
unga langt fram eftir aldri.
Tengdapabbi hafði gaman af
því að taka ljósmyndir. Bæði á
ferðalögum og eins við fjöl-
skylduviðburði. Okkur þótti
hann oft vera helst til lengi að
stilla fókusinn en það var bara
partur af prógramminu, enda
fóru flestir að skellihlæja eftir
að reyna að halda brosinu þetta
lengi.
Í einni heimsókn tengdafor-
eldra minna til Akureyrar fór-
um við á Smámunasafnið í Eyja-
firði og þar rakst Matti á gamla
símaskrá frá árinu 1945. Í
skránni fann hann nafn og síma-
númer föður síns og gladdist
mjög yfir því.
Með þessum örfáu minninga-
brotum kveð ég tengdaföður
minn með kærri þökk fyrir góð
kynni.
Guðný Pálína Sæmundsdóttir.
Ég man eftir afa við ráslín-
una í ÍR-hlaupinu, hann miðar
byssunni upp í loft, með bláa
derhúfu á höfðinu. Hreyfingarn-
ar eru snaggaralegar en fum-
lausar. Sumardagurinn fyrsti og
afi er að ræsa hlaupið í fimm-
Marteinn
Guðjónsson