Morgunblaðið - Sunnudagur - 18.02.2018, Blaðsíða 17

18.2. 2018 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17
Fjórar vinkonur frá Kína eru staddar viðstyttuna af Leifi Eiríkssyni hjá Hall-grímskirkju þegar blaðamann ber að
garði og truflar þær við myndatökur. Þær eru
til í spjall og byrja á að segja frá hvaða borg
þær eru en það reynist erfitt að skilja kín-
verskuna. Blaðamanni heyrist þær segja
Conshong. Þær gefast upp á að reyna að koma
þessu til skila og láta nægja að segja að þær
séu frá Suður-Kína.
Man Chen, Suki Chen, Suyi Zhao og Chinki
Chen vinna allar við hönnun af einhverju tagi
og kynntust í gegnum vinnuna. Þær ákváðu að
skella sér í ferð til Norðurlanda.
„Við erum hér í fyrsta sinn. Við komum
vegna náttúrunnar, sem er stórkostleg, og
norðurljósanna,“ segja þær.
Blaðamaður spyr hvort þær hafi séð norður-
ljósin og þær svara einum rómi: „Jáááá …!“
Við nánari eftirgrennslan kom í ljós að þær
höfðu séð þau í Abisko í Svíþjóð, en í ferðinni
heimsóttu þær einnig Danmörku og Svíþjóð.
Þær kunna vel að meta íslenska veturinn.
„Það er aldrei snjór í Kína, þar er heitt, alla
vega þar sem við búum. Við vissum eitthvað
um Ísland, við lásum okkur til á netinu,“ segja
þær.
Það sem kom þeim mest á óvart er víðáttan.
„Við sjáum fjöllin frá borginni. Og maður
sér langt,“ segir Chinki.
Þær hyggjast ferðast aðeins um landið, fara
gullna hringinn og um Suðurlandið, en þær
dvelja í airbnb-íbúð í Reykjavík.
Blaðamaður kveður og fær að taka mynd af
þeim. Þær vilja endilega gera ákveðið merki
með fingrum sem þær segja að tákni hjarta,
og stilla sér þannig upp til myndatöku. Að því
loknu vilja þessar hressu vinkonur fá að
smella af sjálfu, með blaðamanni. Ein þeirra
mundar „kjánaprikið“ og festir okkur á ódauð-
lega mynd þar sem sú íslenska sker sig aðeins
úr hópnum.
KÍNA
Chinki, Suyi, Man og Suki eru
hressar vinkonur frá Kína.
Þær voru ánægðar að sjá
norðurljósin í Svíþjóð. Sjáum fjöllin
frá borginni
Vinkonurnar með löngu nöfnin, þær Ain-hoa Arriero Castano og Beatriz Cabe-zas Rodriguez, eru frá bæ nálægt
Madríd á Spáni. Það kemur fljótt í ljós að önnur
þeirra er hér skiptinemi.
„Ég er að læra hérna líffræði í gegnum Eras-
mus, ég kom hingað í ágúst. Ég ætla að vera hér
í ár,“ segir Ainhoa og sparar ekki stóru orðin.
„Ég elska að vera hérna, ég á engin orð. Það er
stórkostlegt og allt öðruvísi en á Spáni, bæði
menningin og landslagið,“ segir hún. „Ég er
orðin vön kuldanum,“ segir hún brosandi.
Vinkona hennar, Beatriz, er einnig Erasmus-
nemandi, en í Belgíu. Hún kom hingað að heim-
sækja vinkonu sína.
„Ég kom fyrir tveimur dögum. Það sem ég
hef séð hingað til er mjög frábrugðið öllu, en ég
elska það. Ég ætla að vera hér í viku.“
Þær stöllur hyggjast ferðast aðeins um og
hugðust leigja bíl í nokkra daga og heimsækja
Jökulsárlón og skoða ýmislegt á leiðinni.
Ungu konurnar hafa skoðun á íslenskum
karlmönnum. „Þeir eru mjög ólíkir þeim
spænsku!“ segir Ainhoa. „Þeir eru svo kaldir
hér, þeir halda sig í fjarlægð. Ég er vön að
heilsa öllum með faðmlagi og tveimur kossum
en hér heilsast allir með handabandi. Nú er ég
að venjast því. Það er svo rólegt á háskólabarn-
um, enginn hávaði. Heima á Spáni væri sko há-
vaði.“
Ainhoa langar gjarnan að læra smávegis í ís-
lensku en segir það erfitt.
„Hér tala allir ensku þannig að það er erfitt
að læra íslensku, en ég kann nokkur orð.
Kannski er betra að fara í lítið þorp að læra
hana,“ segir hún og stefnir á að dvelja á Húsa-
vík næsta sumar í verknámi hjá hvalaskoð-
unarfyrirtæki.
Við kveðjumst og þessar brosmildu vinkonur
halda á braut út í kuldann, alsælar.
SPÁNN
Vinkonurnar frá Spáni, Ainhoa og
Beatriz, eru vanar að heilsa fólki með
faðmlagi og kossum. Þær segja menn-
inguna frábrugða því sem þær eigi að
venjast og voru hissa á að þurfa að
heilsa öllum hér með handabandi.
Íslenskir karlmenn
lokaðir
New York-búarnir Rose Feuer, HaroldTreiber og Sarene Shanus eru stödd íRammagerðinni á Skólavörðustíg að
versla þegar blaðamaður ákveður að trufla.
Rose, sem er dóttir Sarene, er bókasafnsfræð-
ingur og skrifar auk þess ástarsögur. Harold,
stjúpfaðir hennar, er kominn á eftirlaun en Sa-
rene á og rekur fasteignafyrirtæki.
Spurð um ástæðu ferðarinnar svarar Sarene:
„Við héldum að við myndum sjá norðurljósin,
sem við höfum ekki enn séð. Og það að koma til
Íslands var á allra óskalista. Við látum kuldann
ekkert stöðva okkur, enda oft kalt í New York.
En við héldum líka að landslagið yrði fallegt
svona hulið snjó og að það yrði minna um ferða-
menn, sem reyndist rétt. Þetta hefur verið
stórkostlegt. Algjörlega. Að sjá víðáttuna og
sjá sólina koma upp yfir landinu,“ segir hún.
„Og fólkið hér er mjög vingjarnlegt,“ skýtur
Harold inn í.
Ferðin er í heild fimm dagar en þau eru á leið
til Ísraels að heimsækja fjölskyldu sem þar
býr.
„Við reynum alltaf að stoppa einhvers staðar
á leiðinni en við förum þangað á hverju ári. Og
nú varð Ísland fyrir valinu sem stopp,“ segir
Sarene.
Þau segja eitt hafa komið virkilega á óvart.
„Gróðurhúsið. Við fórum í gær og fengum tóm-
atsúpu í Friðheimum og það var æðislegt. Mjög
óvænt,“ segir Sarene.
Þau eiga eftir að fara í norðurljósaferð áður
en þau halda ferð sinni áfram en höfðu séð
margt á fáum dögum.
„Við höfum ferðast um Suðurland, sáum
svörtu ströndina og dvöldum í kringum Vík.
Svo fórum við gullna hringinn og líka í leyni-
lega lónið,“ segja þau en blaðamaður hefur ekki
hugmynd um hvar það er. „Það er líka leyni-
legt,“ segir Harold og brosir.
BANDARÍKIN
Ísland var á
óskalistanum
Rose, Sarene og Harold voru al-
sæl með Íslandsferðina. Þau segja
gróðurhúsið Friðheima hafa
komið skemmtilega á óvart.