Morgunblaðið - 01.05.2018, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 1. MAÍ 2018
✝ Emilía Ágústs-dóttir fæddist í
Reykjavík 26. maí
1960 og lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja í Keflavík
9. apríl 2018.
Foreldrar hennar
voru Ágúst Jóns-
son, f. 1926, d. 1996,
stýrimaður og síðar
skipstjóri hjá Eim-
skipafélagi Íslands,
og þáverandi kona hans Jónína
Guðný Guðjónsdóttir, f. 1931, d.
1973. Bróðir Emilíu er Bogi, f.
1952. Eftir skilnað foreldranna
ólst Emilía upp frá þriggja ára
aldri hjá móðursystur sinni,
Ogino vann við gæðaeftirlit á
fiski fyrir japanska kaupendur
sjávarafurða og kom til Íslands
í þeim erindagerðum. Ogino
var sjálfstætt starfandi við
gæðaeftirlit nær alla sína tíð
bæði hér á landi sem og er-
lendis.
Emilía starfaði meðal annars
á skrifstofum Eimskipafélags-
ins og vann þar með föður sín-
um eftir að hann þurfti að
hætta siglingum vegna van-
heilsu. Hún átti og rak blóma-
verslunina Engjablóm um nokk-
urra ára skeið ásamt vinkonu
sinni. Emilía og Ogino bjuggu
lengst af í Miðhúsum í Graf-
arvogi en fluttu 2007 til Grinda-
víkur, þar sem stór hluti móð-
urfjölskyldu Emilíu bjó. Þar
eignaðist hún fljótt marga góða
vini.
Útför Emilíu fór fram í kyrr-
þey frá Grindavíkurkirkju 16.
apríl 2018.
Guðbjörgu Jóns-
dóttur, og þáver-
andi manni henn-
ar, Árna Þór
Eymundssyni.
Emilía giftist
28. júlí 1979 Yuz-
uru Ogino, f. 27.7.
1954, d. 2.12. 2016,
og þau eignuðust
eina dóttur, Guð-
björgu Yuriko Og-
ino, f. 10. október
1994. Unnusti hennar er Aron
Jörgen Auðunsson, f. 11. ágúst
1991. Börn þeirra eru Emiko
Erla, f. 26. janúar 2015, og Erik
Árni Ogino, f. 25. september
2016, Aronsbörn.
Elsku Emma mín. Við Yuri
stóðum hvort sínum megin við
rúmið þitt og héldum í hendur
þínar þegar þú yfirgafst þetta
líf. Það var ótrúlega erfitt og
sárt fyrir okkur að sleppa af þér
takinu þrátt fyrir langa og erfiða
baráttu við veikindin. Þín vegna
var það viss léttir, en sorgin og
söknuðurinn var yfirsterkari hjá
okkur.
Elsku hjartans Emma mín, þú
varst heilsteyptasta og besta
manneskja sem ég hef kynnst
um ævina, alltaf glöð og kát,
gerðir gott úr öllu, hjálpsöm,
dugleg, heiðarleg, greind og vel
lesin. Þú varst kletturinn í fjöl-
skyldu okkar. Grétari og Brynj-
ari varst þú elskaðasta og besta
systir sem hægt var að óska sér.
Þú tókst stjúpbörnum mínum
með faðmlögum og hlýju, eins og
þau hefðu alltaf verið í lífi þínu.
Emma var frá fæðingu í lífi
mínu. Ég bjó hjá Dúu systur
þegar hún kom í heiminn. Lítil
fjölskylda á Kirkjutorginu, Dúa,
Bogi, Emma og ég. Gústi alltaf á
sjónum. Við fluttum á Ægisíð-
una eftir að kviknaði í hæðinni
fyrir ofan, þar kom Árni pabbi
hennar til sögunnar. Við giftum
okkur þegar Emma var þriggja
ára og fluttum á Bárugötu, hún
kom fljótlega til okkar. Emma
var yndisleg dóttir og fyllti líf
okkar af hamingju í 11 ár. Það
var mikið sárt og erfitt fyrir
hana þegar við Árni skildum,
enda mikil pabbastelpa. Hún
fylgdi mér gegnum súrt og sætt,
og hefur alltaf staðið við bakið á
mér síðan.
Ég vil þakka öllu skyldfólki og
vinum sem heimsóttu Emmu á
sjúkrahúsinu. Þakka þér, Bogi
minn, hvað þú varst tryggur
systur þinni, varst mikið hjá
henni síðustu dagana, þér Hjalli
minn sem komst daglega til
hennar í Keflavík, þú María mín
fyrir að fara með henni í allar
geislameðferðir 10 daga í röð,
þér Benný mín sem komst til
hennar kvöld eftir kvöld eftir
vinnu. Strákunum mínum Helga
og Gumma sem komu dag eftir
dag meðan hún lá á 11 E. Þakka
gömlu vinkonum hennar, Huldu
og Önnu Grétu, sem komu á
hverjum degi meðan hún lá á 11
E, auk heimsókna í Keflavík.
Þér, Ragnheiður mín, og þínum
dætrum sem komu nánast á
hverjum degi og buðust til að
vaka yfir henni á móti okkur
hvenær sem við þörfnuðumst
þess, þér, Eva mín, þú leystir
okkur af á nóttunni svo við þrjú
gætum sofið í nokkra tíma, ég,
Yuri og Aron. Elsku Brynjar
minn, sem varst yfir systur þinni
dag eftir dag fram á nótt. Ég
þakka líka hjúkrunarfólki og
læknum fyrir frábæra umönnun,
prestinum okkar, sr. Elínborgu
Gísladóttur, sem kom oft til
hennar og hélt utan um okkur
þennan erfiða tíma. Elsku hjart-
ans Yuriko mín, það er sárara en
tárum taki að missa pabba sinn
og mömmu á tæplega einu og
hálfu ári. Ég bið guð að styrkja
þig, Aron, Emiko og Ogino í
sorg ykkar, en minningarnar um
góða móður og ömmu muna allt-
af lifa. Emma verður alltaf með
okkur, hún gleymist aldrei.
Ég sagði við Emmu: „Millan
mín, þú verður alltaf með okkur
uppi í sumarbústað í sumar.“
„Mamma, ekki bara í sumar,“
sagði hún, „heldur öll næstu
sumur, ég fer aldrei frá ykkur.“
Síðustu orðin sem hún sagði við
mig áður en meðvitundarleysið
kom yfir hana, sem varði í 3-4
sólarhringa, voru: „Mamma,
ertu búin að ráða þig í þrifin
hérna á spítalanum?“ Þá horfði
hún á mig vera að taka til í her-
berginu fyrir nóttina eftir allar
heimsóknir dagsins, ég hélt að
hún væri sofandi. Þetta lýsir
smá að ekki var langt í húm-
orinn hjá henni.
Elsku hjartans Emma mín,
Guð geymi þig ávallt. Þakka þér
fyrir allt. Elska þig hjartans
dóttir mín.
Þín
mamma.
Emma systir mín varð aðeins
57 ára, óvæginn sjúkdómur varð
henni að aldurtila aðeins rúmu
ári eftir að eiginmaður hennar,
Yuzuru Ogino, varð einnig að
lúta í lægri haldi fyrir krabba-
meini.
Emma var átta árum yngri en
ég, sólskinsbarn frá fyrstu
stundu. Hún var ákveðin, með
skýrar skoðanir, rökföst og
gædd ríkri réttlætiskennd. For-
eldrar okkar skildu þegar hún
var aðeins tveggja ára. Fljótlega
eftir það flutti hún til móður-
systur okkar Guðbjargar Jóns-
dóttur, Bubbu, og manns hennar
Árna Þórs Eymundssonar.
Emma nefndi þau alla tíð
mömmu og pabba. Samband
þeirra mæðgna, Bubbu og
Emmu, var sérstaklega náið alla
tíð. Bubba vék ekki frá dóttur
sinni í síðustu sjúkdómslegunni,
var við hlið hennar dag sem nótt.
Sjálfur bjó ég í eitt ár hjá
Árna og Bubbu áður en ég flutti
til föður míns og seinni konu
hans, Margrétar Sigurðardóttur.
Við Emma ólumst því ekki upp
saman, en bæði nutum við ást-
ríkis og góðs uppeldis.
Emma var enn á táningsaldri
þegar hún hitti ungan og mynd-
arlegan Japana sem var á Ís-
landi til að hafa eftirlit með gæð-
um sjávarafurða sem flutt voru
út til Japans. Hún var aðeins
nítján ára þegar þau giftust,
þarna hafði kviknað sönn ást,
sem var enn jafn djúp og einlæg
þegar Oggi lést í desember 2016.
Þá hafði Emma sjálf barist við
sama sjúkdóm í mörg ár. Hún
hafði lengst af betur þó að vá-
gesturinn hyrfi aldrei alveg.
Þegar sjúkdómurinn blossaði
upp að nýju um síðustu áramót
hvarflaði ekki annað að henni en
að hún ynni aftur sigur. En svo
fór ekki, að þessu sinni bar með-
ferð ekki árangur.
Síðustu vikur voru erfiðar og
mikil barátta en hugrekki
Emmu, bjartsýni, baráttuþrek
og æðruleysi voru aðdáunarverð.
Hún vildi ekki láta vita hversu
alvarleg veikindin væru, hún
vildi ekki valda nokkrum manni
áhyggjum eða hugarangri. Þetta
var dæmigert fyrir Emmu og
umhyggju hennar fyrir öðrum.
Hún var að eðlisfari hjálpfús og
óeigingjörn, enda hvers manns
hugljúfi. Fólk laðaðist að þessari
hjartahlýju, glaðlyndu og já-
kvæðu stúlku og hún eignaðist
marga vini. Þeirra minningar
um hana eru einungis jákvæðar,
eins og hún var sjálf. Hún gerði
alla sem kynntust henni að betri
manneskjum.
Emma kvartaði aldrei í sjúk-
dómslegu sinni og var afar þakk-
lát starfsfólkinu á Landspítalan-
um og sjúkrahúsinu í Keflavík.
Hún sagðist vita að það væri
mikið álag á þeim en hún fyndi
aldrei fyrir því, hjúkrunarfræð-
ingar, læknar og sjúkraliðar
hefðu alltaf nægan tíma fyrir
hana. Erfiður sjúkdómur breytti
ekki eðli hennar, hún leit alltaf á
björtu hliðarnar.
Yuriko, dóttir Emmu og
Ogga, var það dýrmætasta í lífi
þeirra og svo barnabörnin. Þau
fara nú á mis við að fá að kynn-
ast þessu einstaka fólki. Ætt-
ingjar og vinir standa eftir í
sárri sorg, mestur harmur er þó
kveðinn að Yuriko, manni henn-
ar og börnum.
Hvíl í friði litla systir, minn-
ingin um þig mun ætíð ylja um
hjartarætur.
Bogi.
Elskuleg vinkona og sam-
starfskona er dáin. Eftir sitja
margar fallegar minningar og
mikil sorg. Mín fyrsta minning
af Emmu er þegar ég var svo
heppin að fá að kenna yndislegu
Yuri, þá sjö ára. Þessi rólega og
yndislega mamma var alltaf boð-
in og búin að hjálpa með bekk-
inn. Hún elskaði Yuriko sína af
öllu hjarta og vildi vera sem
mest með henni. Áður en ég
vissi af var konan bara komin til
starfa við skólann. Mikið vorum
við heppin að fá þessa hjarta-
hlýju konu til samstafs við okk-
ur. Hún kenndi okkur margt. Ég
var svo heppin að fá Emmu inn í
minn bekk sem stuðningsfulltrúa
og náði hún mjög vel til
barnanna og við smullum saman
eins og flís við rass. Ég held
reyndar að Emma hafi passað
flestum ef ekki öllum sem hún
talaði við.
Eitt árið vantaði kennara við
skólann og hvað gerði Emma;
breytti bara aðeins um hlutverk
og gerðist kennari, þrátt fyrir að
vera flutt mun lengra frá skól-
anum, til Grindavíkur.
Mér brá mikið við andlát
elsku Ogga, sálufélaga Emmu og
eiginmanns, fyrir um einu og
hálfu ári. Nú finnst mér full-
mikið tekið frá sömu fjölskyld-
unni og finnst ósanngjarnt að
Yuriko þurfi að missa báða for-
eldra sína á svona stuttum tíma.
En við stjórnum þessu því miður
ekki.
Eftir sitja margar fallegar
minningar sem við eigum um
Emmu og verðum við sem eftir
sitjum að þakka fyrir þær og
þakka fyrir yndislegu Yuriko og
litlu fjölskylduna hennar.
Það er með söknuði sem ég
kveð þessa góðu vinkonu og bið
ég Guð að styrkja Yuriko, Aron
og börnin þeirra, Bubbu og fjöl-
skyldu í þessum mikla missi og
sorg.
Hér við skiljumst
og hittast munum
á feginsdegi fira;
drottinn minn
gefi dauðum ró,
hinum líkn, er lifa.
(Úr Sólarljóðum)
Þín vinkona,
Erla.
Það var fyrir tæpum þrjátíu
árum að við kynntumst henni
Emmu. Við vorum allar saman
úti í Englandi ásamt mönnunum
okkar en tilgangur ferðalaganna
þangað var að eignast börn, en
þetta var áður en farið var að
framkvæma glasa- og tækni-
frjóvganir hér á landi. Þarna
vorum við í pínulitlu þorpi rétt
fyrir utan Cambridge. Á staðn-
um var einn pöbb og þar hitt-
umst við öll kvöld og drukkum
vatn eða aðra óáfenga drykki.
Þarna myndaðist mikill vinskap-
ur sem hefur haldist ætíð síðan.
Oggi maðurinn hennar Emmu
kenndi mönnunum okkar golf á
meðan við stelpurnar fórum
saman í búðir. Emma var alveg
ótrúleg, hún mátaði aldrei fötin,
hún bara keypti þau og var
snögg að og fór svo í að finna
eitthvað sem passaði á okkur
hinar.
Árið 1994 eignuðust Emma og
Oggi draumabarnið sitt, hana
Guðbjörgu Yuriko. Stoltari for-
eldrar voru ekki til enda stelpan
fullkomin í alla staði. Eftir að
Yuriko fæddist bjuggu þau í
Grafarvoginum og opnaði Emma
þá blómabúð ásamt einni úr okk-
ar hópi. Það var oft glatt á hjalla
þegar við hinar mættum „á bak-
við“ í heimsókn í blómabúðina.
Eftir að Englandsferðunum
lauk fórum við saman í útilegur
og í sumarbústaði og við stelp-
urnar stofnuðum prjónaklúbb.
Emma var með eindæmum mikil
hannyrðakona og oft sem við
hinar tókum andköf þegar hún
mætti með afraksturinn til að
sýna okkur.
Emma greindist með krabba-
mein fyrir sjö árum og barðist
hún af miklu æðruleysi í veik-
indum sínum. Hún kvartaði aldr-
ei, sama hversu veik hún var.
Enda jákvæðari og bjartsýnni
manneskja vandfundin.
Fyrir rúmu ári missti Emma
lífsförunautinn sinn, hann Ogga,
eftir stutt en erfið veikindi.
Emma hafði sterkar skoðanir
og kom maður aldrei að tómum
kofunum hjá henni því hún var
bæði vel gefin og víðlesin.
Með söknuði kveðjum við
góða vinkonu og minnumst
mjúka faðmlagsins hennar
Emmu okkar.
Elsku Yuriko, Aron og börn,
Bubba og synir, Árni, Liesbeth
og Þóra, Bogi og fjölskylda, við
vottum ykkur okkar dýpstu
samúð og biðjum góðan Guð að
vernda ykkur og hugga.
Anna, Elín Theódóra
(Ella Dóra), Inga, Jóhanna
og Sandra.
Nú hef ég kvatt þig í hinsta
sinn, mín kæra Emma vinkona.
Það var sorgardagur þegar ég
fékk hringingu fyrir sjö árum og
mér tjáð að þú hefðir verið
greind með krabbamein. Þú
gerðir lítið úr veikindum þínum
og huggaðir mig og sagðir mér
að hafa ekki áhyggjur því við
ættum eftir að verða gamlar
saman og drekka sérrí á Lauga-
veginum í ellinni. Þú huggaði
mig og aðra í stað þess að láta
hugga þig.
Emma tók þessum veikindum
sínum af miklu æðruleysi og tal-
aði aldrei um þau. Emma missti
Ogga sinn fyrir einu og hálfu ári
og var það mikið og stórt högg
fyrir þær mæðgur, Emmu og
Yuriko.
Emmu kynntist ég úti í Eng-
landi á Bourn Hall Clinic, en þar
vorum við báðar í glasafrjóvg-
unarmeðferð ásamt eiginmönn-
um okkar. Á fyrsta degi mynd-
aðist mikill og góður vinskapur
milli okkar hjónanna og varði
hann til síðasta dags. Nærvera
þeirra var svo ljúf og góð og svo
gott að vera í návist þeirra.
Emma var stór og sterkur
persónuleiki, bæði vel lesin, fróð
og stóð alltaf föst á sínu. Hún
var ráðagóð og skynsöm. Þau
voru ekki svo fá skiptin þegar
maður leitaði til Emmu í hennar
viskubrunn. Emma og Oggi
eignuðust loks dótturina Yuriko
og fylgdi henni mikil ást og ham-
ingja, enda stúlkan fullkomin í
alla staði.
Emma var alltaf til í allt,
sama hverju maður stakk upp á.
Blómabúðin Engjablóm varð til í
Spönginni en þar opnuðum við
saman blómabúð og stendur það
helst upp úr. Það má segja að
þessi þrjú ár sem við rákum
hana hafi verið gullárin okkar.
Emma sá um bókhald, reikninga
og vaskinn og var vel passað upp
á að allt væri nú á hreinu og í
skilum á réttum degi hjá minni.
Við lærðum svo margt hvor af
annarri á þessum tíma. Emma
er sú ljúfasta manneskja sem ég
hef kynnst.
Síðar gerist það að þau hjónin
fluttu til Grindavíkur og breikk-
aði bilið á milli okkar, sem mér
þótti miður því Emmu vildi ég
hitta á hverjum degi. Emma
sagði að gæðastundirnar okkar
skiptu mestu máli þegar við hitt-
umst.
Það var alveg sama hvað
Emma tók sér fyrir hendur í
starfi, hvort sem það voru skrif-
stofustörf, kennsla í grunnskóla
eða þjónustu- og afgreiðslustörf,
alls staðar var hún virt og dáð af
samstarfsfólki sínu.
Elsku Emma mín, þín verður
sárt saknað og mun ég geyma
allar fallegu og góðu minningar
okkar í læstri gullbók í hjarta
mínu og lesa þær um ókomna
tíð. Ég treysti guði og veit að
hann á eftir að taka vel á móti
þér og umvefja þig englum.
Elsku Emma mín, ég vil
þakka þér fyrir góðan og fal-
legan vinskap í gegnum tíðina.
Sérríið verðum við að fá okkur á
næsta stað.
Yuriko og þín stóra og góða
fjölskylda, ég sendi ykkur mínar
innilegustu samúðarkveðjur og
bið guð að styrkja ykkur öll í
þessari miklu sorg. Ástarkveðja,
Elín Theódóra
Jóhannesdóttir.
Hér sit ég með tár í augum og
hugsa til elskulegu Emmu minn-
ar. Hún var yndisleg kona sem
ætíð sá allt það besta í fari allra
sem hún umgekkst. Ég kynntist
henni þegar við unnum saman í
Húsaskóla. Emma var einstök
manneskja og náðum við strax
vel saman. Hún var ein af þess-
um manneskjum sem eru hrein-
lega góðar í gegn. Hún lagði
ætíð natni í allt sem hún gerði
og gerði allt með glöðu geði,
greiðvikin, ósérhlífin og vinnu-
söm. Hún var trú og trygg í okk-
ar vinskap og þegar ég átti erfitt
þá stóð ekki á hennar huggun.
Hún aðstoðaði mig á erfiðum
tímum og hjálpaði mér mikið við
flutninga og að takast á við erf-
iðleika sem ég átti við að glíma.
Þeirri hjálp mun ég aldrei
gleyma. Hún aðstoðaði mig við
að standsetja íbúð þótt vinskap-
urinn hefði ekki staðið lengi og
segir það til um hve góð og in-
dæl manneskja hún var. Á þess-
um árum átti hún litla stelpu-
skottu sem hún sá ekki sólina
fyrir og hafði þráð svo lengi að
eignast. Ekkert var of gott fyrir
litlu stúlkuna hennar og held ég
að Emma hafi verið mér fyr-
irmynd í móðurhlutverkinu. Ég
hugsaði oft um hve heppin þessi
litla skotta var að fá Emmu fyrir
móður og mig langaði til að
verða jafn frábær í því hlutverki
og hún. Ég man enn hve sárt var
að frétta af því að Emma hefði
fengið þennan sjúkdóm, sér í
lagi þar sem hún hafði ætíð
hugsað svo vel um heilsuna. Mér
fannst þetta svo ósanngjarnt og
ótrúlegt að kona eins og hún
skyldi þurfa að takast á við þá
erfiðleika sem sjúkdómnum
fylgir. Ég er samt svo glöð í
hjarta mér að hún skyldi fá tíma
með yndislegu dóttur sinni og
barnabörnunum tveimur eftir að
hún greindist. Ég hugsaði með
mér þegar barnabörnin hennar
fæddust hvað þau væru ótrúlega
heppin að eiga þessa frábæru
ömmu sem þráði að fá að um-
gangast börn og eiga börn. Mikil
er sorg ykkar, elsku Yuriko mín
og fjölskylda. Ykkur votta ég
mína innilegustu samúð og vona
að góður Guð styðji ykkur og
styrki í sorg ykkar.
Fráfall Emmu er sárt og
sorglegt og hennar verður sárt
saknað af öllum sem þekktu
hana. Hvíl í friði elsku vinkona
og ég mun ætíð bera í brjósti
kærleika og þakklæti handa þér.
Hrefna Ingvarsdóttir.
Emilía
Ágústsdóttir
Ástkær eiginmaður minn, bróðir, mágur og
frændi,
GARÐAR HALLDÓRSSON
véltæknifræðingur,
andaðist föstudaginn 13. apríl.
Útför hefur farið fram í kyrrþey.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Lovísa Ölversdóttir
Dagbjört Halldórsdóttir
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
BERENT SVEINBJÖRNSSON
pípulagningameistari,
Herjólfsgötu 40,
Hafnarfirði,
lést í Svíþjóð laugardaginn 28.apríl.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Sveinbjörn Berentsson Auður Björgvinsdóttir
Jóhanna Berentsdóttir Dagur Jónsson
Hólmfríður Berentsdóttir
Jóhann Berentsson
og barnabörn